Αλεξάνδρα Πανταζή
Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια ότι η εποχή μας δεν περνάει μόνο κρίση οικονομική αλλά υφίσταται κυρίως μια τεράστια,βαθιά και πολύπλευρη κρίση αξιών. Αυτή, βέβαια, είναι μια κοινή διαπίστωση από πολλούς μιας και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν μένουν στην επιφάνεια, αλλά κάνουν τον κόπο να ρίξουν και μια ματιά προς τα μέσα της ανθρώπινης ψυχής, αυτό που θα ονομάζαμε "περιεχόμενο".
Για άλλους, φυσικά, αυτή είναι μια επίπονη και βαρετή διαδικασία, αφού ποιος έχει τώρα την όρεξη να ασχοληθεί με το τι γίνεται στην ψυχή του διπλανού του. Τι με νοιάζει εμένα σε τι πέλαγα ναυάγησε το καράβι του καθενός. Ας κοιτάξω την βολή μου, την ζωή μου, την άνεση μου..και όλα τ' άλλα ας πάνε στο καλό.
Πόσες αλήθειες έρχονται,λοιπόν, στην επιφάνεια όταν η εποχή πιέζει και τα πράγματα δυσκολεύουν!Κι αναρωτιέμαι, πόση κενότητα, πόση ρηχότητα μπορεί να προσδιορίζει μερικούς ανθρώπους;
Πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι το τι ρούχα θα φορέσεις, πόσο ακριβά παπούτσια θα αγοράσεις, σε ποιο κλαμπ θα βγεις απόψε και πόσο γάλα θα ρίξεις στον φραπέ σου.
Δεν είμαστε μόνο η γενιά του καναπέ, όπως συχνά μας χαρακτηρίζουν, είμαστε η γενιά του φραπέ. Ρούφα και όλα καλά θα πάνε! Όχι, όμως. Τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Όλα πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο κι είμαστε εμείς οι νέοι που ευθυνόμαστε για αυτό. Η ηθική αποτελμάτωση, η χαλάρωση δηλαδή των αξιών που διέπουν τη ζωή μας είναι η πιο κατάλληλη φράση για να περιγράψει την πλειοψηφία της νεολαίας. Χαλαρές σχέσεις, χαλαρές φιλίες, χαλαροί και ενίοτε ελεύθεροι έρωτες.
Ποιο βασικό συστατικό λείπει απ' όλα αυτά και τα εμποδίζει να γίνουν αληθινά; Το συναίσθημα.
Όλα γίνονται χωρίς κόπο, και κυρίως χωρίς συναίσθημα. Άνθρωποι που παραδέρνουν ανάμεσα στις νέες τάσεις της μόδας, στις απολιτίκ προσταγές της εποχής, στην ψυχαγωγία του όχλου, στη ρηχότητα της show-biz και καταλήγουν άβουλα όντα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς ενδιαφέροντα ή με πολύ απλά λόγια "άνθρωποι της επιφάνειας".Ζούμε μια εικονική ζωή σε μια εικονική πραγματικότητα.Διασκεδάζουμε, ερωτευόμαστε, μισούμε, επαναστατούμε κι όλα αυτά σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Γιατί; Για να κρύψουμε την κενότητα που μας διακατέχει, την άγνοια και την κατάντια μας.
Τι κρίμα, όμως, που δεν είναι έτσι η ζωή. Το "φαίνεσθαι" γρήγορα χάνεται, κι αν κάτι μένει είναι το "είναι"! Ελπίζω -πως αλλιώς θα ζούσαμε χωρίς ελπίδα άλλωστε- ότι δεν είναι ακόμα αργά να γυρίσουμε σελίδα και να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία.
Να διεκδικήσουμε έναν νέο εαυτό, περισσότερο ευαίσθητο και λιγότερο επιφανειακό.Περισσότερο δοτικό και λιγότερο ατομικιστικό.
Να ξεφύγουμε απ' την επιφάνεια και να αγγίξουμε την ουσία της ζωής.
Από άνθρωποι της επιφάνειας, να γίνουμε άνθρωποι όχι του περιεχομένου, αλλά άνθρωποι με περιεχόμενο.
Ίσως, κάπως, κάποτε...ποιος ξέρει...
Πηγή: http://dr-dreamers.blogspot.com
