Του Χρήστου Χωμενίδη
Στο φέισμπουκ, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γενικά, διεξάγεται ο πολιτικός αγώνας στις μέρες μας. Σκρολάρεις και ανάμεσα σε λάγανες και σε χαρταετούς, όλο και κάποιον βλέπεις να παθιάζεται υπέρ του Πολάκη και κάποιον άλλον να του σούρνει τα εξ αμάξης. Και δώστου πάλι σέλφι, ποιήματα, τραγούδια, αμπελοφιλοσοφίες και κουτσομπολιά. Αχταρμάς γίνονται όλα στο κεφάλι σου. Φτάνεις να αναρωτιέσαι εάν ο αψύς Σφακιανός πλακώθηκε με τον Αλέξη Τσίπρα ή μήπως με τον Βασίλη Μπισμπίκη για τα ωραία μάτια της Βανδή – θα είχε, εδώ που τα λέμε, μεγαλύτερο γούστο... Είναι και η συνεχής ενημέρωση από τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, η ανά εικοσάλεπτο ανανέωση του περιεχομένου τους, που σε μπουχτίζει.
Αποτέλεσμα; Προτού παρέλθει εικοσιτετράωρο, η Πολακιάδα φαντάζει κιόλας φθαρμένη. Έωλη. Πράγμα καλό. Πρέπει να (νομίζεις ότι) έχεις να πεις κάτι αληθινά πρωτότυπο για να μπεις στον κόπο να γράψεις σχετικά.
Εμένα ωστόσο -συγχωρέστε με- η περίπτωση Παύλου Πολάκη ανέκαθεν με ιντρίγκαρε. Υβρίδιο "αγωνιστή της επαναστατικής αριστεράς" και "ωραίου των ορέων" δηλαδή ληστάρχου. Γιατρός με ιδίωμα "παιδιού της πιάτσας" από το αριστούργημα του Νίκου Τσιφόρου, να προκαλεί τη μετροσέξουαλ εποχή μας ποζάροντας με την κυνηγετική καραμπίνα και το ψαροντούφεκο, καπνίζοντας αρειμανίως, κατασπαράζοντας κοψίδια, κατεβάζοντας ρακές. Θα έπρεπε να κηρυχθεί διατηρητέος. Να μπει σε κάποιο μουσείο, "έτσι ήταν κάποτε κάποιοι άνθρωποι στην αγροτική Ελλάδα". Εξόν και αν εγώ πλανώμαι. Εκτός και αν ο προνεωτερισμός -δεν λέω "πρωτογονισμός" καθότι πολιτικώς μη ορθό- καλά κρατεί στον τόπο μας μεσούντος του 2023...
Εκεί ακριβώς έγκειται το ερώτημα. Ξεσπάθωσε επί σκοπόν ο Πολάκης; Επεδίωξε τη διαγραφή του, την κομματική του έστω ταπείνωση, επειδή έκρινε πως διαθέτει το πολιτικό κεφάλαιο για να γυρίσει την πλάτη στον Σύριζα; Για να ακολουθήσει "αυτόνομη και ασυμβίβαστη" πορεία; Εκτιμά δηλαδή πως εάν ιδρύσει το δικό του κόμμα -των "Ατάκτων"- και κατεβάσει συνδυασμούς σε όλη την επικράτεια, θα συγκεντρώσει 3%; Ώστε να μπει στη Βουλή και μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών να διαπραγματευθεί με τον Αλέξη Τσίπρα από εντελώς άλλη θέση; Έχει βάση η αισιοδοξία του; Στηρίζεται άραγε σε κρυφές δημοσκοπήσεις; Ή έχει απλώς ψηλώσει ο νους του;
Όπως και να’ναι, το να στερήσει από τον Σύριζα τρεις ή πέντε χιλιάδες ψήφους στα Χανιά και άλλες πενήντα χιλιάδες στην υπόλοιπη χώρα, δεν το λες και αμελητέα ζημιά. Ίσως να αποδειχθεί ακριβώς το ποσοστό που χωρίζει μια έντιμη επίδοση από μια ταπεινωτική ήττα. Ας μη γελιόμαστε: Ούτε ο Σύριζα ούτε η Νέα Δημοκρατία έχουν το περιθώριο να φυλλορροήσουν ιδιαίτερα στις πρώτες κάλπες. Θα τους κοβόταν όλος ο αέρας.
