- Γράφει ο Βασίλης Αικατερίνης*
Βασίλης Αικατερίνης
Φαντάζει σαν ευκαιρία στο 90΄ για την κυβέρνηση, τώρα που τα μιντιακά μάτια έχουν αλληθωρίσει πλήρως απ’ το δυστύχημα στα Τέμπη –με την έρευνα τύπου Πουαρό να προσπαθούν να βρουν τον ένοχο παραγκωνίζοντας απολύτως την ευθύνη των φορέων και γέρνοντας με το ζόρι την πλάστιγγα στο τραγικά «ωφέλιμο» ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη– να προτείνει προς ψήφιση το πολυνομοσχέδιο περί μετονομασίας της «Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας» σε «Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων» που θα έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη απώλεια ελέγχου του αρμόδιου Υπουργείου στην ύδρευση και αποχέτευση των πόλεων.
Για να κάνουμε ένα φρεσκάρισμα των στοιχειωδών γνώσεων περί δημοκρατίας, τα Υπουργεία αποτελούν δημόσιες υπηρεσίες που υπάγονται στον εκάστοτε υπουργό, ο οποίος έχει ψηφιστεί απ’ την πλειοψηφία ενός λαού για να υπηρετεί (κι όχι απλώς εξυπηρετεί) το κοινό καλό της χώρας του. Όταν πωλούνται, χωρίς αιδώ, απ’ τους αρμόδιους τα δημόσια αγαθά, όπως το νερό, σε ιδιωτικές εταιρείες με το φρικώδες προκάλυμμα πως θα βελτιωθούν οι υποδομές (απόδειξη οι σιδηρόδρομοι πόσο βελτιώθηκαν!), αυτό πόρρω απέχει απ’ τη δημοκρατική εξουσία. Είναι σαν να σου αδειάζουν το σπίτι με τη δικαιολογία ότι τα υπάρχοντά σου θα είναι περισσότερο προστατευμένα στις περιουσίες των δικαστικών κλητήρων. Είναι θέμα πολιτικής, ιδεολογίας, ηθικής, φρονημάτων, αξιοπρέπειας ο τρόπος ανάγνωσης του νομοσχεδίου, η παραχώρηση δημόσιας περιουσίας έναντι εκατομμυρίων που θα μπουν στις λίγες τσέπες των ιθυνόντων· συντελείται ο εντελώς ενάντιος ορισμός της δήμευσης, γιατί μόνο σε χέρια δήμου δεν θα βρεθεί η υγεία όλων.
Για άλλη μια φορά αποσιωπήθηκε απ’ την κοινή γνώμη αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα που ετοιμάζεται. Πρέπει να αναδειχθεί η αποτυχία αυτού του μοντέλου στις ξένες χώρες, που έχει οδηγήσει στην αβάσταχτη ακρίβεια (Αγγλία, Μαρόκο), στον θάνατο πολιτών από μολύνσεις βακτηρίων (Καναδάς), στη δείνωση ποιότητας του νερού (Αργεντινή), στη διακοπή παροχής του σε χιλιάδες σπίτια (Ν. Αφρική), και η λίστα δεν έχει τέλος.
Απ’ τη στιγμή που μπαίνει το κέρδος στη μέση δεν μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο, απ’ τη στιγμή που μυρίζει χρήμα, η δικαιοσύνη με το σπαθί και τον ζυγό σφίγγει ακόμη περισσότερο το πανί της τυφλότητας και γίνεται έρμαιο κερδοσκόπων, προδοτών, εγκληματιών, βαφτίζοντας τον ελέφαντα μυρμήγκι.
Ας μην αποχαυνωθούμε απ’ την επιδοματική πολιτική, απ’ τις πλάνες επιχειρηματικές βλέψεις που λειτουργούν ως ψηφοθηρικά «θα», μην αναλωθούμε στις μελοδραματικές διαστάσεις της τραγωδίας των Τεμπών, στην ηρωοποίηση και διαπόμπευση προσώπων, στα άγονα ξεσπάσματα αποπροσανατολιστικής οργής που ατσαλώνουν την πόλωση, την αντιπαράθεση χρωματικών διαφορών και τον γραφειοκρατικού τύπου καταλογισμό ευθυνών, που τρώνε πολύτιμο χρόνο απ’ τα Μέσα και αγκαθώνουν τη συνείδηση χιλιάδων Ελλήνων πολιτών.
Ακόμη κι αν υπάρξουν θύματα απ’ το νερό, θα βγουν κάποιοι που θα κάνουν λόγο για κακιά ώρα, λησμονώντας πως η κακιά χώρα κατάντησε κακιά ως πεδίο δόξης λαμπρόν στους επιχειρηματίες. Ένα Χ τις χωρίζει μόνον άλλωστε, εκείνο του χρήματος, του χαντακώματος της δημόσιας περιουσίας, του πολιτικού χαφιεδισμού, της χλίανσης αντιδραστικών κινημάτων που εναντιώνονται στο παράλογο.
*Απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών
