«Διώξε από τη ζωή σου όποιον σου χαλάει τη ψυχολογία σου. Aκόμα κι αν είναι άτομα της οικογένειας σου!» διάβασα προχθές σε ένα άρθρο…
Και είναι καιρός τώρα που έχουν γεμίσει τα social media με αυτή την προτροπή.
-Μην επιτρέπεις σε κανένα να σου χαλάσει τη θετική σου διάθεση.
-Μείνε μακριά από αρνητικούς ανθρώπους γιατί η αρνητικότητα είναι ‘κολλητική’,
-Απομακρύνσου από άτομα που μονίμως θα βρουν να σου πουν κάτι που θα σε πειράξει,
-Αν θες να προχωρήσεις στη ζωή σου βρες μόνο ανθρώπους υποστηρικτικούς και διώξε όλους τους άλλους…
– Xώρισε!
Και αναρωτιέμαι…
Πόσες ανασφάλειες κουβαλάμε που μια κουβέντα είναι ικανή να μας ‘γκρεμίσει;’
Πόσο εξαρτιόμαστε από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας, ή την εικόνα που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας ως άμυνα;
Πόσο φοβόμαστε να προχωρήσουμε και να αγωνιστούμε για τους στόχους μας, που ψάχνουμε να ρίξουμε στους άλλους το φταίξιμο για το ότι δεν κάνουμε το βήμα;
Και τελικά, τι είδους ανθρώπους και κοινωνίες θέλουμε να διαμορφώσουμε;
Ανθρώπους με ένα τεράστιο ΕΓΩ;
ΕΓΩ ο καλός, ο προοδευτικός, ο πνευματικός άνθρωπος, ο ‘ψαγμένος’, και οι ΑΛΛΟΙ;
Τι εσωτερικός διχασμός είναι αυτός;
Αλήθεια, έχουμε ποτέ σκεφτεί πως αν δεν υπήρχαν οι ΑΛΛΟΙ, δε θα υπήρχε ούτε το ΕΓΩ που χτίσαμε;
Στη ζωή μου έχω ακούσει σπουδαίες αλήθειες και μηνύματα ζωής από ανθρώπους που ποτέ δεν το φανταζόμουν!
Έχω εισπράξει στήριξη από ανθρώπους που δεν το περίμενα!
Και το πιο σημαντικό;
Έχω κάνει μεγάλες εσωτερικές αλλαγές από ‘κακόβουλα σχόλια’ και κριτική που άκουσα από αρνητικούς ανθρώπους, παρ’ όλο που εκείνη τη στιγμή ένοιωσα πικρία ή απογοήτευση.
Και γι’ αυτό αναρωτιέμαι.
Μπορεί κανείς να αφυπνιστεί, να εξελιχθεί και να αναπτύξει αντοχές και δύναμη, ζώντας αποκλειστικά μέσα σε έναν ανθισμένο κήπο με πανύψηλους φράχτες;
Έχουμε σκεφτεί πως όλοι οι άνθρωποι γύρω μας – τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι συνεργάτες μας, ακόμα και οι πελάτες μας – γίνονται καθρέφτες μας και μας προβάλλουν είτε τους φόβους μας, είτε την αδυναμία μας, είτε τα θετικά μας στοιχεία;
Βέβαια, πολλές φορές μπορεί να μας προβάλλουν τους δικούς τους φόβους και ανασφάλειες. Γιατί είναι λογικό όταν κάποιος αποφασίσει να κάνει οποιεσδήποτε προσωπικές αλλαγές, να είναι μία πρόκληση για το περιβάλλον του, επειδή κάποιοι δεν έχουν τολμήσει να κάνουν ούτε ένα βήμα από τη ζώνη ασφαλείας τους, άλλοι θα ήθελαν να αλλάξουν αλλά δε τολμούν, ή, άλλοι φοβούνται πως ίσως τους χάσουν μετά την αλλαγή.
