2022!

Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο

Βέλτσος Γιώργος

Έχει παρέλθει ήδη μια εβδομάδα από την Πρωτοχρονιά και δεν βλέπω κανέναν προγραμματισμό για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή έστω και υπό μορφήν ένδειξης πένθους. Αλλά έτσι είναι: έχει κανείς αποθέματα μόνο για τα απόλυτα του έθνους, όχι για τα άπλυτα.

Γνωρίζω ότι το να αφαιρέσει κανείς τις καταστροφές από το ανθρώπινο γίγνεσθαι είναι σα να εκλαμβάνει τη φύση χωρίς εποχές. Ξέρω ακόμη πως αν δεν έχεις συνεισφέρει σε μια καταστροφή, θα εξαφανιστείς χωρίς να αφήσεις πίσω σου ίχνη. Υπό αυτήν την άποψη, νομίζω, ότι ως λαός, δικαιολογούμαστε πλήρως.

Ο Σιοράν όμως, από τον οποίο δανείζομαι αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις, με καθησυχάζει: «Ας παρηγορηθούμε», γράφει, «διότι οι κοντινοί ή μακρινοί μας επίγονοι θα πάρουν εκδίκηση, επειδή δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τη στιγμή που οι άνθρωποι θα αλληλοσφάζονται από αηδία για τον εαυτό τους και όπου η ανία θα κυριαρχεί πάνω στις προκαταλήψεις τους».

Αλλά μήπως δεν έχει φτάσει για μας ο καιρός; Και δεν έχω ανάγκη να αναλογιστώ ούτε τις δεκαοκτώ καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες του 2021, ούτε την πολιτική διαχείριση της πανδημίας από την Κεραμέως. Μου αρκεί ο τρόπος που υποδέχθηκα το 2022 επισήμως από τον Λυκαβηττό για να διαπιστώσω την αηδία μου εκτός, εντός και επί τα αυτά της «οθόνης».

Κυρίως την ανία μου, εφ’ όλης της ύλης – εκτός.

Πηγή: https://www.tovima.gr/