- Γράφει ο Βασίλης Αικατερίνης*
Βασίλης Αικατερίνης
Οι χαμένες ψυχές στα Τέμπη θα στοιχειώνουν για μήνες ολόκληρους τον ύπνο χιλιάδων Ελλήνων που έχει σταλάξει μέσα τους ένα δράμι ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης. Οι εικόνες των φλεγόμενων βαγονιών, των αιμόφυρτων φοιτητών, των απανθρακωμένων συντριμμιών της επόμενης μέρας, των συγγενών που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους απ’ το άκουσμα της ανείπωτης τραγωδίας, τα μάτια των ρεπόρτερ που φρικιούν μπροστά στον ανθρώπινο σπαραγμό, επίσης θα μείνουν ανεξίτηλες. Το επακόλουθο της τραγωδίας: η ενδελεχής έρευνα που αυτομάτως ξεκινά και οδηγεί στη ρίψη ευθυνών, κάτι που μόνο ως κούφια λόγια ηχεί στις οικογένειες που πενθούν, λες και η τιμωρία είναι σε θέση να πάρει πίσω τον πόνο του γονέα που χάνει το παιδί του, το απότομο τίναγμα και το κόψιμο της κλωστής μιας ζωής που δεν πρόλαβε να χαρεί ούτε τα νιάτα της.
Προηγουμένως ήταν οι δυο πιλότοι στην Ανδραβίδα, ο παμμέγιστων διαστάσεων καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία που μοίρασε ασκαρδαμυκτί τον θάνατο σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, ο ανάλγητος και επί ενός χρόνου πόλεμος στην Ουκρανία που θρηνεί καθημερινώς θύματα και συνεχίζει να ελαύνει με προσχήματα αισχρά για τον κόσμο που υποφέρει.
Μόλις δίνεται το στίγμα της τραγωδίας, αμέσως σε όλα τα Δίκτυα υψώνονται υπερασπιστικές σημαίες, μηνύματα που τάσσονται υπέρ των πληγέντων, ενίοτε διοργανώνονται καμπάνιες υπεράσπισης και οικονομικής βοήθειας, μετέχοντας όλοι με κάποιο τρόπο ως θεατές μπροστά στις σπαραξικάρδιες ειδήσεις που κανονιοβολούν τα Μέσα Επικοινωνίας με το μοιραίο γεγονός.
Πολύ γρήγορα όμως, σαν το συλλογικό μας ασυνείδητο να απωθεί με το ζόρι τέτοιες εικόνες, περνάνε όλα στη λήθη με τους συνεχείς αναπαλμούς της καθημερινότητας να κλυδωνίζουν το πάντοτε ασταθές έδαφος τού σήμερα. Σαν πυροτεχνήματα σκάνε οι πόνοι και σβήνουν στο σκότος της ησυχίας που όλοι επιθυμούν μέχρι να σκάσει το επόμενο.
Το ωμά ειλικρινές συμπέρασμα: στο τέλος, μόνο οι οικογένειες των νεκρών θα μείνουν πίσω να θυμούνται, οι κρεμασμένες φωτογραφίες με τα παγωμένα χαμόγελα, οι τάφοι, οι αναμνήσεις που δεν υποχωρούν· οι Ερινύες θα μείνουν για να θυμίζουν πως ο χρόνος που περνά και δεν σταματά αφήνει ακέραια τη μελανή στάμπα στις καρδιές των ζωντανών-νεκρών οι οποίοι μαθαίνουν να ζουν με τον πόνο και την απώλεια, ενώ οι υπόλοιποι απλά θα ξεχάσουν. Απ’ τα κεφάλια της Σκύλας-Τραγωδίας που αδηφάγα κατατρώει την ευτυχία, περνάμε γρήγορα στη Χάρυβδη-Λησμονιά για να καταπιεί τα πάντα και να μην αφήσει τίποτα στην επιφάνεια της μνήμης να επιπλεύσει.
Μελανή μέρα, μελανοί καιροί, μελανός κι ο στίχος του Παύλου Σιδηρόπουλου: Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!
*Απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών
