''ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΕΝΑ''
ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΡΙΤΑΚΗ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
Αν μπορούσαμε να προβλέψουμε στο παρελθόν, τις πολιτικοινωνικές κατευθύνσεις της εκάστοτε κυβέρνησης που έχει ανέβει στην εξουσία, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα υπάρξει πολιτειακό καθεστώς, που θα δεχτεί και θα κάνει πράξη, την μείωση στις κοινωνικές παροχές, σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού μας.
Σαφώς και θεωρούσαμε όλοι μας, πως ήτανε αδύνατο να υπάρξει τέτοια κυβερνητική συμπεριφορά, μια που η κάθε είδους κοινωνική παροχή σε συνανθρώπους μας που χρήζουν μιας ιδιαίτερης μέριμνας, πρέπει να είναι αν μη τι άλλο, δεδομένη και σίγουρη. Στο σήμερα όμως που διανύουμε, έρχεται η μεγάλη και αυθάδης ανατροπή, μία ανατροπή που μας δείχνει πόσο πολύ πλανεύτηκαν οι Έλληνες πολίτες και ψηφοφόροι, που πίστεψαν, οραματίστηκαν και έριξαν την δική τους πινελιά πίστης και αισιοδοξίας μέσα στην κάλπη. Μια κάλπη που όμως είχε ένα σαθρό και σάπιο κάτω μέρος, που άνοιξε χάνοντας από μέσα της, όλες τις Ελληνικές ελπίδες που είχαν συλλεχθεί. Οι μνημονιακές εντολές, δεν έχουν ούτε όρια, ούτε ηθικούς φραγμούς. Γι’ αυτούς όλα είναι νούμερα και προϋπολογισμοί, για τους δικούς μας Έλληνες πολιτικούς όμως, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ζητούν, ζητούν όμως χωρίς να μας υποχρεώνουν από ποιες δημοσιοοικονομικές πηγές, πρέπει να γίνει άντληση ώστε να καλυφθούν τα κενά, που σύμφωνα με την δική τους πολιτικοοικονομική φιλοσοφία, δεν πρέπει να υπάρχουν στην χώρα μας. Είναι πραγματικά άξιο απορίας, γιατί οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες, δεν απομόνωσαν από το οικονομικό κούρεμα, πεδία που δεν έπρεπε καν να πειραχτούν. Ο λόγος γίνεται απ’ ότι θα καταλάβατε και από την τιτλοφόρηση του άρθρου, για την γενικότερη πολιτική μειώσεων, στις κάθε είδους κοινωνικοπρονιακές παροχές, σε συνανθρώπους μας που χρήζουν ιδιαίτερης φροντίδας και μέριμνας. Και συγκεκριμένα ας ξεκινήσουμε την αναφορά, με τον νέο Ε.Κ.Π.Υ. [ τον ενιαίο κανονισμό παροχών υγείας ] που έρχεται στην κυριολεξία να μειώσει κοινωνικές παροχές, σε συνανθρώπους μας που νοσούν. Ένα μεγάλο ατόπημα από όλο αυτό, θεωρείται και η μείωσηακόμη και σε θεραπείες ανθρώπων, στο αυτιστικό φάσμα. Οι θεραπείες λοιπόν αυτές, μειώνονται ακόμη πιο πολύ και για πολλοστή φορά. Σύμφωνα και με τους διεθνείς κανονισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλουν να είναι μέγιστες στον αριθμό, κάτι που βέβαια δεν ισχύει και εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι περικόπτουν τις ήδη ξανά στο παρελθόν, περικομμένες θεραπείες. Ήτανε δηλαδή πιο πολλές παλαιότερα όπως όφειλαν, τις χαμήλωσαν ήδη μία φορά και τώρα τις ‘’ ξαναπειράζουν ‘’. Σε λίγο ίσως πουν και ότι απλά κάποιοι συνάνθρωποι μας, δεν χρήζουν καν θεραπείας. Κάτι άλλο εξίσου σημαντικό και που ίσως οι γονείς δεν έχουν δώσει ιδιαίτερη σημασία, μια που θεωρούν ότι το θέμα αυτό αφορά μόνο τα θεραπευτικά κέντρα, είναι η επιβολή των λεγόμενων voucher, την αλλαγή δηλαδή στον τρόπο καταβολής των δαπανών, για τιςθεραπευτικές συνεδρίες, καταβολές οι οποίες μέχρι πρότινος, αποδιδόντουσαν στους ίδιους τους γονείς.