Αν τις ημέρες αυτές της επετείου του Πολυτεχνείου, κάποιος γκουγκλάρει στα social media για την εξέγερση, το πιο πιθανό είναι να πέσει όχι σε ένα ηρωικό ποστ για τα παιδιά που αγωνίστηκαν και βασανίστηκαν (και άλλοι σκοτώθηκαν στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο), αλλά σε έναν ορυμαγδό τοξικών σχολίων για τους πρωταγωνιστές της. Για την πιο διεφθαρμένη γενιά που "εξαργύρωσε τους αγώνες της" και κατέστρεψε την Ελλάδα, καθώς και στη γνωστή ιστορία ότι στο Πολυτεχνείο δεν υπήρξαν νεκροί, ότι η ιστορία ήταν μια μούφα κτλ. Μέχρι και την ιστορία της δήθεν νεκρής Ηλένιας θυμούνται τέτοιες μέρες ορισμένοι, θέλοντας να αμφισβητήσουν τα πραγματικά γεγονότα, ενώ η αρνητική πρώτη αντίδραση του ΚΚΕ στην εξέγερση των φοιτητών έχει φυσικά και αυτή την τιμητική της. (A propos αναγνώριση του λάθους από τη σημερινή ηγεσία του κόμματος και η αποκατάσταση των αγωνιστών που χαρακτηρίστηκαν τότε πράκτορες της ΚΥΠ και προβοκάτορες, είναι επιβεβλημένη. Και έχει αργήσει πάρα, πάρα πολύ.) Το κλίμα αυτό της αμφισβήτησης, το εξέφρασε για παράδειγμα με τον πάντα ήπιο και μετρημένο τρόπο του και ο Θάνος Τζήμερος, που έγραψε "για τη μεγαλύτερη απάτη της αριστερίλας, αυτή που εξαργύρωσε με κρατικοδίαιτες καριέρες στρατιές πολιτικών λαμόγιων, πουλώντας αντίσταση και προοδευτικουριά".
Καθόλου παράδοξο λοιπόν ότι στην έρευνα της Kapa Research για το Πολυτεχνείο, όταν οι ερωτηθέντες κλήθηκαν να απαντήσουν πώς κρίνουν τον ρόλο αυτής της γενιάς από την πτώση της δικτατορίας έως σήμερα, αρνητικά και μάλλον αρνητικά απαντά το 65% και μόνο το 30% απαντά θετικά και μάλλον θετικά. Τι έχει συμβεί; Πώς από την αποθέωση των πρώτων χρόνων μετά τη δικτατορία, φθάσαμε να χαρακτηρίζουμε αρνητικά τα "παιδιά του Πολυτεχνείου" και τον ρόλο τους στη δημόσια ζωή;
Μια ερμηνεία είναι η πολιτική υπερ-χρήση της επετείου από την αριστερά και η αμηχανία της συντηρητικής παράταξης απέναντι στην εξέγερση. Δεν είχε άδικο ο Κώστας Λαλιώτης που σημείωσε ότι ο μόνος πολιτικός ηγέτης που "δεν έχει εκδώσει ποτέ καμία ανακοίνωση, δεν έχει προβεί ποτέ σε καμία δήλωση για την εξέγερση και τη θυσία του Πολυτεχνείου, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής". Πιθανώς λοιπόν αυτή η οικειοποίηση και υπερ- εκμετάλλευση της εξέγερσης από την αριστερή παράταξη, σε αντιδιαστολή με τη (πάντα ύποπτη όσον αφορά τα δημοκρατικά της ένστικτα) Δεξιά, να είναι μια ερμηνεία. Η επέτειος εντάχθηκε στην πόλωση δεξιάς- αριστεράς και δεν απέκτησε ποτέ εθνικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι σίγουρα τυχαίο ότι σε άλλη ερώτηση στην ίδια έρευνα, για το τι συμβολίζει η εξέγερση των φοιτητών, το 47% απαντά την ενότητα- που μοιάζει και είναι το προφανές- αλλά το 41% απαντά τον διχασμό, και αυτοί είναι κυρίως ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας και των κομμάτων δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν βοήθησε και η ερμηνεία που έδωσε η αριστερά στα αιτήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που απομάκρυναν το συντηρητικό κοινό. Τα αιτήματα για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιώματα, εκπληρώθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο φυσικά, με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Έκτοτε ζούμε την καλύτερη περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας και οικονομικής ανάπτυξης που έχουμε ζήσει από τον πόλεμο της ανεξαρτησίας και εντεύθεν.
Για ένα αριστερό κοινό όμως, τα αιτήματα έμειναν ανολοκλήρωτα- όπως άλλωστε θεωρούσε ότι και το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας έμεινε ανολοκλήρωτο μετά την επανάσταση του 1821 και "καπελώθηκε" από την άρχουσα τάξη και τους Βαυαρούς (βλ. Γιάννης Ζεύγος, "Η λαϊκή αντίσταση του Δεκέμβρη και το Νεοελληνικό πρόβλημα")- και η εξέγερση των φοιτητών χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι, για κάθε είδους επαναστατική γυμναστική, από ορισμένους δε ακόμα και ως άλλοθι για τη δολοφονική τους δράση. Οι "εορτάζοντες" την εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν σε αντιπαράθεση με το δημοκρατικό καθεστώς και αμφισβητούσαν την νομιμότητά του. "Η χούντα δεν τελείωσε το 73", φώναζαν και οι αγανακτισμένοι την εποχή της χρεοκοπίας, αναζητώντας νομιμοποίηση του μπάχαλου στα νοήματα του Πολυτεχνείου.
Δείγμα αυτής της σύγχυσης είναι και η απάντηση στο ερώτημα της Kapa Research για το αν τα οράματα του Πολυτεχνείου έγιναν πράξη, όπου το 60% των ερωτηθέντων απαντά ότι διαψεύστηκαν…
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και μία ακόμα παράμετρο. Τον κοινωνικό φθόνο. Η Anna Applebaum στο βιβλίο της η "Σαγήνη του Απολυταρχισμού" (εκδόσεις Αλεξάνδρεια), προσπαθώντας να ερμηνεύσει την άνοδο της δεξιών, αυταρχικών και λαϊκίστικων κομμάτων στην Ανατολή Ευρώπη, διακρίνει πίσω από τον "ενθουσιασμό" των οπαδών της και τον κοινωνικό φθόνο. Τον φθόνο για εκείνους που πέτυχαν, ενώ εκείνοι έχουν μείνει πίσω και δεν απολαμβάνουν αυτά που θεωρούν ότι δικαιούνται. Ναι τα παιδιά του Πολυτεχνείου ή καλύτερα ορισμένοι εξ αυτών, είχαν μετά την συμμετοχή τους στην εξέγερση, μια εντυπωσιακή (και ζηλευτή) καριέρα στην πολιτική. Ήταν δραστήριοι, είχαν έμπνευση, είχαν φιλοδοξίες, ήταν εργατικοί και τους διέκρινε το θάρρος. Αυτά δεν είναι τα συστατικά του χαρακτήρα που απαιτούμε από τους πολιτικούς;
Πηγή: https://www.capital.gr/
