Τάκης Θεοδωρόπουλος«Αυτή είναι η Ελλάδα», που θα ‘λεγε και ο Κώστας Σημίτης. Είναι η χώρα όπου ένας Κασσελάκης μπορεί να κρίνει και να απαξιώνει έναν πολιτικό ηγέτη σαν τον Σημίτη. Και μάλιστα όχι όπως ο οποιοσδήποτε παρατυχών πολίτης, ο οποίος ασκεί το δημοκρατικό του δικαίωμα. Αλλά ως αρχηγός της λεγομένης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως, ο Κασσελάκης είναι αυτός που είναι και όσο περνούν οι μέρες διεκδικεί την ελαφρότητα του ακαταλόγιστου. Οι υπόλοιποι, όμως, τα μέχρι πρότινος βαρέα μέταλλα του ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζονται να αποχωρήσουν, ποια πολιτική επικαλούνται;
Η ανάγνωση του κειμένου με τις 1.300 υπογραφές επί του παρόντος σε κάνει να αναρωτηθείς πού βρίσκονταν και τι έκαναν όλοι αυτοί όσο, όπως υποστηρίζουν, το ένα λάθος ακολουθούσε το άλλο. Ακούσαμε την αριστεροσύνη τους να θίγεται εξαιτίας της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ; Αναρωτήθηκαν άραγε πόσο κόστισε το πρώτο εξάμηνο του 2015, το τρίτο μνημόνιο, η βαριά φορολόγηση, η απόπειρα χειραγώγησης των μέσων μαζικής επικοινωνίας; Κι ύστερα, όταν ήσαν στην αντιπολίτευση, διαφώνησαν ποτέ δημοσία για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που στηριζόταν στην αντιπαλότητα με την «ακροδεξιά» Νέα Δημοκρατία; Όχι. Ήταν απολύτως εναρμονισμένοι με τον αρχηγό τους, τον οποίον τώρα κατακρίνουν επειδή τους έφερε τον Κασσελάκη. Και δεν τολμούν να παραδεχθούν πως αυτοί τον περίμεναν σαν έτοιμοι από καιρό. Γιατί τους ενοχλεί τόσο ο τυχαίος; Γιατί τους πήρε το οικόπεδο που το θεωρούσαν δικό τους κι ας ήσαν αυτοί οι ίδιοι που το άφησαν χέρσο και χωρίς περίφραξη. Αν εξαιρέσουμε τις διάφορες κοινοτοπίες περί Αριστεράς και κοινωνικής δικαιοσύνης που πλέκουν τον ιστό του κειμένου με τις 1.300 υπογραφές, εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η αυταρέσκεια των συγγραφέων του. Δεν χρεώνουν κανένα λάθος στον εαυτό τους. Αθώοι του αίματος τούτου. Θα μου πείτε, είναι αριστεροί. Και ως αριστεροί δεν κάνουν ποτέ λάθη. Η λεγόμενη αυτοκριτική είναι μια τελετουργία κατά την οποία ο απολογούμενος αναγνωρίζει τα λάθη του για να καταλήξει ότι δεν ήσαν λάθη.
Αυτού του τύπου η Αριστερά, έτσι όπως τη ζήσαμε, δεν μας χρειάζεται πια. Τώρα μας απασχολεί με τον θόρυβο της διάλυσής της. Τα πιάτα σπάνε, οι αγριοφωνάρες ακούγονται απ’ τα παράθυρα και η κακοφωνία παραπέμπει στην τύρβη του ακυβέρνητου όχλου. Το ζήτημα είναι αν όσοι επικαλούνται την Αριστερά σήμερα έχουν τη δυνατότητα και τα εργαλεία για να την προσαρμόσουν στις συνθήκες των καιρών. Στο κείμενό τους, πάντως, η «διέξοδος» την οποία υποτίθεται προτείνουν είναι μια αναγωγή του σήμερα στα στερεότυπα αδιέξοδα του παρελθόντος τους.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