Αν τελικά κατορθωθεί να περάσει το μέτρο αυτό, το μόνο σίγουρο είναι πως οι γονείς, θα αναγκαστούν να βάλουν το χέρι βαθιά μέσα στην τσέπη, μια που και ο τρόπος πληρωμής των κέντρων, μέσω των voucher θα καταλήξει αναγκαστικά σε ένα καθεστώς, που θα πρέπει να συμπληρώνουν οικονομικά και οι γονείς. Σαφώς και είναι προτιμότερο να παραμείνει ο παλαιός τρόπος, γιατί σε μία τσέπη που έχει ήδη αδειάσει, το σίγουρο είναι πως κανένας γονέας δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί. Βέβαια οι σχετικοί σύλλογοι των εν’ λόγω θεραπευτών, αντιστέκονται πολύ δυναμικά και εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτός ο κλάδος είναι ίσως από τους λιγοστούς, που κατόρθωσε να μην γίνει πράξη μέχρι στιγμής, μία κυβερνητική εντολή και πραγματικά τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Σαφώς όμως ο αγώνας τους, πρέπει ξανά πάλι να πλαισιωθεί και με τον αγώνα των γονέων, όπως είχε συμβεί και το περασμένο έτος, ώστε να γιγαντωθεί η όλη αντίδραση. Μια ακόμη λανθασμένη περικοπή, είναι και αυτή με την αλλαγή της διαμόρφωσης, στον πίνακα Ε.Π.Π.Α. [ τον ενιαίο πίνακα ποσοστού αναπηρίας ] Συγκεκριμένα για την αυτιστική κατάσταση, που για τους επιστήμονες θεωρείται ένα ενδιαφέρον νευροψυχιατρικό νόσημα, μια που πλήθοςαναφοράς πασχόντων αφορά άτομα, ακόμη και με πολύ υψηλό βαθμό νοημοσύνης, έρχεται ο ξανά ‘’ πειραγμένος ‘’ εν’ λόγω πίνακας [ είχε αυξομειωθεί και στο παρελθόν ] να ανατρέψει όλα τα διεθνή στάνταρτ ς. Το συγκεκριμένο σχόλιο γίνεται διότι στην δική μας κοινωνιαπρονιακή πολιτεία, σύμφωνα και με την νέα αλλαγή στον Ε.Π.Π.Α. για να αναγνωριστεί σε έναν άνθρωπο η αναπηρία του αυτισμού με 67%, που είναι και η χαμηλότερη δεδομένη βάση γι’ αυτό το νόσημα, σε κάθε προοδευτικό και σωστό κράτος, στο δικό μας όμως θα πρέπει να συνοδεύεται και από χαμηλή νοημοσύνη, κάτι που δεν συνάδει πάντα. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί, πως ήδη στο παρελθόν είχε ανατραπεί άλλη μία τέτοια κατάσταση, μέσω των διεθνών δικαστηρίων, για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μία κατάσταση που ανετράπη χάρη στις προσπάθειες της Ε.Ο.Δ.Α.Φ. [ της εθνικής ομοσπονδίας για τα δικαιώματα του αυτιστικού φάσματος ] σαν σύνολο, αλλά και μεμονωμένα του πολύ μάχιμου προέδρου της, Κου Ιωάννη Σταυρόπουλου, που πίστεψε ότι μπορεί η αλήθεια και το δίκαιο να νικήσει, όπως και έγινε και θα ξαναγίνει. [ Στο παρακάτω link,μπορείτε να παρακολουθήσετε την σχετική και άκρως κατατοπιστική συνέντευξη που είχε δώσει, πραγματικά αξίζει να την παρακολουθήσετε ] Τα ανθρώπινα δικαιώματα βλέπετε,είναι ευτυχώς ακόμη αναγνωρίσιμα και δυνατά. Το σίγουρο είναι βέβαια, πως όλοι οι γονείς πανελλαδικάδεν πρέπει να επαναπαυτούν, αλλά πρέπει να είναι έτοιμοι για κινητοποιήσεις και αγώνα, αφού χωρίς αυτούς δεν μπορεί να ενδυναμώσει η όλη προσπάθεια.