Πόσο όμως μπορούν οι άλλοι να γίνουν εμπόδιο στην όποια απόφαση μας;
Μήπως δεν είμαστε απόλυτα ξεκάθαροι ακόμα, αλλά ψάχνουμε δικαιολογίες και φταίχτες;
Κι ακόμα, πώς μπορούμε να βρούμε την πραγματική ΔΙΚΗ μας δύναμη συναναστρεφόμενοι μόνο με ανθρώπους που είναι υποστηρικτικοί;
Βλέπουμε στις μέρες μας χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν σε ομάδες και συγκεντρώσεις όπου κάποιος γκουρού με ιδιότητες χολιγουντιανού σταρ τους ξεσηκώνει ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Γεμίζουν ‘αυτοπεποίθηση’ και βγαίνουν στον κόσμο για να υλοποιήσουν τους στόχους τους χρησιμοποιώντας ό,τι μέσα έχουν, πιστεύοντας ότι τίποτα δε τους σταματά.
Μπορεί όμως να υπάρξει αυτοπεποίθηση χωρίς εσωτερική εργασία; Χωρίς ενδοσκόπηση, σμίλευση χαρακτήρα, γνώση και προσπάθεια;
Ή μήπως μπερδεύουμε την αυτοπεποίθηση με το επιφανειακό Εγώ;
Μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το παρελθόν, μιας άλλης καθημερινότητας όπου οι άντρες στα καφενεία και οι γυναίκες έξω στα πεζούλια των σπιτιών συγκεντρώνονταν τα απογεύματα και έκαναν παρέα.
Συνυπήρχαν.
Μάθαιναν οι νέοι από τους μεγαλύτερους.
Αντάλλασσαν απόψεις.
Αντάλλασσαν συνταγές και μυστικά.
Καυγάδιζαν κατά καιρούς.
Κυρίως όμως, μάθαιναν ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΧΩΡΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ, όπως μάθαιναν ΝΑ ΟΡΙΟΘΕΤΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ.
Μάθαιναν τι σημαίνει ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ και ΣΥΜΠΟΝΙΑ.
Αλλάξαμε από τότε, ίσως χωρίς να το καταλάβουμε.
Οχυρωθήκαμε σε μεγάλα σπίτια, σε μεγάλες έγνοιες, γεμίσαμε μεγάλες ανάγκες και απομονωθήκαμε από την κοινωνία που ζούμε.
Και δε θέλουμε κανείς να μας χαλάσει το ροζ συννεφάκι μας. Ούτε η πεθερά μας, ούτε ο πατέρας μας, ούτε ο αδερφός μας, ούτε ο φίλος μας.
Έτσι, τους βγάζουμε από τη ζωή μας.
Και οι χαμένοι είμαστε εμείς…
Γιατί, στην αγωνία μας να φτιάξουμε και να προστατέψουμε το δικό μας σύμπαν, ξεχάσαμε να σκύψουμε με ενδιαφέρον πάνω στους ανθρώπους αυτούς και να τους ακούσουμε. Να τους γνωρίσουμε πραγματικά. Να ακούσουμε με συμπόνοια και κατανόηση αυτό που στην ουσία θέλουν να εκφράσουν, να δούμε καθαρά τις δικές τους πληγές και τους δικούς τους φόβους.
Κι είναι ο μόνος τρόπος.
Θα μπορέσουν τότε οι καρδιές να έρθουν πιο κοντά και μέσα από την αποδοχή να γεννηθούν η χαρά, η ενθάρρυνση, η αναγνώριση, η δύναμη.
Θα μπορέσουμε τότε να αναγνωρίσουμε σε εκείνους και στοιχεία του δικού μας χαρακτήρα.
Θα μπορέσουμε τότε μέσα από τον ΑΛΛΟ να δούμε καθαρά τον εαυτό μας ως μέρος του συνόλου.
Ως ύπαρξη μέσα από τη συνύπαρξη.
Αφήνοντας με κατανόηση και συμπόνοια χώρο στον καθένα και ταυτόχρονα οριοθετώντας τον εαυτό μας και την ψυχή μας!
Πηγή: https://sensory-explorer.com
