Νούφαρο
Δεν ήταν δα και θεός για να βαδίζει επί των υδάτων,
μπορούσε όμως να περπατά στα φύλλα από τα νούφαρα,
μόνο και μόνο
για να μυρίσει τον ανθό τους.
Τα πόδια της άφηναν σημάδια,
που διατηρούσε για κάποιες ώρες
η πρωινή πάχνη
Πάνω σ’ αυτές τις πατημασιές
πατούσαν οι νεράιδες της λίμνης,
και λέγανε ιστορίες
για να ξεγελούν ανθρώπους.
Δεν είχε όνομα να τη φωνάξω,
μόνο τα πουλιά θυμάμαι
που μόλις στο πρώτο φύλλο ακούμπαγε,
την υποδέχονταν με τιτιβίσματα.
Αυτά να μάθω προσπαθώ
κάθε πρωί
όταν ακούω τα πουλιά,
μα δεν τα καταφέρνω,
σφυρίζω, σφυρίζω σαν πουλί
μπας και την ξεγελάσω,
να γυρίσει, να με δει,
να μου χαμογελάσει.
Το χειμώνα στη παγωνιά απάνω
χάνεται μες στα νούφαρα,
μα δεν πεθαίνει.
Κοιμάται μήνες τρεις.
Μα σαν φανεί η άνοιξη
πετάγεται στο μίσχο του,
στον ήλιο,
στο πρώτο τον ανθό του.
Θα γίνω φύλλο από νούφαρα,
πατημασιά να αφήσει,
ως την επόμενη άνοιξη,
που θα ξαναγυρίσει.
*Γεννήθηκε στη Κέρκυρα. Κάτοικος Κυψέλης. Μεταπτυχιακό στη δημόσια οικονομική και πολιτική. Εργάζεται στο υπουργείο οικονομικών. Γράφει τα τελευταία χρόνια ποίηση