Σαφώς και θεωρούσαμε όλοι μας, πως ήτανε αδύνατο να υπάρξει τέτοια κυβερνητική συμπεριφορά, μια που η κάθε είδους κοινωνική παροχή σε συνανθρώπους μας που χρήζουν μιας ιδιαίτερης μέριμνας, πρέπει να είναι αν μη τι άλλο, δεδομένη και σίγουρη. Στο σήμερα όμως που διανύουμε, έρχεται η μεγάλη και αυθάδης ανατροπή, μία ανατροπή που μας δείχνει πόσο πολύ πλανεύτηκαν οι Έλληνες πολίτες και ψηφοφόροι, που πίστεψαν, οραματίστηκαν και έριξαν την δική τους πινελιά πίστης και αισιοδοξίας μέσα στην κάλπη. Μια κάλπη που όμως είχε ένα σαθρό και σάπιο κάτω μέρος, που άνοιξε χάνοντας από μέσα της, όλες τις Ελληνικές ελπίδες που είχαν συλλεχθεί. Οι μνημονιακές εντολές, δεν έχουν ούτε όρια, ούτε ηθικούς φραγμούς. Γι’ αυτούς όλα είναι νούμερα και προϋπολογισμοί, για τους δικούς μας Έλληνες πολιτικούς όμως, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ζητούν, ζητούν όμως χωρίς να μας υποχρεώνουν από ποιες δημοσιοοικονομικές πηγές, πρέπει να γίνει άντληση ώστε να καλυφθούν τα κενά, που σύμφωνα με την δική τους πολιτικοοικονομική φιλοσοφία, δεν πρέπει να υπάρχουν στην χώρα μας. Είναι πραγματικά άξιο απορίας, γιατί οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες, δεν απομόνωσαν από το οικονομικό κούρεμα, πεδία που δεν έπρεπε καν να πειραχτούν. Ο λόγος γίνεται απ’ ότι θα καταλάβατε και από την τιτλοφόρηση του άρθρου, για την γενικότερη πολιτική μειώσεων, στις κάθε είδους κοινωνικοπρονιακές παροχές, σε συνανθρώπους μας που χρήζουν ιδιαίτερης φροντίδας και μέριμνας. Και συγκεκριμένα ας ξεκινήσουμε την αναφορά, με τον νέο Ε.Κ.Π.Υ. [ τον ενιαίο κανονισμό παροχών υγείας ] που έρχεται στην κυριολεξία να μειώσει κοινωνικές παροχές, σε συνανθρώπους μας που νοσούν. Ένα μεγάλο ατόπημα από όλο αυτό, θεωρείται και η μείωσηακόμη και σε θεραπείες ανθρώπων, στο αυτιστικό φάσμα. Οι θεραπείες λοιπόν αυτές, μειώνονται ακόμη πιο πολύ και για πολλοστή φορά. Σύμφωνα και με τους διεθνείς κανονισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλουν να είναι μέγιστες στον αριθμό, κάτι που βέβαια δεν ισχύει και εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι περικόπτουν τις ήδη ξανά στο παρελθόν, περικομμένες θεραπείες. Ήτανε δηλαδή πιο πολλές παλαιότερα όπως όφειλαν, τις χαμήλωσαν ήδη μία φορά και τώρα τις ‘’ ξαναπειράζουν ‘’. Σε λίγο ίσως πουν και ότι απλά κάποιοι συνάνθρωποι μας, δεν χρήζουν καν θεραπείας. Κάτι άλλο εξίσου σημαντικό και που ίσως οι γονείς δεν έχουν δώσει ιδιαίτερη σημασία, μια που θεωρούν ότι το θέμα αυτό αφορά μόνο τα θεραπευτικά κέντρα, είναι η επιβολή των λεγόμενων voucher, την αλλαγή δηλαδή στον τρόπο καταβολής των δαπανών, για τιςθεραπευτικές συνεδρίες, καταβολές οι οποίες μέχρι πρότινος, αποδιδόντουσαν στους ίδιους τους γονείς.