Έχουμε εκπαιδευτεί να ξοδιάζουμε τη ζωή μας καταδιώκοντας τις σκέψεις μας και τις ματαιόδοξες προβολές μας στο μέλλον. Έχουμε επιλέξει την φυλακή μας. Γιατί άραγε; Επειδή αυτός είναι ο εύκολος, ο ανέξοδος δρόμος.
Το εσωτερικό κοίταγμα απαιτεί εξαιρετική λεπτότητα και μεγάλο κουράγιο.
Απαιτεί μια ολοκληρωτική στροφή στη στάση που έχουμε μέχρι τώρα απέναντι στη ζωή. Είμαστε τόσο πολύ εθισμένοι να κοιτάμε μακριά από τον εαυτό μας ώστε έχουμε αποκοπεί πλήρως από την επικοινωνία με την εσωτερική μας υπόσταση. Και μόνον η ιδέα να κοιτάξουμε προς τα μέσα, μας τρομοκρατεί, καθώς η δυτική κουλτούρα δεν μας έχει προετοιμάσει για το τι μπορεί να συναντήσουμε. Μπορεί μάλιστα να θεωρούμε ότι αυτός που ενδοστρέφεται έχει ψυχολογικά προβλήματα, είναι καταθλιπτικός ή ακόμα και ψυχασθενής και αν επιχειρήσουμε κι εμείς να τον μιμηθούμε κινδυνεύουμε να τρελαθούμε. Είναι ένα από τα τελευταία τερτίπια του πολυμήχανου “εγώ” μας, στην προσπάθειά του να μας εμποδίσει να ανακαλύψουμε την αληθινή μας φύση.
Έτσι, φροντίζουμε να γίνει η ζωή μας τόσο πυρετώδης ώστε να εξαλείψουμε και το ελάχιστο ρίσκο να βρούμε χρόνο να κοιτάξουμε μέσα μας. Ακόμη και η ιδέα του διαλογισμού μπορεί να τρομάξει τον κόσμο. Όταν ακούνε τις φράσεις «χωρίς εγώ» ή «κενότητα», νομίζουν ότι η εμπειρία αυτής της κατάστασης είναι παρόμοια με το να τους εκσφενδονίσουν έξω από ένα διαστημόπλοιο ώστε να περιπλανιόνται για πάντα σε ένα σκοτεινό, παγωμένο διάκενο. Τίποτα δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια από αυτή την αφελέστατη σκέψη. Μα σε ένα κόσμο αφιερωμένο στη διασκέδαση και στον περισπασμό, η εμπειρία της σιγής, της αταραξίας και της γαλήνης πραγματικά μας τρομάζει∙ προσπαθούμε να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από αντίστοιχες εμπειρίες, καταφεύγοντας στον θόρυβο, στην ανώριμη ψυχαγωγία και στην ξέφρενη απασχόληση.
Έχω την αίσθηση, ότι οι περισσότεροι από τους συνοδοιπόρους μας, δεν θέλουν να θέσουν προς τον εαυτό τους καμιά ουσιαστική ερώτηση πάνω στο νόημα της ύπαρξης, από φόβο μήπως ανακαλύψουν πως υπάρχει κάποια άλλη πραγματικότητα από αυτή που ζούνε σήμερα. Γιατί, αν όντως αυτή η πραγματικότητα υπάρχει, τότε τι είδους ζωή ζήσανε μέχρι σήμερα; Τι είδους σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους δημιουργήσανε; Σε τι ασχολίες σπαταλήσανε τον χρόνο τους; Πως θα αντιδράσουν οι φίλοι τους και οι συνάδελφοί τους σ’ αυτήν την ανακάλυψή τους; Πως θα αξιοποιήσουν αυτή την νέα γνώση; Παρέα με την γνώση βαδίζει πάντα η ευθύνη. Και δυστυχώς, κάποιες φορές, ακόμη κι όταν η πόρτα του κελιού διάπλατα ανοιχτή παραμένει, ο φυλακισμένος επιλέγει να μην δραπετεύσει.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…
Πηγή:http://nekthl.blogspot.gr
