Απορούσα: πώς είναι κάπου εκεί μακριά το σύνορο ανάμεσα στο μέρος που βρέχει και παραδίπλα που δεν βρέχει; θα κρατάς ομπρέλα; πώς ξέρει ο ουρανός πότε είναι χειμώνας και πότε καλοκαίρι και κανονίζει τη βροχή; Αλλά η βροχή δεν είναι μόνο μια παιδική απορία. Είναι μια μαγεία της φύσης. Είναι η «πρωταρχική εικόνα» στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη, ο πρώτος έρωτας Ουρανού και Γης.
Απ’ αυτό τον έρωτα ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής πάνω σε αυτή τη μικρή γωνιά του Σύμπαντος και ο έρωτας αιώνιος και γονιμοποιός συνεχίζει πάντα θεϊκός και άναρχος, πάντα ανθρώπινος και παθιασμένος. Και είναι αυτός ο έρωτας (θεϊκός και ανθρώπινος μαζί) που συνεπήρε τον Δία και μαγεμένος από τα θέλγητρα της φυλακισμένης σε υπόγειο κελί Δανάης μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή και έτσι τη βρήκε και τη γονιμοποίησε…
Απ’ αυτό τον έρωτα ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής πάνω σε αυτή τη μικρή γωνιά του Σύμπαντος και ο έρωτας αιώνιος και γονιμοποιός συνεχίζει πάντα θεϊκός και άναρχος, πάντα ανθρώπινος και παθιασμένος. Και είναι αυτός ο έρωτας (θεϊκός και ανθρώπινος μαζί) που συνεπήρε τον Δία και μαγεμένος από τα θέλγητρα της φυλακισμένης σε υπόγειο κελί Δανάης μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή και έτσι τη βρήκε και τη γονιμοποίησε…
Ποιος δεν χαζεύει με το θείο μεγαλείο της βροχής; Ποιος δεν κάνει κρυφούς συλλογισμούς με της νεροποντής τα καμώματα; Ποιος δεν ψυχανεμίζεται από τη γλυκιά μελαγχολία που στήνει το σκηνικό της βροχής και δεν αναπλάθει τους στοχασμούς του, δεν τους κάνει πότε πιο γήινους και πότε πιο παραμυθένιους; Ποιος δεν θαυμάζει αυτόν τον αρχέγονο διάλογο Ουρανού και Γης; Ποιος δεν έχει επιθυμήσει σφόδρα το γλυκό νανούρισμά της με το μουσικό της παιχνίδι σε κεραμίδια γύφτικα, σε στέγες τσίγκινες; Ποιος δε αγαλλιάζεται με την ανατροπή του “προγραμματισμένου” από της μπόρας το ξέσπασμα; Ποιος δε νιώθει την απογύμνωση του συμβατικού από ένα παθιασμένο ανεμοβρόχι; Ποιος δε θέλει να παρακολουθήσει την εκδήλωση θυμού με βροντές και αστραπές από τα μαύρα, τα βαριά σύννεφα; Ποιος δε νιώθει ανάταση ψυχική στη σιωπή και στην κάθαρση που δίνει το τέλος της καταιγίδας; Ποιος δε θαυμάζει το βύζαγμα της γης στα σύννεφα του ουρανού; Τα σύννεφα βουτάνε ορμητικά προς τα γη ή η γη ρουφάει βίαια του νερού τη δωρεά;
Όπου βροχή και γονιμότητα, όπου βροχή και χαρά Θεού. Ας ρίξουμε μια συγκριτική ματιά ανάμεσα στο γεωφυσικό χάρτη των βροχών και στον πολιτικό χάρτη της ανάπτυξης. Σχεδόν ταυτίζονται. Όπου βροχή η θαλερότητα και οι καρποί, φύσης και ανθρώπων, η κοινωνία γεύεται όλα τα αγαθά και δημιουργεί το δικό της κόσμο πάνω στο πράσινο χαλί του φυσικού κόσμου. Όπου ανομβρία ξεραΐλα και ερημιά, η φύση δίνει εικόνα σεληνιακού τοπίου και όποιοι σπόροι τολμήσουν να ξεπροβάλλουν ίχνη βλαστών λίγο πάνω από την επιφάνεια της γης θα προσπαθήσουν να κλέψουν δροσιάς σταγόνες από την πάχνη του πρωινού και από τη λιγοστή δροσιά που η ατμόσφαιρα θα τη δώσει σαν μικρό αντίδωρο, κλεμμένη από της βροχής το σπέρμα.
