Η σφαγή δεν είναι ποτέ λύση
Γράφει ο Λευτέρης Θ. ΧαραλαμπόπουλοςΌταν έγινε η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, η παγκόσμια κοινή γνώμη στάθηκε στο πλευρό του Ισραήλ γιατί είδε να σκοτώνονται αθώοι και άμαχοι, μια επιλογή βέβαια που δεν υποκινείται μόνο από τον ανθρωπισμό, κρύβει ενοχές, βαριές ευθύνες και υποκρισία. Αναγνώρισαν στο Ισραήλ το δικαίωμα να τιμωρήσει τους ενόχους.
Από τις πρώτες κιόλας ώρες, όμως, ακούστηκαν φωνές που υπογράμμισαν δύο κρίσιμα ζητήματα.
Το πρώτο ήταν ότι η βία δεν ξεκίνησε στη γη της Παλαιστίνης στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Έχει βαθιές ρίζες που ξεκινούν από το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες ένας λαός, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν το κράτος, την πατρίδα που δικαιούνται. Βαθιές αιτίες που δεν δικαιολογούν πράξεις βαρβαρότητας, όμως εξηγούν ότι χωρίς πολιτική λύση ο κύκλος της βίας δεν θα κλείσει ποτέ, γιατί η ιστορία πεισματικά επιμένει πως δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη.
Το δεύτερο ήταν ότι τιμωρία των ενόχων δεν σημαίνει και δεν νομιμοποιεί κατά ουδένα τρόπο συλλογική τιμωρία ενός ολόκληρου πληθυσμού, ενός ολόκληρου λαού. Δεν σημαίνει βομβαρδισμούς αμάχων. Δεν σημαίνει νεκρά παιδιά. Δεν σημαίνει αποκλεισμό αμάχων. Δεν σημαίνει κατεστραμμένα νοσοκομεία. Δεν σημαίνει σφαγή.
Όμως, αυτή τη στιγμή αυτό που γίνεται στη Γάζα είναι ακριβώς αυτό: μια σφαγή.
Σε μια στενή λωρίδα γης, όσο πιο πυκνοκατοικημένη μπορεί να είναι, όπου οι εγκαταστάσεις της Χαμάς είναι υπόγειες και κάτω από την κατοικημένη περιοχή, η «χερσαία επιχείρηση» δεν μπορεί παρά να σημαίνει ισοπέδωση ολόκληρων εκτάσεων. Συνεχείς βομβαρδισμούς με βόμβες ισχυρές ώστε να μπορούν να φτάσουν μέχρι τις υπόγειες στοές. Συγκρούσεις κτίριο το κτίριο. Καταστροφή όλων των υποδομών.
Μια τέτοια πολιορκία δεν μπορεί παρά να σημαίνει σφαγή αμάχων. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Και ακόμη και εάν «κερδηθεί» αυτή η μάχη, αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι η μαζική έξοδος. Ένα νέο κύμα προσφύγων. Που αυτή τη φορά θα έχουν τη μεγαλύτερη δυσκολία να βρουν κάπου να πάνε.
Όσοι μείνουν θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια πόλη φάντασμα. Ισοπεδωμένη και χωρίς στοιχειώδεις υποδομές.
Την ίδια ώρα τόσο μέσα στην υπόλοιπη Παλαιστίνη, αλλά και στις γειτονικές χώρες και σε όλο τον κόσμο η οργή θα μεγαλώνει.
Ακόμη και εάν αποφευχθεί η περιφερειακή ανάφλεξη – γιατί ανάμεσα στις «σκληρές δηλώσεις» και την πολεμική εμπλοκή υπάρχει μια απόσταση – ο «στρατός των απελπισμένων», αυτών που θα θέλουν να εκδικηθούν θα αυξηθεί.
Όλα αυτά η «διεθνής κοινότητα» τα γνωρίζει πολύ καλά.
Τα γνώριζε από την πρώτη στιγμή.
Όμως, δεν έκανε τίποτε. Προσπάθησε να κερδίσει χρόνο. Εξέφρασε επιφυλάξεις. Αλλά, δεν είπε με σαφήνεια: «Στοπ! στη σφαγή δεν θα απαντήσετε με μεγαλύτερη σφαγή».
Όμως, τώρα κανείς δεν έχει δικαίωμα να μείνει απαθής.
Η Γάζα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ισοπεδωθεί. Η σφαγή πρέπει να σταματήσει.
Αυτό που χρειάζεται είναι άμεση εκεχειρία. Πλήρης κατάπαυση του πυρός και από τις δύο πλευρές. Άνοιγμα ανθρωπιστικών διαδρόμων ώστε να μην υπάρξει παραπέρα ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα. Καμία μεσοβέζικη λύση δεν υπάρχει, η στάση Πόντιου Πιλάτου δεν συγχωρείται.
Και μόνο σε αυτή τη βάση οφείλει να ξεκινήσει ειρηνευτική διαδικασία. Υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Με αντικείμενο την τιμωρία των ενόχων για το έγκλημα της 7ης Οκτωβρίου, αλλά και την εκκίνηση της διαδικασίας για την εξεύρεση μόνιμης και δίκαιης λύσης στο Παλαιστινιακό, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, για «λύση δύο κρατών».
Χάθηκαν πολλές αθώες ζωές μέχρι τώρα.
Και Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
Δεν πρέπει να χαθεί καμιά άλλη.
Πηγή: https://www.in.gr/
