Φωτογραφία του Γιώργου Δουατζή από τοίχο παλιού σπιτιού στη Λάρισα απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο
Σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου του 1988 πέθανε ο Τάσος Λειβαδίτης
…Δεν είμαστε πια ποιητές/ παρά μονάχα σύντροφοι/ με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.
..Ω Ποίηση εσύ, ελάχιστε,/ θνητέ σπόρε/ του αιώνιου χρόνου.
…κι η πιο μικρή ρωγμή γίνεται ένα τρυφερό, διψασμένο/ αιδοίο να σε δεχτεί/ για να γεννηθεί το μέλι κι ο έρωτας/ κι η ποίηση κι η αυριανή ευτυχία.
…μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα/ που μου μάσησαν τα πλεμόνια, το συκώτι,/ την καρδιά,/ κι ύστερα φτύσαν πάνω στο χαρτί/ μερικά απομεινάρια/ λέξεων.
…και ποίημα εσύ αυριανό, όχι με λέξεις,/ μα με ανυπόκριτα κι αμάραντα ερωτικά κρεβάτια/ και φεγγερά μεγαλόφωνα μάτια/ μουγκών.
…Και το πρωί επέστρεφε μόνος κι εξαντλημένος κι ώριμος/ κομίζοντας, σα μια καινούργια αγνότητα, το νέο αμαρτωλό του/ ποίημα.
…κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο/ θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω…
…H ποίηση – ένας τρόπος/ για να πεθαίνεις όλο και πιο δύσκολα κάθε μέρα…
…Πανάρχαιο, σκοτεινό παιχνίδι, όπου ο ποιητής ξέρει να χάνει/ με μιαν απρόβλεπτη κίνηση.
…και πεθαίνουμε, τέλος, άγνωστοι/ στην πιο σκοτεινή γωνιά του ποιήματος.
… σαν τον ποιητή/ που του αρκεί λίγος ύπνος/ για να ξαναγίνει αθώος
… ή όπως αυτοί που οι εφημερίδες τους γράφουν συνήθως στους εξαφανισθέντες – και περιπλανιούνται μες στ’ άγραφα ποιήματα των ποιητών που πέθαναν νωρίς.
… ώσπου η σελήνη έγερνε πάνω στο λόφο, αιμόφυρτη – σαν τον ποιητή πάνω σ’ αυτό το πεπαλαιωμένο αλφάβητο.
… αγαθοεργίες βιαστικές σαν εγκλήματα, τα φτωχά επαγγέλματα είναι επικερδή για τους ποιητές…
… όπως η ποίηση που είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια.
…σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο αυτό που η ποίηση αποσιωπά εδώ στη γη.
…Εδώ, εντός παρενθέσεως, θα ήθελα να σας κάνω γνωστό πως οι άθλιοι μου σκότωσαν τόσες σελίδες…
…Κάθε στιγμή κινδυνεύουμε, αλλά κανείς – όπως οι λέξεις μόλις τελειώσει το ποίημα.
… τόσες διηγήσεις, που δεν ξέρουμε πια τίποτα, όπως όταν τελειώνει ένα ποίημα…
… ή σαν τον ωραίο ποιητή που γίνεσαι όταν δεν έχεις τίποτ’ άλλο στον κόσμο.
… αφού, κατά λάθος, ο κόσμος είναι μια ποίηση…
… θυμηθείτε μια λεπτομέρεια: είμαι θαμμένος στον κήπο κι ούτε έγραψα ποτέ ποιήματα – απλώς προσπάθησα να σχεδιάσω ένα όνειρο πάνω στην άμμο της λησμονιάς.
… χέρια μου, δε σας είχα ποτέ δικά μου, όπως τα λόγια του ο ποιητής…
… αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν την αθανασία των ποιητών. … τα βράδια, όταν ταξινομώ τα ποιητικά μου κείμενα μέσα στην αθανασία του ύπνου μου.
…H ζωή δεν έχει έλεος σαν τα παιδιά, ούτε φιλίες σαν την ποίηση. Κι ο κόσμος μοιάζει της μητέρας μου: αγαπημένος και χαμένος για πάντα.
… σαν την ποίηση που είναι ένας άλλος τρόπος να πεθαίνει κανείς.
… ποιήματα – κλειδιά για την τρέλα ή τον ουρανό
η φήμη – αυτό το σφαγείο…
… οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη.
… κι η ποίηση είναι η νοσταλγία για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ’ όνειρο…
… λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δύο δισεκατομμύρια εκδοχές για έναν μοναδικό κόσμο…
… κάποτε θα πω λόγια συναρπαστικά σαν ένα ποίημα που δεν γράφτηκε ακόμα…
… ούτε θα μάθει ποτέ κανείς με πόση εγκατάλειψη έγινε αυτό το ημίφως που όλα τα συγχωρεί ή με πόση λίγη αθανασία γράφεται ένα αθάνατο ποίημα.
… οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο…
…Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφτούν ποτέ….
… ο ποιητής χάνεται για μια λέξη, οι εραστές για μια απάντηση…
…γιατί κι η ποίηση είναι σαν μια εξομολόγηση αργά τη νύχτα, σ’ ένα πρόσωπο που άξαφνα πέθανε
και εμείς συνεχίζουμε να μιλάμε.
…Όλοι γύρισαν. Μόνο οι ποιητές έμειναν για πάντα εκεί. Αδιευκρίνιστα σημεία.
…Φτωχοί που περνάνε στους δρόμους, κρύβοντας στα φαρδιά ξεχειλωμένα πανοφώρια τους κάποιον ποιητή, που τον αρνήθηκε η τύχη ή τον ξεγέλασαν οι περιστάσεις, αλλά που τους χαρίζει καμιά φορά τα πιο ωραία τους δάκρυα. Οι ποιητές γυρίζουν ανάμεσά μας.
…Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του άλλου αιώνα να νοσταλγώ τον Θεό.
…Κι η ποίηση είναι σα ν’ ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.
…Κι έπρεπε εγώ απ’ αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω μια ποίηση για πάντα.
…Δε φοβάμαι παρά μόνο τον Θεό – εκτός κι αν τον υπηρετώ. Και την Ποίηση – ακόμα κι όταν την υπηρετώ.
…Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο…
…Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ –
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.
…Και μόνον η ποίηση δεν είναι το ταξίδι, αλλά ο πικρός γυρισμός.
…Κι η ποίηση είναι η λέξη που αποσιωπήθηκε για να μας οδηγεί σε ουράνιες παρανοήσεις.
…στην Οδύσσεια που ζει ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα.
…Ω ποίηση είσαι η αρχή του μεγάλου ονείρου μας και το τέλος του μικρού μας ταξιδιού.
…H νύχτα είναι μια φωτισμένη πολιτεία που τη λυμαίνονται οι αλήτες και οι ποιητές…
…Φτωχοί λαθρεπιβάτες πάνω στις φτερούγες των πουλιών την ώρα που πέφτουν χτυπημένα.
…Κι ίσως ολόκληρη η ποίηση να είναι αυτή η απάντηση που δεν ακούστηκε και την συμπλήρωνε ο στεναγμός του αγέρα κι η απαλή ερημιά του φεγγαριού.
…κι η ποίηση: ένα παιχνίδι όπου τα χάνεις όλα/ για να κερδίσεις ίσως/ ένα άπιαστο αστέρι.
Ένα σπίτι για να γεννηθείς/ ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις/ ένας στίχος για να κρυφτείς/ κι ο κόσμος για να πεθάνεις .
*
www.douatzis.gr
Πηγή: https://staxtes2003.com/2016/10/30/30-10-16-2/