Η βροχή θα φτιάξει και τα δικά της δάση, όχι γενικά και αόριστα, τα δάση της βροχής, όπου η πληθωρική παρουσία της θα δημιουργεί έναν πλούτο ποικιλομορφίας οργανισμών επί οργανισμών. Εκεί η δημιουργία των τροπικών δασών της βροχής, όπου η έξοδος του θείου δώρου της φωτοσύνθεσης αλλά και η απορρόφηση του διαλεκτικά αντίθετού του θα αναζωογονούν το φαινόμενο της ζωής με τρελούς ρυθμούς. Ενώ, η απουσία της θα ρημάζει κάθε απόπειρα ζωής – στην Αφρική θα ψάχνουν το «απολιθωμένο νερό της βροχής» βαθιά μέσα στη γη, για να υγράνουν τα χείλη τους υπάρξεις ανθρώπων, στην Κύπρο θα κάνουν λιτανείες για να την επισκεφτεί η χάρη της, αλλά στη μεσευρώπη θα αναπτύξουν ένα πλούσιο λεξιλόγιο για να περιγράφουν τα τόσα και τόσα σχήματα της βροχής.
Αλλά τι είναι βροχή όταν οι μορφές της δείχνουν κάθε φορά τόσο διαφορετική διάθεση; Άλλοτε με το καλοκαιρινό ξέσπασμα με ένταση, με βρόντους και λάμψεις που σχίζουν τον ουρανό ξαφνιάζει και τα πάντα προσπαθούν να κουρνιάσουν σε ό,τι τα προστατεύει, άλλοτε με την πρώτη φθινοπωρινή επίσκεψη θα σημάνει το τέλος του ηλιομαζώματος και θα σβήσει τη δίψα του καλοκαιριού, άλλοτε με τη χειμωνιάτικη αγριότητα – και με τα Νικολοβάρβαρα – θα γεμίζει κάθε κοιλότητα πάνω στο γήινο φλοιό, σα να ξέρει ότι το μέλλον μπορεί να «έχει πολλή ξηρασία», άλλοτε θα τραβήξει το χειμώνα προς τα πίσω και θα μπερδέψει βλάστηση, ζώα και ανθρώπους, άλλοτε θα σιγοψιθυρίζει κάποια απαλή μπαλάντα σε ό,τι προβάλλει πάνω στη γη, άλλοτε ως νεροποντή θα φοβερίζει κάθε έμψυχο ον και θα “κατεβάζει τον ουρανό στη γη” και άλλοτε όταν δεν εμφανίζεται στους τόπους που συχνά επισκέπτεται, θα μονολογούμε ότι έχει αρρωστήσει ο καιρός και θα κοιτάζουμε ψηλά.
Αλλά και η βροχή, η ίδια βροχή, αλλάζει όψεις, άλλη η εικόνα της σε έναν κάμπο όπου τα πάντα προσπαθούν να διατηρήσουν το σχήμα τους, άλλη σε μια πόλη όπου όλα αποδιοργανώνονται, άλλη σε ένα θεόπυκνο ρουμάνι όπου γίνεται ένα με το σκοτάδι, άλλη σε ένα βουνό που το αγκαλιάζουν τα σύννεφα, άλλη σε μια λίμνη όπου άλλοτε το απαλό χαοτικό κέντημα των σταγόνων νανουρίζει την επιφάνεια του νερού και άλλοτε ο βίαιος βομβαρδισμός τους μεταφέρει τους κυματισμούς στα βαθιά “κοιτάσματα” του νερού, παντού διαφορετική, η ίδια βροχή. Αλλά πόσο και πόσο δεν σου κεντρίζει της σκέψης τις ακρώρειες, πόσο δε σου μαγεύει της ψυχής τους άγνωστους πόθους, όταν βρεθείς λαχανιασμένος κάτω από ένα δέντρο και απολαμβάνεις τη γενναιοδωρία της βροχής με μια πρωτόγνωρη περιπλάνηση της φαντασίας, όταν χαζεύεις το άλλαγμα του ρυθμού των σταγόνων της βροχής στις υδρορροές των ακροκέραμων ή στου δέντρου τη φυλλωσιά, όταν στοχάζεσαι χωρίς κάποιο σκοπό στο παιχνίδι της επαναφοράς και των συγκρούσεων των σταγόνων της που φτάνουν στη γη και αυτών που επιχειρούν να ξεφύγουν από το αγκάλιασμά της, για να επιχειρήσουν επιστροφή νοσταλγίας, όταν καταφτάνεις βρεγμένος στο σπίτι του χωριού και νιώθεις ανακούφιση όχι από κάτι που σε βάραινε αλλά από κάτι που σου αλλάζει τη μονοτονία και την πεζότητα του συνηθισμένου, όταν χαζεύεις το παιχνίδι και το σμίξιμο των σταγόνων της βροχής στο τζάμι, όταν κάνει πιο αινιγματική την ασπρόμαυρη ατμόσφαιρα στην αστυνομική ταινία του Μπόγκαρτ, όταν, όταν…
