Όταν οι δρόμοι μου περνούν από πλατείες ή πάρκα, πάντα τα προσέχω και πολλές φορές χρειάστηκα με ευχαρίστηση τη σταθερή τους ύπαρξη.
Είναι στημένα εκεί από φιλάνθρωπα αισθήματα, για να μπορεί ο διαβάτης, ο κουβαλητής, ο περπατητής, ο γέροντας, η μάνα που προσέχει τα παιδιά της όταν παίζουν, να καθίσουν για λίγο ή για πολύ και να αποθέσουν πάνω τους την κούραση.
Άλλα φτιαγμένα από κορμούς, άλλα από σίδερο μόνο, άλλα από ξύλο γερό και στιλβωμένο περίτεχνο σίδερο, άλλα τσιμεντένια ή πέτρινα…
Η χρησιμότητά τους μοναδική για κάθε κουρασμένο και όχι μόνο.
Έχεις ποτέ σκεφτεί, φίλε μου, ότι ένα παγκάκι δεν είναι μόνο για κάθισμα ενός διαλείμματος ζωής;
Αν μπορούσαμε να το ρωτήσουμε και εκείνο να απαντήσει, θα είχε να μας διηγηθεί ατέλειωτες ιστορίες. Άλλες άχρωμες και ασήμαντες, μιας δίλεπτης ξεκούρασης ενός περαστικού. Άλλες χαριτωμένες, με γέλια και χαρές παιδιών που χοροπήδησαν αρκετές φορές στην πλάτη του για να φτάσουν να φιλήσουν τη μαμά ή τον παππού, που καθόταν εκεί.
Οι πιο πολλές, όμως, στιγμές ή ώρες του, είναι πολύ ενδιαφέρουσες και μακάρι να είχε μιλιά και νου για να μας τα πει. Και οι πιο συνηθισμένες είναι τραγικές.
Καυτές ώρες ενός φλογερού έρωτα, ίσως,… που όμως… δεν κράτησε πέρα από μία νύχτα. Μα πώς να κρατήσει μια αγάπη που γεννήθηκε σε κάτι που θυμίζει διάλειμμα και σχόλη;
Την επομένη, το ίδιο το κορμί του θα δεχτεί απελπισμένες υπάρξεις και δάκρυα και στεναγμούς, για την ψευτιά που άνθισε μια νύχτα με φεγγάρι… Το χειρότερό του, αν κάποιος από τους επισκέπτες του, σκεφτεί να δώσει τέλος στη ζωή…
Πώς να μπορούσε να μιλήσει, τότε, για να σταματήσει το κακό;
Είναι και οι ώρες που δέχεται το μη ακμαίο, το γερασμένο και αδύναμο σώμα…
Αν ήταν ζωντανό, σίγουρα, θα προσπαθούσε να απαλύνει το σκληρό του κάθισμα, για να ξεκουραστεί καλά ο κουρασμένος απόμαχος. Ακούει κόκαλα που τρίζουν και τρίζει και εκείνο για συμπαράσταση και με προσοχή παρακολουθεί πάλι και πάλι διηγήσεις από περασμένα νιάτα, από πολέμους και καταστροφές, από αγώνες στη φτώχια, από ταλαιπωρίες και βάσανα ατέλειωτα. Λίγες χαρές, άπειρες λύπες…
Τις νύχτες που η πλατεία ερημώνει, δεν έχει παράπονο. Σπάνια μένει μόνο του. Γιατί πάνω του θα ξαπλώσουν για να κοιμηθούν… άνθρωποι.
Αν είναι καλοκαίρι, θα τους νιώσει να τρέμουν μόνο τα σκοτάδια και τους κινδύνους της νύχτας. Μα το χειμώνα… δεν τους θέλει πάνω του. Δεν αντέχει να τους νιώθει παγωμένους, να γυροφέρνουν με λαχτάρα γύρω από τα κουρέλια τους, να ανασαίνουν βαριά για να ζεσταθούν, να κοκαλώνουν εκεί και να πεθαίνουν κάποιοι που δεν άντεξαν.. Και αυτό το καημένο, να μην έχει τη δύναμη να αναδιπλωθεί και το σκληρό του σώμα να γίνει ζεστή κουβερτούλα και σκέπασμα και κουτάκι ζεστό, να, κάτι σαν σκυλόσπιτο, αλλά… μεγαλύτερο, για ανθρώπους… Απορεί… Τόσα σπίτια, τόση γη, τόσα μεγαλεία και στολίδια άχρηστα ακόμα και στους γλόμπους τους περίτεχνους της πλατείας και πώς αφήνονται οι άνθρωποι από ανθρώπους χωρίς μια στέγη;
Είναι κι εκείνες οι φορές που θα ήθελε να μπορούσε να ουρλιάξει. Γιατί ο πόνος έφτανε ως το σώμα του… Ενός βιασμένου κοριτσιού, μιας σύριγγας που άφησε πίσω της ένα ταλαίπωρο πλάσμα, μια κακοποίηση, ένας ξυλοδαρμός ατόμου για κλεψιά ή άλλου σκοτεινού σκοπού…
Βέβαια, υπάρχουν και οι μέρες που θέλησε να ξεκαρφωθεί από τη γη, για να μπορέσει να χορέψει το ρυθμό σε μουσική του δρόμου και άλλες που θα ήθελε να σφυρίξει χαρούμενο το ποίημα που μόλις κάποιος έγραψε πάνω του ή να υποκλιθεί σε δημιουργό ζωγράφο που το έφτιαξε στον πίνακά του, σπουδαίο…
Άκου, καρδιά μου, αν περάσεις πάλι από μια πλατεία, ρίξε ένα βλέμμα σε κείνα τα καημένα τα ακίνητα καθίσματα.
