ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Προετοιμάζεται το έδαφος ώστε οι μαζικές κατεδαφίσεις των ετοιμόρροπων ή δυνητικά επικίνδυνων σπιτιών της Αθήνας να είναι ένα μέτρο που θα συναντήσει την κοινωνική αποδοχή. Δεν υπάρχει τίποτε πιο εύκολο από το να αντιμετωπίζεις ένα σύνθετο ζήτημα με ανυπαρξία πολιτικής. Να το αντιμετωπίζεις δηλαδή σπασμωδικά ακολουθώντας τις εξελίξεις.
Το μεγάλο και υπαρκτό πρόβλημα των αστικών ερειπίων, διάσπαρτων στις παλιές συνοικίες της Αθήνας (και άλλων πόλεων) –για να μην πούμε για ολόκληρα χωριά ερειπωμένα ανά την επικράτεια– δεν είναι μόνο ένα ζήτημα στατικής επάρκειας ακινήτων. Σαφέστατα, η δημόσια ασφάλεια είναι το μείζον, αλλά πίσω από αυτήν την αργοπορημένη σπουδή για την προστασία των πολιτών αποκαλύπτεται η πραγματική ένδεια πολιτικής. Αναρωτιέμαι: υπάρχει κανείς στον Δήμο Αθηναίων ή στα υπουργεία Πολιτισμού ή Περιβάλλοντος που να συγκινείται μπροστά στη θέα ενός απλού, λαϊκού σπιτιού; Και να το πω αλλιώς, γίνεται άραγε κατανοητή η πολιτισμική σημασία της αρχιτεκτονικής της αθηναϊκής συνοικίας έστω και τώρα έπειτα από δεκαετίες συστηματικής εξαχρείωσης;
Είναι ασύλληπτη η έκταση της βαρβαρότητας πίσω από τη βιτρίνα (την όποια βιτρίνα) του αθηναϊκού κέντρου. Και ενώ υπάρχουν πολλοί δρόμοι σε συνοικίες που διασώζουν μια αίσθηση γαλήνης και χάρης, οι περισσότεροι βρίσκονται στο άλλο άκρο. Είναι να απορεί κανείς πώς δεν έχει αναδειχθεί σε μείζον κοινωνικό και πολιτικό γεγονός η καταβαράθρωση της ποιότητας ζωής σε πολλές συνοικίες της Αθήνας, αλλά έπρεπε να πέφτουν από μόνα τους τα σπίτια για να ακούσουμε τη θεραπεία: «Κατεδαφίσεις».
Τα σπίτια που στέκουν ακόμη ερειπωμένα είναι οικήματα μεγάλης πολιτισμικής αξίας. Είναι κατανοητό ότι το ζήτημα είναι περίπλοκο και ότι, ενδεχομένως, να μην μπορούν να διασωθούν όλα. Αλλά ίσως να μην καθίσταται σαφές ότι η Αθήνα έχει κατρακυλήσει στον πάτο σε ό,τι αφορά την ιστορική μνήμη της. Κύριοι αρμόδιοι, ελάτε να περπατήσουμε στα στενά της Αχαρνών και του Κεραμεικού, στο Ρουφ και στο Γκάζι, στα Κάτω Πατήσια και στη Λιοσίων... Η Αθήνα δεν αντιμετωπίζεται από τα γραφεία συσκέψεων.
Υπάρχει και η διεθνής εμπειρία. Το Λονδίνο έχει διασώσει γειτονιές με διώροφα σπίτια. Η Λισσαβώνα είναι μουσείο από μόνη της και η Πορτογαλία δεν είναι Γερμανία. Το Τελ Αβίβ είναι πρωτεύουσα του Μοντέρνου Κινήματος. Η Αθήνα πώς ακριβώς στέκεται διεθνώς πέρα από τις εξαγγελίες για νέες τουριστικές μονάδες; Η αρχιτεκτονική κληρονομιά μιας πρωτεύουσας κρίνεται και πίσω από τη βιτρίνα.
Πηγή: http://www.kathimerini.gr
