ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑ: ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΕΚΑΨΕ ΖΩΕΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ!

 Γράφει η Κατερίνα Πέτρου, Δημοσιογράφος Αθλητικού Ρεπορτάζ

Η Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2024, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη της Κορινθίας ως μια από τις πιο μαύρες ημέρες της ιστορίας της. Μια πυρκαγιά που ξεκίνησε το πρωί στα Ροζενά Ξυλοκάστρου, απλώθηκε με τρομακτική ταχύτητα, καταστρέφοντας όχι μόνο τη φύση, αλλά και ζωές, όνειρα και κόπους δεκαετιών.

Δύο άνθρωποι από την περιοχή Άνω Πιτσά έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν στην κατάσβεση. Ήρωες της καθημερινότητας, με αυτοθυσία που σπάνια συναντάμε, άφησαν την τελευταία τους πνοή στη μάχη ενάντια στη φωτιά, παραδομένοι στις φλόγες που κάποιος επέλεξε σκόπιμα ή αμέριμνα να ξεκινήσει. Αυτή η απώλεια ανθρώπινων ζωών είναι η πιο βαριά σκιά αυτής της τραγωδίας, και δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχαστεί.

Η φωτιά δεν έκανε διακρίσεις. Κατέκαψε πάνω από 60.000 στρέμματα πλούσιας δασικής γης. Δέντρα που για δεκαετίες έστεκαν ψηλά, παρέχοντας οξυγόνο και ομορφιά στον τόπο, τώρα δεν είναι παρά στάχτες. Τα δάση που ήταν η καρδιά της περιοχής, γέμισαν καπνό και αποκαΐδια, ενώ η πανίδα που φιλοξενούσαν είτε κάηκε είτε διέφυγε τρομαγμένη. Έξι χωριά εκκενώθηκαν εσπευσμένα, με τους κατοίκους τους να εγκαταλείπουν τις εστίες τους, μη γνωρίζοντας αν θα βρουν κάτι να επιστρέψουν.

Αυτή η καταστροφή δεν ήταν αναπόφευκτη. Κάποιος ή κάποιοι επέλεξαν να ανάψουν τη σπίθα που προκάλεσε αυτή την κόλαση. Αυτή η ανευθυνότητα – είτε πρόκειται για αμέλεια, είτε για σκόπιμη ενέργεια – δεν είναι μόνο κατακριτέα, είναι εγκληματική. Όποιος παίζει με τις φωτιές, παίζει με τις ζωές των ανθρώπων, με το μέλλον των παιδιών τους, με τον φυσικό πλούτο της χώρας μας.

Οι δύο νεκροί δεν είναι απλοί αριθμοί, είναι σύμβολα μιας ανεκτίμητης απώλειας. Δεν είναι απλά θύματα μιας πυρκαγιάς, αλλά μιας νοοτροπίας που δεν δείχνει κανένα σεβασμό προς τη φύση και την ανθρώπινη ζωή. Κάθε φλόγα που άναψε ήταν ένα χτύπημα στην καρδιά της κοινωνίας μας. Κάθε δέντρο που κάηκε, ήταν μια προειδοποίηση ότι η φύση δεν αντέχει άλλο.

Η ευθύνη όσων προκάλεσαν αυτή την καταστροφή δεν είναι μόνο νομική, αλλά και ηθική. Η φωτιά αυτή έκαψε κάτι παραπάνω από το δάσος. Έκαψε τις αναμνήσεις των ανθρώπων, το μέλλον των παιδιών τους και την ελπίδα ενός τόπου που ζούσε αρμονικά με τη φύση.

Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε αυτή την τραγωδία. Οφείλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη των ανθρώπων που θυσιάστηκαν, να στηρίξουμε εκείνους που έχασαν τις περιουσίες τους και να ζητήσουμε δικαιοσύνη για αυτή την ασύλληπτη καταστροφή. Πάνω από όλα, οφείλουμε να φροντίσουμε ώστε ποτέ ξανά η φωτιά να μην αγγίξει με τέτοιο τρόπο τον τόπο μας, τις ζωές μας και το μέλλον μας.