"Χαρά στα μούτρα του Παύλου Πολάκη!" θα σκέφτονται κάποιοι στην αξιωματική αντιπολίτευση. "Το καλοκαίρι του 2015, με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, μάς έφυγε η μισή σχεδόν κοινοβουλευτική ομάδα. Τι Λαφαζάνης, τι Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης είχε ελαφρώς προηγηθεί... Και λοιπόν; Τις εκλογές του Σεπτεμβρίου τις ξαναπήραμε με άνεση! Και έπειτα" θα συμπληρώνουν "σκιάχτρο έχει καταντήσει ο Πολάκης. Ανθρωποδιώχτης για τους πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως "ήπιοι”, "δημοκρατικοί”, "κεντρο-αριστεροί”. Όσους θα χάσουμε από τη μία μπάντα μας, τόσους και άλλους τόσους θα κερδίσουμε από την άλλη..."
Κούνια που τους κούναγε, με το συμπάθιο κιόλας.
Το 2015, η εξουσία αποτελούσε συγκολλητική ουσία για τον Σύριζα – αλί και τρισαλί σε όποιους δικούς του καταψήφιζαν τον Αλέξη έπειτα από τη δεκαεπτάωρη διαπραγμάτευση και με επιχείλιο έρπητα μάλιστα. (Αφού και οι ίδιοι -εδώ που τα λέμε- ηρωική κωλοτούμπα θα έκαναν...). Το 2023, η επιστροφή τού Σύριζα στην πρωτιά φαντάζει επιεικώς πολύ αμφίβολη.
Ξέρω προσέτι αρκετούς -αγανακτισμένους με τους πολιτικούς συλλήβδην, με το κατεστημένο, με το σύστημα- που θα ακολουθούσαν το μπαϊράκι του Πολάκη. Τον άνθρωπο αντιθέτως ο οποίος θα μεταστραφεί υπέρ του Σύριζα μόνο και μόνο επειδή εξώστηκε ο Πολάκης δεν μπορώ ούτε να τον φανταστώ.
Δεν έχει ανάγκη ο Σύριζα από το λεγόμενο ριμπράντινγκ; Δεν οφείλει να επανεπινοήσει τον εαυτό του με βάση τα σημερινά δεδομένα και ανάγκες; Δεν αξίζει στον χώρο της Κεντροαριστεράς ένα μεγάλο, ένα σύγχρονο κόμμα ως αντίπαλο δέος της Νέας Δημοκρατίας; Ασφαλέστατα! Το πολιτικό σκηνικό, πάντα και παντού, πρέπει να είναι ένα εκκρεμές, το οποίο να πηγαίνει πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη κατεύθυνση. Εάν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ελλοχεύουν κίνδυνοι και για τη δημοκρατία ακόμα.
Για να πετύχεις όμως το ριμπράντινγκ, δεν αρκεί να εκπαραθυρώσεις έναν ή και πέντε ακόμα Πολάκηδες. Οφείλεις πρωτίστως να πάψεις να είσαι εκτός θέματος.
Εκτός θέματος. Έτσι ακριβώς θα χαρακτήριζα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το 2019 μέχρι και σήμερα. Ο πρόεδρος και τα στελέχη του περιγράφουν μια πραγματικότητα, η οποία μικρή σχέση έχει με ό,τι βιώνει η πλειονότητα των Ελλήνων. Μια δυστοπία ορμπανικού τύπου, μια προϊούσα πτωχοποίηση, έναν καθημερινό σχεδόν τρόμο. Καταπιεσμένο, εξαθλιωμένο λαό, στα πρόθυρα σχεδόν της εξέγερσης. Πού υπάρχει κάτι τέτοιο; Μονάχα στη μελοδραματική τους φαντασία. Για αυτό ακριβώς και το ακροατήριο τους παραμένει στάσιμο και οι ίδιοι ως φιγούρες ξεθωριάζουν.
"Τα έχετε πάει, κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, δεδομένων των συνθηκών, μετρίως έως καλούτσικα. Ίσα που προβιβάζεστε. Εμείς αντίθετα, ωριμασμένοι από τα λάθη μας, έχοντας αναστοχαστεί σε βάθος, μπορούμε να απογειώσουμε την πατρίδα!" Αυτό θα όφειλε, σε γενικές γραμμές, να λέει ο Σύριζα. Και να ξεδιπλώνει ένα συγκεκριμένο, ρεαλιστικό σχέδιο διακυβέρνησης. Στους αντίποδες ακριβώς του κωμικού προγράμματός του της Θεσσαλονίκης το 2014. Έτσι θα ξαναποκτούσε προοπτική εξουσίας.
Αντί για αυτό, διώχνει Πολάκηδες. "Από το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα" θα μού πείτε ίσως. "Too little, too late” θα σας απαντήσω.
*Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Πηγή: https://www.capital.gr/
