Μαργαρίτα Λυμπεράκη (1919 – 2001)
Η Μαργαρίτα Λυμπεράκη ήταν ελληνίδα μυθιστοριογράφος, θεατρική συγγραφέας και σεναριογράφος, από τις σημαντικότερες γυναικείες παρουσίες στα ελληνικά γράμματα. Έζησε μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας, και καθιερώθηκε με το αυτοβιογραφικό της μυθιστόρημα «Τα ψάθινα καπέλλα» (1946), το οποίο μεταφέρθηκε στην τηλεόραση το 1995 με δικό της σενάριο.
Η Μαργαρίτα Λυμπεράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Παιδί χωρισμένων γονιών του Θέμου Λυμπεράκη και της Σαπφούς Μέξη, μεγάλωσε με τον παππού της, τον εκδότη Γεώργιο Φέξη, που της μετέδωσε την αγάπη για το βιβλίο. Τέλειωσε το Αρσάκειο και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1943.
Πρώτη εμφάνιση με «Τα δέντρα» και «Τα ψάθινα καπέλλα»
Η Μαργαρίτα Λυμπεράκη σε νεαρή ηλικία
Πρωτοπαρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1945 με το μυθιστόρημα «Τα δέντρα», που προσέχθηκε από την κριτική. Τον επόμενο χρόνο δημιούργησε με το μυθιστόρημά της «Τα ψάθινα καπέλλα» ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά κείμενα της νεοελληνικής γραμματείας, γύρω από την ψυχολογία της εφηβείας.
Τοποθετημένο στην δεκαετία του ‘30, έχει ως πρωταγωνίστριες τρία κορίτσια, τρεις αδερφές, που ζουν σε ένα αγρόκτημα λίγο έξω από την Αθήνα και παρουσιάζει τη ζωή τους σε τρία διαδοχικά καλοκαίρια, τότε που παύουν να είναι έφηβες και γίνονται γυναίκες.
Ακολουθώντας το ρεύμα διανοούμενων, όπως ο Κώστας Αξελός και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, έφυγε για το Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 μαζί με την κόρη της, τη μετέπειτα πεζογράφο Μαργαρίτα Καραπάνου (1946-2008) μετά το διαζύγιό της με τον δικηγόρο Γεώργιο Καραπάνο. Έκτοτε θα μοιράσει τη ζωή της ανάμεσα σε δύο χώρες και δύο γλώσσες.
Το 1950 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Ο άλλος Αλέξανδρος», η πιο σημαντική έως εκείνη την εποχή απόπειρα μοντέρνας γραφής στην Ελλάδα, εισάγοντας στην ελληνική λογοτεχνία την αμφιβολία, το απροσδιόριστο, την ψυχανάλυση και την ελλειπτική γραφή.
Θέατρο, κινηματογράφος και τηλεόραση
Από το 1955 η Λυμπεράκη αφοσιώθηκε στο θέατρο: Με το έργο της «Η γυναίκα του Κανδαύλη» αναζητεί να εκφράσει κατ’ αρχήν τη γυναικεία προβληματική, αλλά και να δώσει μια μυθική διάσταση στις ανθρώπινες σχέσεις.
Τα κατοπινά έργα της «Οι Δαναΐδες» (1963), «Ο άγιος πρίγκιψ» (1964), «Το μυστικό κρεβάτι» (1967), «Ο Σπαραγμός» (1970), «Για τον απόντα - Εσπερινή τελετή» (1972), «Το μυστήριο» (1976), «Ερωτικά» (1974) και «Ζωή» (1985), τα οποία – σύμφωνα με τον θεατρικό κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο – «συγκροτούν ένα σώμα τελετουργικού κυρίως θεάτρου, που αναζητεί εκφραστικά τις ρίζες του στις πρωτόγονες τελετές και τη δικαίωσή του στην αποκάλυψη των εδραίων ανθρώπινων αξιών, του έρωτα, της επικοινωνίας και της συναίνεσης μέσω μιας κοινής πίστης».
Έγραψε επίσης σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Τα σενάρια των ταινιών «Μαγική Πόλη» του Νίκου Κούνδουρου (1954) και «Φαίδρα» του Ζιλ Ντασέν (1962), φέρουν την υπογραφή της, όπως και των τηλεοπτικών σειρών «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» (ΕΡΤ, 1979), μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Στρατή Μυριβήλη, και «Τα ψάθινα καπέλλα» (ΕΡΤ-1, 1995), μεταφορά του δικού της μυθιστορήματος.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2920
© SanSimera.gr
