ευλογημένο Ιερό δένδρο...σύμβολο των αγώνων, της ειρήνης, του πολιτισμού
ένα ποίημα για την ελιά
Αργυροπράσινη θεά
στον ήλιο της Μεσόγειου,
πάνω σε βράχους φύτρωσες
σε κάμπους... σε νησιά...
και ο κορμός σου μια αγκαλιά
τον ίσκιο σου γροικάει
αγέρωχος να στέκει κεί
πρωϊά και μεσημέρια!
Ξαπόσταινες τα δάκρυα
του χρόνου σου μια στάλα,
θρέβεις καρπούς και έθρεβες
ολάκερες γενιές.
Εσύ! εμύρωνες θεούς
θεούς με τους χυμούς σου
Εσύ! Επρόσφερες σπονδές
σ'αυτούς με μεγαλείο
πάλευαν για τους κλώνους σου
κορμιά απείρου Κάλλους
μέσα σε στάδια με ορμή
άμιλλα και αξίες.
Κότινος!
σύμβολο πάντα αιώνιο
ΕΙΡΗΝΗΣ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
σε τούτο Δω το ΒΡΑΧΟ!
Ασήμωσες το πράσινο
στα φύλλα σου επάνω
Χαράκωσες το σώμα σου
μ'αλμύρα και αέρα
Αγέρωχη κορμοστασιά
στης θάλασσας τ'αγνάντι
τάϊσες με καρπούς μεστούς
το κάθε βραχονήσι.
Ξεφύτρωνες μες τα γκρεμνά
από το θείο δόρυ
κόρη εσύ της Αθηνάς
της εύννομής της πόλης
Σαν τα καράβια εθώραγες
που φεύγανε αντίκρυ...
από των λόφων τις πλαγιές
των βράχων τα ριζά σου,
τους έστελνες γλυκειά πνοή
και αύρας μελωδία...
σε καταγάλανα νερά
καημούς με Ιστορία!
Στον ίσκιο σου έκατσα κι εγώ
γλυκό καλοκαιράκι,
αγνάντευα τα στάχυα εκεί
μακριά στον πέρα κάμπο
μα.... θόλωσε το βλέμμα μου...
πλημμύρισε με δάκρυ
κι αφέθηκα πια να θωρώ
τ'ασήμια στα κλωνιά σου
να γέρνουν, να λυγίζουνε....
κι ως να εφύσηξε δειλά
γεμίσανε οι κόρες
με τους καρπούς κατάφορους
ν'αστράφτουνε διαμάντια
Με κοίμησες κι ανάσανα
δροσιά...Ιερή γαλήνη
σαν το βραδάκι γλύστρησε
μ'ολόγιομη σελήνη!
Αργυροπράσινη θεά
στον ήλιο της Μεσόγειου,
πάνω σε βράχους φύτρωσες
σε κάμπους... σε νησιά...
και ο κορμός σου μια αγκαλιά
τον ίσκιο σου γροικάει
αγέρωχος να στέκει κεί
πρωϊά και μεσημέρια!
Ξαπόσταινες τα δάκρυα
του χρόνου σου μια στάλα,
θρέβεις καρπούς και έθρεβες
ολάκερες γενιές.
Εσύ! εμύρωνες θεούς
θεούς με τους χυμούς σου
Εσύ! Επρόσφερες σπονδές
σ'αυτούς με μεγαλείο
πάλευαν για τους κλώνους σου
κορμιά απείρου Κάλλους
μέσα σε στάδια με ορμή
άμιλλα και αξίες.
Κότινος!
σύμβολο πάντα αιώνιο
ΕΙΡΗΝΗΣ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
σε τούτο Δω το ΒΡΑΧΟ!
Ασήμωσες το πράσινο
στα φύλλα σου επάνω
Χαράκωσες το σώμα σου
μ'αλμύρα και αέρα
Αγέρωχη κορμοστασιά
στης θάλασσας τ'αγνάντι
τάϊσες με καρπούς μεστούς
το κάθε βραχονήσι.
Ξεφύτρωνες μες τα γκρεμνά
από το θείο δόρυ
κόρη εσύ της Αθηνάς
της εύννομής της πόλης
Σαν τα καράβια εθώραγες
που φεύγανε αντίκρυ...
από των λόφων τις πλαγιές
των βράχων τα ριζά σου,
τους έστελνες γλυκειά πνοή
και αύρας μελωδία...
σε καταγάλανα νερά
καημούς με Ιστορία!
Στον ίσκιο σου έκατσα κι εγώ
γλυκό καλοκαιράκι,
αγνάντευα τα στάχυα εκεί
μακριά στον πέρα κάμπο
μα.... θόλωσε το βλέμμα μου...
πλημμύρισε με δάκρυ
κι αφέθηκα πια να θωρώ
τ'ασήμια στα κλωνιά σου
να γέρνουν, να λυγίζουνε....
κι ως να εφύσηξε δειλά
γεμίσανε οι κόρες
με τους καρπούς κατάφορους
ν'αστράφτουνε διαμάντια
Με κοίμησες κι ανάσανα
δροσιά...Ιερή γαλήνη
σαν το βραδάκι γλύστρησε
μ'ολόγιομη σελήνη!
**Ηώς** (Φωτεινή.Α.Κ) © 30-10-2008 @ 14:50
(συμμετοχή στο 2ο Ευρωπαϊκό φεστιβάλ Ποίησης που έγινε στη Θεσ/κη με θέμα ''ΕΛΙΑ ιερό δένδρο σύμβολο αγώνων ειρήνης και πολιτισμού'' )
Πηγή: https://stixoi.info/