Αν τελικά κατορθωθεί να περάσει το μέτρο αυτό, το μόνο σίγουρο είναι πως οι γονείς, θα αναγκαστούν να βάλουν το χέρι βαθιά μέσα στην τσέπη, μια που και ο τρόπος πληρωμής των κέντρων, μέσω των voucher θα καταλήξει αναγκαστικά σε ένα καθεστώς, που θα πρέπει να συμπληρώνουν οικονομικά και οι γονείς. Σαφώς και είναι προτιμότερο να παραμείνει ο παλαιός τρόπος, γιατί σε μία τσέπη που έχει ήδη αδειάσει, το σίγουρο είναι πως κανένας γονέας δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί. Βέβαια οι σχετικοί σύλλογοι των εν’ λόγω θεραπευτών, αντιστέκονται πολύ δυναμικά και εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτός ο κλάδος είναι ίσως από τους λιγοστούς, που κατόρθωσε να μην γίνει πράξη μέχρι στιγμής, μία κυβερνητική εντολή και πραγματικά τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Σαφώς όμως ο αγώνας τους, πρέπει ξανά πάλι να πλαισιωθεί και με τον αγώνα των γονέων, όπως είχε συμβεί και το περασμένο έτος, ώστε να γιγαντωθεί η όλη αντίδραση. Μια ακόμη λανθασμένη περικοπή, είναι και αυτή με την αλλαγή της διαμόρφωσης, στον πίνακα Ε.Π.Π.Α. [ τον ενιαίο πίνακα ποσοστού αναπηρίας ] Συγκεκριμένα για την αυτιστική κατάσταση, που για τους επιστήμονες θεωρείται ένα ενδιαφέρον νευροψυχιατρικό νόσημα, μια που πλήθοςαναφοράς πασχόντων αφορά άτομα, ακόμη και με πολύ υψηλό βαθμό νοημοσύνης, έρχεται ο ξανά ‘’ πειραγμένος ‘’ εν’ λόγω πίνακας [ είχε αυξομειωθεί και στο παρελθόν ] να ανατρέψει όλα τα διεθνή στάνταρτ ς. Το συγκεκριμένο σχόλιο γίνεται διότι στην δική μας κοινωνιαπρονιακή πολιτεία, σύμφωνα και με την νέα αλλαγή στον Ε.Π.Π.Α. για να αναγνωριστεί σε έναν άνθρωπο η αναπηρία του αυτισμού με 67%, που είναι και η χαμηλότερη δεδομένη βάση γι’ αυτό το νόσημα, σε κάθε προοδευτικό και σωστό κράτος, στο δικό μας όμως θα πρέπει να συνοδεύεται και από χαμηλή νοημοσύνη, κάτι που δεν συνάδει πάντα. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί, πως ήδη στο παρελθόν είχε ανατραπεί άλλη μία τέτοια κατάσταση, μέσω των διεθνών δικαστηρίων, για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μία κατάσταση που ανετράπη χάρη στις προσπάθειες της Ε.Ο.Δ.Α.Φ. [ της εθνικής ομοσπονδίας για τα δικαιώματα του αυτιστικού φάσματος ] σαν σύνολο, αλλά και μεμονωμένα του πολύ μάχιμου προέδρου της, Κου Ιωάννη Σταυρόπουλου, που πίστεψε ότι μπορεί η αλήθεια και το δίκαιο να νικήσει, όπως και έγινε και θα ξαναγίνει. [ Στο παρακάτω link,μπορείτε να παρακολουθήσετε την σχετική και άκρως κατατοπιστική συνέντευξη που είχε δώσει, πραγματικά αξίζει να την παρακολουθήσετε ] Τα ανθρώπινα δικαιώματα βλέπετε,είναι ευτυχώς ακόμη αναγνωρίσιμα και δυνατά. Το σίγουρο είναι βέβαια, πως όλοι οι γονείς πανελλαδικάδεν πρέπει να επαναπαυτούν, αλλά πρέπει να είναι έτοιμοι για κινητοποιήσεις και αγώνα, αφού χωρίς αυτούς δεν μπορεί να ενδυναμώσει η όλη προσπάθεια.
https://www.youtube.com/watch?v=SM74Z8smw8I