Η βροχή έχει και την κοινωνιολογία της. Τώρα οι πόλεις έχουν αποδιώξει το παιχνίδι της βροχής – πρώτα έδιωξαν το χώμα. Τώρα η ανάπτυξη δεν αφήνει το νερό της βροχής να βρει το χώμα, τώρα το νερό γεμίζει τα υπόγεια διαμερίσματα και τα χαμόσπιτα της φτώχειας. Παλιότερα τα λασπόνερα και οι βροχές, που “βούλιαζαν τον τόπο”, θα γίνουν εικόνες – σύμβολα για να φύγουμε από την επαρχία της φτώχειας του 1960, για να σπουδάσουμε. Την ίδια εποχή στις φτωχοσυνοικίες της Αθήνας, στους τόπους της εργατιάς το όνειρο μικρών και μεγάλων θα επιζητεί πάντα να ξεφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα της βιοπάλης. Ο Τάσος Λειβαδίτης θα υμνήσει με τη φλογερή δύναμη της ποίησης και τη βροχή στο όλο σκηνικό με σουρεαλιστική διάθεση, ο Μίκης Θεοδωράκης θα τη μελοποιήσει και θα γλυκάνει τη σκληρότητα της ζωής, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης θα την τραγουδήσει μαζί τη φτώχεια και την αδικία, για να απαλύνει της ψυχής τον πόνο, της καρδιάς τον καημό.
Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά
βρέχει και στην καρδιά μου.
Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου.
Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν της βροχής τις στάλες.
Αλλά η τέχνη θα δει και τις άλλες όψεις της βροχής. Θα αναδείξει το παιχνίδι της βροχής, θα εξιστορήσει το παραμύθι της βροχής, θα αγκαλιάσει τον έρωτα της βροχής με τη γη, θα υμνήσει τη βροχή, θα την υμνήσει μαζί με τον έρωτά της, γιατί ο έρωτάς της είναι πάθος μεγάλο, είναι παιχνίδι ζωής. Και ο άνθρωπος θα τραγουδήσει τη βροχή, θα τραγουδήσει μέσα στη βροχή, θα χορέψει μέσα στη βροχή, θα ερωτευτεί μέσα στο παιχνίδι της βροχής…
Doo-dloo-doo-doo-doo
Doo-dloo-doo-doo-doo-doo
Doo-dloo-doo-doo-doo-doo
Doo-dloo-doo-doo-doo-doo…
I’m singing in the rain
Just singing in the rain
What a glorious feelin’
I’m happy again
I’m laughing at clouds
So dark up above 
The sun’s in my heart
And I’m ready for love
Let the stormy clouds chase
Everyone from the place
Come on with the rain
I’ve a smile on my face
I walk down the lane
With a happy refrain
Just singin’,
Singin’ in the rain
Dancin’ in the rain
Dee-ah dee-ah dee-ah
Dee-ah dee-ah dee-ah
I’m happy again!
I’m singin’ and dancin’ in the rain!
I’m dancin’ and singin’ in the rain…
Why am I smiling
And why do I sing?
Why does September
Seem sunny as spring?
Why do I get up
Each morning and start?
Happy and head up
With joy in my heart
Why is each new task
A trifle to do?
Because I am living
A life full of you.
Πηγή: https://anthologio.wordpress.com