Επάνω τους έχουν δεχτεί χιλιάδες σώματα, έχουν ακουμπήσει ψυχές για παρηγοριά, έχουν αγαπήσει και αγαπηθεί άνθρωποι, έχουν πεταχτεί σαν σκουπίδια υπάρχεις ξεκληρισμένες, έχουν τελειώσει ή… έχουν αρχίζει ζωές με μια γέννα…
Και αν είναι Φθινόπωρο, όπως τώρα, κάθισε λίγο μαζί του και αφουγκράσου. Ο θόρυβος του καλοκαιριού έχει απομακρυνθεί, τα παιδιά δεν παίζουν πια συχνά στις πλατείες και οι γέροντες σπανίζουν τις κρύες μέρες. Κάθισε λίγο και νιώσε…
Ένα σκληρό, απόκοσμο, παγωμένο σώμα χωρίς ζωή, χωρίς μιλιά, χωρίς αισθήματα είναι. Μα εσύ, μπορείς να καταλάβεις, αν σταθείς για λίγο να κοιτάξεις τη ζωή κατάματα.
Τρέχουμε όλοι διαρκώς σε μια πορεία με τέρμα αβέβαιο. Χάνουμε στιγμές και ξεχνάμε να ζήσουμε. Ζούμε για… να μη ζούμε τη ζωή μας… Ζούμε για τι; Για ποιον; Για ποιο λόγο;…
Μην προσπερνάς, λοιπόν, τα παγκάκια. Κάθισε λίγο. Έχουν να σου πούνε πολλά και ας είναι αμίλητα και άψυχα. Ίσως δε φτιάχτηκαν μόνο για να ξεκουράσουν τα σώματα τα ταλαιπωρημένα… Ίσως να λειτουργούν σαν υπενθύμιση.
Όσο ακόμα έχουμε ζωή, πρέπει να ζήσουμε… Να μάθουμε να ζούμε, να μάθουμε να σεβόμαστε και την κάθε άλλη ζωή, που με αγκομαχητό σηκώνει δίπλα μας δυσβάσταχτα βάρη. Ίσως, πρέπει να σκεφτούμε περισσότερο… την αγάπη.
Δεν είναι μόνο οι ερωτευμένοι της πανσέληνου. Όλοι όσοι κάθισαν εδώ, χαρούμενοι ή πονεμένοι, όλοι, τελικά,… την αγάπη σκέφτονταν.
Την αγάπη για το χρήμα, για το παιδί, για τον σύζυγο, για τη δόξα; Δεν έχει σημασία. Κάποιοι έχτιζαν ή γκρέμιζαν ζωές γύρω από αυτή τη μικρή λεξούλα κι ας μην το καταλάβαιναν. Κάποιοι περαστικοί που κάθισαν και φιλοσόφησαν για λίγο…
Στο τέλος- τέλος, η ζωή μας τριγυρίζει γύρω από την αγάπη, φίλε μου… αυτή σκέφτονται όλοι που κάθισαν κάποια στιγμή στα παγκάκια…
Και είναι αυτοί που την είχαν και τη χαίρονταν, αυτοί που την αναζητούσαν, αυτοί που την έχασαν τραγικά, αυτοί που τη διψούν και υποφέρουν, αυτοί που, κρίμα, δεν περίμεναν για να τη βρουν, αλλά τελείωσαν στο όνομά της με ένα παράπονο… αυτοί που τη χάρισαν απλόχερα και είναι γεμάτοι με εμπειρίες πολλών ψυχών, πολλών ζωών, πολλής ανανεωμένης ζωής μέσα τους. Αυτοί,… που όλοι τους έκλεισαν τις πόρτες πάλι και πάλι… και διψούν λιγάκι κατανόηση και σεβασμό...
Κάθε φορά που θα συναντάς ένα παγκάκι, στάσου ένα λεπτό, άνθρωπε, καλό θα σου κάνει. Γιατί θα ανανεωθεί η ζωή σου, έστω για μια ανάσα… Αυτή η ζωή που τρέχουμε να την προλάβουμε σαν παλαβοί, ενώ… εμείς οι ίδιοι είμαστε η ζωή μας και πρέπει να την αγαπήσουμε και να τη ζήσουμε όσο ζούμε.
Στάσου, λοιπόν, μια στιγμή. Και αγάπησε τη ζωή σου! Κι αν δεν έχεις ώρα να καθίσεις, τουλάχιστον απότισε φόρο τιμής στην αγάπη που άνθισε ή έσβησε εκεί. Τουλάχιστον, νιώσε τι χρειάζεται η ζωή για να τη ζήσουμε… αφουγκράσου να ακούσεις καλύτερα. Το έρημο παγκάκι πάντα τραγουδάει… άφωνα…
Την αγάπη των ερωτευμένων, την αγάπη τη μητρική, την αγάπη της προσφοράς και της θυσίας, την αγάπη που δε δώσαμε, την αγάπη που χρειάζεται να χαρίσουμε… Την αγάπη για την αξία της ζωής, της όποια ζωής!
Ένα παγκάκι πάντα τραγουδάει την αγάπη!... Στάσου μια στιγμή μόνο, να ακούσεις!
Και ίσως τότε,… να αγαπήσεις τη ζωή σου!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
Πηγή:https://silverybooks.blogspot.com
