|CreativeProtagon
Χρόνια τώρα η πλατεία δεν είναι γεμάτη στις προεκλογικές συγκεντρώσεις των πολιτικών αρχηγών. Ποια θα ήταν, όμως, η θετική εκείνη συγκυρία που θα «έστελνε» εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου «κάτω από το μπαλκόνι»;
Στέλιος Σοφιανός'Εχει προ πολλού περάσει η «μόδα» των ανοικτών, μεγάλων προεκλογικών συγκεντρώσεων. Εκείνων που γίνονταν οκτάστηλα στις εφημερίδες, προτού αυτές σμικρύνουν σε σχήμα ταμπλόιντ. Για τόσο παλιά μιλάμε. Ηταν τότε η Μεταπολίτευση, έπειτα η «Αλλαγή», μετέπειτα η εναλλαγή, σιγά αλλά σταθερά η συμμετοχή έφθινε, μαζί και ο ανταγωνισμός για το ποιος είχε τη μεγαλύτερη τελευταία πριν από τις εκλογές συγκέντρωση για ομιλία πολιτικού αρχηγού.
Υπήρξε μια «αναλαμπή» το 2015 με τον δυναμικά ανερχόμενο προς την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, άντε άλλη μία το 2019 με τους «να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά αυτές ήταν οι εξαιρέσεις. Ο κανόνας τα τελευταία όχι λίγα χρόνια θέλει τον κόσμο να μην «τρέχει» πια σε πλατείες για να κουνήσει χρωματιστά σημαιάκια, να αποθεώσει τον αρχηγό και να δώσει όγκο στη συγκέντρωση. Αναφερόμαστε στους αυθόρμητους, όχι στους κομματικούς στρατούς, που, με εξαίρεση ίσως το ΚΚΕ, επίσης φθίνουν. Το ΚΚΕ άλλωστε είναι μια διαφορετική ιστορία.
'Οσοι θυμόμαστε τις μεγάλες συγκεντρώσεις στις δεκαετίες πριν από το millennium, με θυμηδία αντιμετωπίζουμε τις σημερινές προσπάθειες των κομματικών εκπροσώπων να μας πείσουν για τη «μεγαλειώδη συγκέντρωση, που έστειλε μήνυμα νίκης/αλλαγής/ανατροπής» κλπ. κλπ. Και όσοι βλέπουν εικόνες από τις συγκεντρώσεις αυτές εύκολα διαπιστώνουν τις αποστάσεις («αραία-αραία, να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα»). Ή και τα πάνελ, που κλείνουν από δεξιά και αριστερά τον χώρο για να μη φαίνονται τα κενά. Συχνά ούτε αυτά χρειάζονται – καταλαβαίνεις το πόσοι μπορεί να είναι μόνο και μόνο από την επιλογή του χώρου.
Τα μηνύματα, άλλωστε, στέλνονται πια με viber, ούτε καν με SMS. Και τούτο για να έχεις ως υποψήφιος και ένα (ο θεός της ρυθμιστικής αρχής να το κάνει) επιχείρημα για την καταστρατήγηση του GDPR, αν βρεθεί κάποιος «τρελός» και σου κάνει καταγγελία επειδή χρησιμοποίησες τα στοιχεία επικοινωνίας του χωρίς να έχεις τη συναίνεσή του (το «κόλπο» είναι «σε βάζω στην ομάδα του viber, όπου έχεις από την πρώτη στιγμή την επιλογή να αποχωρήσεις, αφού δεν αποχώρησες θα σε ταράξω στη… νομιμότητα»).
Έπειτα, υπάρχουν τα τελευταία 10-15 χρόνια οι μεγάλες πλατείες των social media. 'Ολοι είμαστε εκεί, όλοι μας βρίσκουν εκεί, όλους τους βρίσκουμε εκεί. Και είναι πλατείες ορθάνοικτες στον καθένα να πει το μακρύ του και το κοντό του, να χειροκροτήσει ή να αποδοκιμάσει, να αποθεώσει ή να ευχηθεί «ψόφο». Από εκεί και πέρα, να είναι καλά οι «Μπιρσίμ» του digital marketing, τα εκατομμύρια που επενδύουν οι συνυποψήφιοι στις πλατφόρμες της Meta και της Google (το TikTok προς το παρόν δεν επιτρέπει πολιτική διαφήμιση) και το (πόσο πια;) «engaging» περιεχόμενο. Απολύτως μετρήσιμες, με δυνατότητα στόχευσης σε ενδιαφέροντα και τοποθεσία, κόμματα και υποψήφιοι περνούν πολύ από τον προεκλογικό χρόνο τους σετάροντας, παρακολουθώντας και «ριπορτάροντας» τις ψηφιακές καμπάνιες.
Οι πραγματικές (πραγματικά) μεγάλες πλατείες και οι γύρω από αυτές δρόμοι θα μπορούσαν να ξαναγεμίσουν σε συγκεντρώσεις πολιτικών αρχηγών μόνο σε ακραίες περιπτώσεις. Τις αρνητικές μπορούμε όλοι να τις αντιληφθούμε (και μακριά από εμάς!). Ποια θα ήταν, όμως, η θετική εκείνη συγκυρία που θα «έστελνε» εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου «κάτω από το μπαλκόνι» για να παρακολουθήσουν μια προεκλογική συγκέντρωση; Ισως μια πολιτική φυσιογνωμία που σήμερα δεν υπάρχει, από αυτές που βγαίνουν «μια φορά στα εκατό χρόνια»; Ακούγεται λίγο μακρινό.
Εως τότε βολευόμαστε με την επιτυχημένη (τηρουμένων των αναλογιών) συνταγή, που ολοένα και περισσότερα κόμματα υιοθετούν για να μαζέψουν κόσμο: μια συναυλία δημοφιλών καλλιτεχνών, με τον «ηγέτη» να εμφανίζεται ανάμεσα στα τραγούδια και να «πετάει» τις ατάκες και τα μηνύματα. Και να του πετάνε λουλούδια, γιατί όχι;
Πηγή: Protagon.gr
