ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙΩ!

 Δημήτρης Δανίκας

Να μη κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλάκι μας. Η κατάσταση γνωστή. Υπενθυμίζω μπας και κάποιος πραγματικά υποκύψει και συγκλονιστεί

Τα δεδομένα απλά. Η κρίση, η κλιματική μια πορεία προς την απόλυτη καταστροφή

Από τι είναι στρωμένος ο δρόμος προς μια «καλύτερη ζωή»; Με περισσότερα υλικά αγαθά

Ποιοι μπορούν να αποκτήσουν περισσότερα τέτοια υλικά αγαθά; Μόνο οι πλούσιοι αγοράζοντας Prada και Louis Vuitton; Φυσικά πρώτοι αυτοί. Όμως ακόμα και οι φτωχοί σπεύδουν να προμηθευτούν ρούχα και άλλα αγαθά από Ρομά σε κάθε λαική αγορά

Πως κατασκευάζονται όλα αυτά; Από θηριώδη βιομηχανικά συγκροτήματα. Τα οποία εδρεύουν κυρίως σε Κίνα και σε άλλες τέτοιες, ασιατικές, αναπτυγμένες η αναπτυσσόμενες περιοχές, όπως Βιετνάμ

Μπας και το σύστημα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ακολουθούσε δρόμο φιλικό προς τη Φύση και το κλίμα; Καθόλου. Αντιθέτως μάλιστα. Παντού «μια καλύτερη ζωή» δηλαδή περισσότερα υλικά αγαθά

Πόσα αυτοκίνητα, κουζίνες, ψυγεία, κλιματιστικά, ρούχα, υποδήματα, έπιπλα έχει ανάγκη κανείς; Τα στοιχειώδη. Κι όμως, διαρκώς ακόμα περισσότερα. Το Life style, οι απαιτήσεις της μόδας, ο βομβαρδισμός διαφημιστικών μηνυμάτων, το στάτους ζωής καθενός εξ ημών και υμών, επηρεάζουν και καθορίζουν τα πάντα, από τις προσωπικές, ερωτικές σχέσεις μέχρι την ψυχολογία κάθε ατόμου. Γνωστό είναι το σλόγκαν «shopping therapy»

Επομένως οι αγορές κάθε πλεονάζοντος και περιττού υλικού αγαθού, διαμορφώνει ευνοικές συνθήκες για την κρίση την κλιματική, για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για μαζική ξηρασία, για εύκρατες συνθήκες επέλασης πύρινων «βομβών» που κατακαίνε τα πάντα, από τεράστιες δασικές εκτάσεις, μέχρι σπίτια και κυρίως ανθρώπινα πλάσματα. Εσύ επιδίδεσαι στο «shopping therapy» και την ίδια στιγμή ανάβεις σπίρτο να ανάψεις φωτιά σε ξερά κλαδιά

Με απλά λόγια, χωρίς να το θέλεις, γίνεσαι βομβιστής. Ε τότε θα πεις, να περιοριστεί η παραγωγή. Αντε στην καλύτερη περίπτωση να μετατραπούν όλα με υλικά φιλικά προς το περιβάλλον, δηλαδή «πράσινη πολιτική»

Αν η παραγωγή περιοριστεί τότε βιομηχανικά συγκροτήματα θα κατεβάσουν ρολά. Τότε ανεργία. Τότε επιδόματα. Τότε θα γκρεμιστούν ασφαλιστικά ταμεία. Τότε ο δημόσιος κορβανάς θα τιναχτεί στον αέρα. Και τότε οι δείκτες των Χρηματιστηρίων θα κατρακυλήσουν στον πάτο. Τότε οικονομικό κραχ σαν πυρηνική έκρηξη. Και τότε τυφλές εξεγέρσεις, πλιάτσικο παντού και ο σώζων εαυτόν σωθήτω

Ποια η λύση; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αδιέξοδο. Η Ανθρωπότητα σε ένα τεράστιο υπερωκεάνειο όπως ο Τιτανικός. Το πολυτελές σκάφος. Με όλες τις σύγχρονες τεχνολογικές εγκαταστάσεις. Με όλες τις ανέσεις. Και όμως να βυθίζεται αργά και σταθερά. Και όλοι εμείς, της πρώτης, δεύτερης και τρίτης θέσης, να παρακολουθούμε, να στροβιλιζόμαστε υπό τους ήχους μεγάλης ορχήστρας, και ταυτοχρόνως να παρακολουθούμε, ανήμποροι και παράλυτοι τον προορισμό μας προς το πάτο του βυθού

Γιατί, λένε οι ειδικοί, ό, τι όπως πάμε σε καμιά τριανταριά χρόνια η μισή Ελλάδα, φερ ειπείν, θα μοιάζει με πιστό αντίγραφο Σαχάρας

Τι να κάνουμε; Να περιορίσουμε τις υλικές επιθυμίες μας; Μπα αδύνατον. Να μην πετάμε γόπες έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου; Δεν είναι η μεγάλη λύση. Τότε;

Επειδή ομολογώ αδιέξοδο, γι αυτό καταφεύγω στο πασίγνωστο άσμα του Νίκου Πορτοκάλογλου «τα καράβια μου καίω»:

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω/ Σε τούτη τη χώρα/ Ώσπου να 'βρω νερό/ Γιατί ανήκω εδώ»

Αντε παιδιά περισσότερα υλικά αγαθά και γαία πυρί μιχθήτω!

Πηγή: https://www.protothema.gr/