Αnnabelle
Ήμουν ταξίδι μακρινό.
Εκεί, που δεν είχα άλλη ανάσα για να πω "γύρνα πίσω"
Είπα Αντίο! Σ' ένα σκοτάδι που χρόνια κρατούσα την καρδιά μου βουβή!
Εκεί, που για Σένα τα φτερά σου, πετάνε αλλιώς!
Και ύστερα μίλησε μόνο η σιωπή!!!
Για πληγές που ματώσανε απ΄τον πόνο!
Και ο πόνος κούρασε και έσπασε τη σιωπή, να πει λόγια βαθιά:
''Σε λάτρεψα όπως ποτέ άλλοτε δεν ήξερα να κάνω''
''Νιώθω πολλά, μα πιότερο Εσένα, χωρίς Εσένα είναι μαρτύριο να ζω!''
Ήμουν εδώ, δεν μ' έβλεπες, όπως δεν σ΄έβλεπα κι εγώ.
Τόσο κοντά, κι όμως δυο ξένοι.
Ίσως, να είναι όνειρο. Ίσως να είναι Θαύμα.
Και να που έγινε.
Πάντα αναζητούσα αυτόν τον γυρισμό.
Μα για τι άλλο;
Ν' ακούσουμε, αυτό που νιώθουμε κι δυο:
"Πόσο βαθιά Σ΄αγαπώ"
