Γράφει η \\ Χαρούλα Βερίγου _Ζωή Δικταίου
Περάσαμε τις συμπληγάδες
ελπίδας και ευτυχίας,
τους ανόητους γλυκασμούς των όρκων,
τις εγγενείς πλάνες του έρωτα,
λύσαμε τα ξάρτια της προδοσίας
διαγράφοντας
ανωφέλευτα λόγια, παλιά όνειρα,
τυπικές εορτές,
«τα λεπτά μας αισθήματα», είδωλα,
βλάσφημες οθόνες,
με την επίγνωση της φθοράς
φτάσαμε επιτέλους
χωριστά εδώ,
για να ξανασυναντηθούμε
χαμένοι άγγελοι παιδιά της άγνοιας.
Τώρα άνθισε ο δρόμος,
πεπρωμένο στην Κέρκυρα,
γλυσίνες, άκανθα, ρείκια, αλαδανιές,
χαμομήλια, μολόχες,
απαθανατίζοντας το φως,
φως στο χρώμα,
ευδαιμονία άφατη, όψεις αρχοντικές,
υμνολογίες της φύσης,
γυμνάσματα σιωπής,
σπουδή στην επανάσταση,
εκείνη,
πρώτη φορά σε χρόνο ομήλικο,
ψυχή ασύνορη
στο κόκκινο της παπαρούνας,
στην Κέρκυρα.
«φτου ξελεφτερία», φώναξε δυνατά,
μετά γέλασε,
ακόμη πιο δυνατά
τη στιγμή που μια ψιχάλα
έπεφτε στον καρπό τού αριστερού της χεριού,
πόσο όμορφη!
Μια μόνο σταγόνα γινόταν καθρέφτης,
ο δικός της,
όχι, εκείνη δεν ήταν ένα κουρδιστό ανθρωπάκι
στη χρυσή καρότσα τού βασιλιά,
εκείνη,
παραδομένη στην αναρχία τής φύσης,
αναζητώντας τις μεγάλες σκέψεις,
άνοιγε το σημειωματάριο της ζωής,
στο μωβ μια ίριδας,
στο λευκό της μαργαρίτας,
στο πράσινο,
όταν γέρνουν τα στάχυα φιλώντας τη γη,
εκείνη,
άνοιγε το σημειωματάριο της ζωής,
μ’ ένα λεμονανθό στην αγάπη.
Η αγάπη είναι θεός, η αγάπη,
ψιθύρισε στον άνεμο,
και είναι αλήθεια, δεν ήξερε
αν στη μοναξιά της
αναγνώριζε περισσότερο την ειλικρίνεια των εχθρών
από την υποκρισία των φίλων.
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης \ Ζωή Δικταίου
_ Κέρκυρα, 30 Απρίλη 2023
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα.
Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ‘ ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία …
Ιστορίες για φεγγάρια, παιδική λογοτεχνία Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο (μυθιστόρημα) Μια κούρσα για τη Χαριγένεια (μυθιστόρημα) Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, (διηγήματα)
Αύριο, στάχυα οι λέξεις (ποιητική συλλογή) Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα (διηγήματα) Λασίθι, Τόπος Μέγας (αφήγημα) κά, με συμμετοχές στις ποιητικές ανθολογίες “Μονόλογοι”, “Γράμματα της ποίησης”. Αισθάνομαι πως η Χαρούλα Βερίγου έμεινε για πάντα στην Κρήτη, να γοητεύεται από τη μνήμη της Όστριας και την περηφάνια του τόπου… Στην Κέρκυρα, η Ζωή Δικταίου καταθέτει ως δόκιμη της ποίησης την ευγνωμοσύνη της στο Ιόνιο Φως.
Πηγή: https://atexnos.gr/
