Γράφει ο Χρήστος Παντελέου
Χωρίς να πέσει μια σφαίρα. Χωρίς να έρθουμε σε πολεμική αντιπαράθεση με κανένα κράτος ζούμε μια κατοχή εφάμιλλης αυτής, της περιόδου του ΄40. Αν και δεν έτυχε να τη ζήσω, οι οικογενειακές μαρτυρίες ήταν τόσο παραστατικές που πολλές φορές ένιωθα πως ήμουν και εγώ τότε εκεί, μαζί τους. Πως ήμουν παρών στις δυστυχίες που χτύπησαν την Πατρίδα μας...
Μέρα με τη μέρα η κοινωνία φτωχοποιείται ολοένα και περισσότερο μιας και η εργασία θεωρείται θείον δώρο και είναι αν όχι ακατόρθωτο να βρεθεί, τρομερά δύσκολο. Οι συνθήκες μεσαιωνικές και οι αμοιβές αφρικανικών χωρών. Με τον τρόμο ζουν όσοι καταφέρνουν να έχουν μια δουλειά, γιατί τίποτα δεν τους κατοχυρώνει πως θα την έχουν και αύριο. Οι φόροι δυσβάσταχτοι και οι λογαριασμοί της καθημερινότητας από τους πιο υψηλούς.
Η πλειονότητα της κοινωνίας μας έχει μάθει πρώτα να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της και μετά να κοιτά τι έμειναν για τα υπόλοιπα άλλα. Δυστυχώς με αυτά που συμβαίνουν αδυνατούν να ανταποκριθούν όπως παλιά και χάνουν ένα βασικό προτέρημα που μας χαρακτήριζε, την αξιοπρέπεια.
Πόσοι συνάνθρωποί μας δεν άντεξαν αυτή την ταπείνωση, αυτή τη μιζέρια αλλά και άθλια ζωή και έδωσαν τέρμα στη ζωή τους;
Κανένα μέτρο αλλά και μέριμνα δεν πάρθηκε. Κανένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας δεν έκανε το παραμικρό να σταματήσει αυτή την πανδημία. Απλοί παρατηρητές αλλά και καταμετρητές θυμάτων γίναμε αδιαφορώντας για τους συμπολίτες μας, για την κοινωνία.
Παραδοθήκαμε στα πάθη μας και αφήσαμε μια χώρα, μια πατρίδα να γίνει μια φελούκα στα μανιασμένα κύματα της παγκοσμιοποίησης. Ανίσχυρη να μπορέσει να αντέξει στο πιο ανώδυνο φυσηματάκι της, πόσο μάλλον αγριεμένης.
Καταστρέψαμε όλο τον πρωτογενή τομέα. Πήραμε διαζύγιο με τον ιδρώτα στο χωράφι και γίναμε επιδοτούμενοι τεμπέληδες.
Αν μπορούσαμε θα πωλούσαμε και τον αέρα που αναπνέουμε για λίγα ευρώ.
Κατάφεραν και μας έκαναν σκυλάκια. Έχετε παρατηρήσει πολλά αφεντικά σκύλων ενώ τα κακοποιούν, τα χτυπούν εκεί αυτά επιστρέφουν στους δυνάστες. Έτσι και μεις. Μας παίρνουν κεκτημένα και δεν κάνουμε το παραμικρό. Αντίθετα το θεωρούμε φυσιολογικό. Κατάφεραν μέσα από την εξαθλίωση να σου αλλάξουν ακόμα και τη σκέψη αλλά και την κρίση. Ομογενοποιημένη σκέψη και πορεία κοπαδιού. Αν διαβάσετε αφηγήσεις επιζώντων από στρατόπεδα συγκέντρωσης μπορείτε να βρείτε διαφορές; Μία μόνο υπάρχει. Δεν δουλεύουμε παρά μόνο οι προνομιούχοι.
Με μεγάλη λαχτάρα περιμένω να δω τον τερματισμό αυτής της αδράνειας και να δω τη χώρα μου να κάνει επανεκκίνηση. Να στηριχτεί στις δυνάμεις της, στη γη της αλλά και στο εργατικό δυναμικό της.
