ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΖΑΡΑΚΗΣ: 21ος ΑΙΩΝΑΣ!

ΑΠΟ IRAKLIS3 

Ένα κα­ντή­λι που σβή­νει
πριν ολο­κλη­ρω­θεί η καύση.

Επι­βλα­βής σκου­ριά
τα πλα­σμα­τι­κά όνει­ρα,
όσων πι­στεύ­ουν ότι κάτι
θα αλ­λά­ξει από μόνο του.

Ορυ­χεία χτι­σμέ­να
στα απα­σβε­στω­μέ­να οστά παι­διών.

Πείνα που ντρέ­πε­ται την ύπαρ­ξή της.
Ζωή με δό­σεις.

Νιώ­θεις ενο­χές
καθώς ανά­βεις το ρεύμα.

Βρο­ντές, οι κρό­τοι φόβου,
όσων στε­ρή­θη­καν τη στέγη.

Γυ­ναι­κεία πρό­σω­πα που δεν ανα­πνέ­ουν.
Αρ­ρώ­στιες που ανα­κυ­κλώ­νο­νται.

Παυ­σί­πο­να μέσα σε θυ­ρί­δες.

Ποι­η­τές χωρίς ποι­ή­μα­τα,
μου­σι­κοί χωρίς τρα­γού­δια.

Η φύση που μας ακό­νι­σε,
μόνη της και άδεια.

Στέ­κει μέσα της μία τσι­με­ντέ­νια κα­πνο­δό­χος.

Άν­θρω­ποι πη­δούν από ου­ρα­νο­ξύ­στες,
όπως ο σκορ­πιός
στρέ­φει το κε­ντρί του πάνω του,
όταν τον πε­ρι­τρι­γυ­ρί­ζουν φλό­γες.

Ένας πό­λε­μος που ξε­ρι­ζώ­νει ψυχές
και τις αφή­νει να αιω­ρού­νται σε θά­λασ­σες
τυ­λιγ­μέ­νες με σύρμα.

Εθε­λο­ντές κη­ρύτ­τουν την αγάπη,
αρκεί να κα­νο­νί­σουν την μοι­ρα­σιά στη δική τους ζυ­γα­ριά.

Δά­σκα­λοι χά­νο­νται στα πε­ριε­χό­με­να
και δε μπο­ρούν ούτε ένα σπόρο να ρί­ξουν.

Ατέ­λειω­τα δε­κά­ω­ρα
συ­ντη­ρούν την μη­χα­νή των κα­ντη­λο­φό­ρων,
αυτών που ρου­φούν τα πάντα.

Η μόνη χα­μέ­νη ευ­και­ρία η αδρά­νειά μας.

Στεί­ρα θέ­λη­ση σε άγονα χω­ρά­φια βα­φτί­στη­κε διέ­ξο­δος.
Κι όσοι φα­νε­ρώ­νουν σθέ­νος
να νι­κή­σουν τον αιώνα, περ­πα­τούν μόνοι
και δα­κτυ­λο­δει­κτού­με­νοι
ως οι μο­να­δι­κοί υπαί­τιοι.

Εσύ το αντέ­χεις αυτό;

Πηγή: https://atexnos.gr/