Αναστασία Ευσταθίου*
Είναι αλήθεια ότι διάγουμε βίο ελαφρύ κι ανθόσπαρτο.
Καταχαρούμενα ευτυχισμένα πρόσωπα ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας, παρελαύνουν στις οθόνες του διαδικτύου. Duck faces, που εκπέμπουν προσωπική ευδαιμονία κόντρα στη δυστυχία των καιρών. Μεγαλόστομες χιλιομασημένες ατάκες μάς ενημερώνουν στα κοινωνικά δίκτυα για την ύπαρξη μιας ζωής αξιοζήλευτα παραδεισένιας. Η κουλτούρα του χαχανητού και του εικονικού Υπερεαυτού σε όλο της το μεγαλείο.
Σε ποια χώρα, ερωτώ, συμβαίνουν αυτά; Σε αυτή την Ελλάδα που ζούμε εμείς, οι κανονικοί άνθρωποι, ή σε εκείνη την Ελλάδα των reality shows της εικονικής πραγματικότητας;
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε μια ιδιότυπη κοινωνική αφασία που δεν συνάδει με την επίπονη καθημερινή βιοπάλη του μέσου Ελληνα. Ζούμε μια ιδιόρρυθμη συλλογική απραγία είτε το θέλουμε είτε όχι.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων συνειδητά διάγει βίο ανέφελο μακριά από συλλογικότητες. Οι ίδιοι άνθρωποι ασκούν σκληρή κριτική σε όλους όσοι είναι ενεργοί πολίτες στις τοπικές κοινωνίες και στα κοινά. Περιγελούν και συκοφαντούν κάθε προσπάθεια ανάδειξης του τοπικού κεφαλαίου όχι από δημοτικές επιχειρήσεις αδρά πληρωμένες από τον κρατικό κορβανά, αλλά από ομάδες που εκφράζονται συλλογικά και πασχίζουν να κρατήσουν ζωντανές τις μικρές κοινωνίες.
Οι άλλοι, οι τελευταίοι των Μοϊκανών μιας Ελλάδας που χάνει τη συλλογική της έκφραση, ασχολούνται ακόμα με τον τοπικό τους πολιτιστικό σύλλογο, λαμβάνουν ενεργά μέρος σε εκδηλώσεις τοπικού ενδιαφέροντος, παλεύουν να αναδείξουν τοπικά προϊόντα σαν το λάδι, το κρασί κάνοντας στην ουσία τη δουλειά που δεν κάνει το κράτος. Είναι οι τελευταίοι ρομαντικοί και θα τους συναντήσουμε σε χορωδίες, χορευτικά σωματεία, στέλνουν τα παιδιά τους σε φιλαρμονικές και αθλητικές ακαδημίες, σε τοπικές θεατρικές ερασιτεχνικές ομάδες. Θα τους χειροκροτήσουμε ως άμισθα μέλη διοικητικών συμβουλίων ιστορικών συλλόγων που πάνε τα μικρά χωριά και τις μικρές πόλεις, τις ξεχασμένες από τον αδιάφορο Καλλικράτη, πιο μακριά. Είναι μέλη τέλος, φορέων, συλλόγων και ομάδων που αναδεικνύουν την λαϊκή μας παράδοση και κάνουν γνωστούς τόπους και γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, οι λιγοστοί εθελοντές, αναβιώνουν σελίδες της νεότερης ιστορίας με καινοτόμες εκδηλώσεις που εξυψώνουν το εθνικό συναίσθημα χωρίς κραυγές και κωδωνοκρουσίες σε μια εποχή που έχουμε περισσότερο ανάγκη τη σιωπηλή συνειδητοποίηση παρά τα εκκωφαντικά συνθήματα.
Αδικαιολογήτως Απών (Α-Α), λοιπόν, δηλώνει ο μεμψίμοιρος Ελληνάρας από το παρόν του τόπου του.
Α-Α. σε όσα συμβαίνουν σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο, ας μην το κρύβουμε, ο καθένας από εμάς.
Α-Α. ο ατομιστής Ελληνας από το ίδιο του το μέλλον.
Επειδή, όμως, προτιμώ την αισιοδοξία από την απαισιοδοξία, αντί για το Α-Α θα πρότεινα το Δ.Π. που σημαίνει Δικαιολογημένα Παρών.
Δ.Π. να είναι με λόγο, συνέπεια και πράξεις στα κοινά.
Δ.Π. να είναι στα πολιτιστικά πεπραγμένα του τόπου του.
Δ.Π. ενεργά συμμέτοχος και όχι παθητικά αδιάφορος σε ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα του 2019. Απ' το δικό του μετερίζι ο καθένας ας προσπαθήσει να βοηθήσει τούτον τον τόπο.
Δηλώνουμε Δικαιολογημένα Παρόντες σε αυτή τη χώρα πριν μας αφοπλίσει οριστικά και αμετάκλητα η περιρρέουσα κοινωνική αφασία. Ο καθημερινός αγώνας ενάντια στη βολική αποχή από τις συλλογικότητες είναι πλέον επιβεβλημένος για τον κάθε έναν από εμάς.
*Η Αναστασία Ευσταθίου είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας.
Από τη βράβευση της κας Αν. Ευσταθίου, στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Διηγήματος και Παραμυθιού, του Σωματείου Λόγου και Τέχνης "ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ" Κορινθίας, με τον Πρόεδρο της Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων, κ. Γιάννη Μπάρτζη, στο Βραχάτι Κορινθίας, 7/12/2018.
Πηγή: http://www.pelop.gr
