- Αναδημοσίευση από το προσωπικό του Facebook
Τίποτα δεν κρατά για πάντα.
Ο γυάλινος αέρας που τώρα μόλις ασπάστηκε το πρόσωπό σου
ο οργασμός της θάλασσας κάποιο μεσίστιο Φθινοπωρινό απομεσήμερο
το διακριτικό χάδι της μεσημεριανής βροχής
το θνητό άρωμα της γυναίκας που πόθησες κάποτε
και που τώρα το εξάτμισε η λήθη
στην αλαζονεία των όσων θα ‘ χεις να θυμάσαι
η ορθρινή ομίχλη που με μαεστρία άπλωσε το πέπλο της
επάνω σ ‘ όλα σου τα κρύφια μυστικά
το σήμερα, που αύριο απλά θα γίνει...χτές,
το φέτος, που θα καλείται... πέρσι, του χρόνου τέτοιον καιρό,
τα παιδικά σου χρόνια
που μονομιάς τα στράγγιξες μπροστά στη θέα
ενός επερχόμενου θανάτου.
Τίποτα δεν κρατά για πάντα.
Ακόμη και τα ποιήματα θα σ‘ εγκαταλείψουν μια των ημερών
τα ποιήματα που απατηλά κάποτε νόμιζες
πως θ ‘ αλλάξουνε τον κόσμο
σε κοιτούν κατάματα απαιτώντας εξηγήσεις
γιατί τα φόρτωσες με περίσσια ευθύνη
απ ‘ όση θα μπορούσανε τα ίδια να σηκώσουν.
Σώπασε τώρα
και ατένισε το μονοπάτι του ήλιου
πριν πέσει μολύβι στα χέρια σου το σκοτάδι.
Αέρας είσαι, τόσο μπόρεσες, τόσο έκαμες.
Μια αλλαξιά ρούχα οι θύμησες
επάνω στο αποξηραμένο σου σαρκίο.
Σώπασε τώρα
και κράτησε λίγες ακόμη ανάσες
για να καταφέρεις να φτάσεις στο τέλος της διαδρομής.
Μνήμη έγινες ήδη.
Τόσο μπόρεσες, τόσο έκαμες.
(Σχόλιο: Δειλά κάποιες λέξεις ή και στίχοι ολάκεροι, τις τελευταίες ημέρες, έπεφταν στα χέρια μου από τον ουρανό. Σαν κάτι να ήθελε η ποίηση να μου υπαγορεύσει, διακριτική και σεμνή όπως είναι πάντοτε! Μόλις σήμερα το μεσημέρι, ολοκληρώθηκε το παραπάνω, και ήταν ύψιστη η οφειλή από μεριάς μου, να το αποθέσω με ευλάβεια στην αθανασία! Έτσι συνήθως συμβαίνει, με τα όσα τούτη η ιερή τέχνη επιθυμεί να σου εκμυστηρευτεί, κι εσύ είσαι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να την ακούσεις, να την νιώσεις, και να προσπαθήσεις να την καταλάβεις. Αλλιώς, θα επιστρέψει τόσο αθόρυβα όσο αθόρυβα ήρθε, εκεί που πραγματικά ανήκει. Στην αέναη σιωπή και μοναξιά της!)
κδ