Τάκης ΘεοδωρόπουλοςΣιχαίνομαι τα πεζοδρόμια της Αθήνας που με ταπεινώνουν, τους οδηγούς που καταπατούν τα δικαιώματα του αδύναμου πεζού. Και με πιάνει η ψυχή με την ερημιά της Σταδίου καθώς κατηφορίζω από την Κοραή προς την Ομόνοια. Παρ’ όλα αυτά, και χιλιάδες άλλα μικρά και μεγάλα, την Αθήνα την αγαπώ. Κι αν είναι κάτι που μου λείπει πραγματικά στην πόλη μου, είναι η απουσία σημείων αναφοράς της περασμένης της ζωής. Ένα χωριό που μέσα σε δύο αιώνες έγινε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, κοινώς υπάρχει χάρη στη μνήμη της και πάσχει από γεροντική άνοια. Κλείνει το ιστορικό βιβλιοπωλείο της Εστίας στη Σόλωνος, από όπου πέρασε η ελληνική λογοτεχνία ενός αιώνα, και δεν υπάρχει ούτε μία αναμνηστική πλάκα για να θυμίζει τη ζωή που κάποτε υπήρξε εκεί μέσα. Προχθές, περνώντας από εκεί, πρόσεξα για πρώτη φορά σε μια κολόνα μια πλάκα που αναφέρει πως ο Φρέντυ Γερμανός την είχε για δεύτερο σπίτι του –ή κάπως έτσι. Από όλους τους μεγάλους δημιουργούς που πέρασαν από εκεί, τόσες γενιές πνεύματος, μνημονεύεται μόνον ο Φρέντυ Γερμανός, με όλον τον σεβασμό. Δεν ξέρω ποιο ψυχικό σύνδρομο μας κάνει να μη θέλουμε να θυμόμαστε, ποιος φόβος μάς ρίχνει στα ρηχά του παρόντος;
Είναι δυνατόν στον σταθμό του μετρό Ακρόπολη, ενός από τα σημαντικότερα μνημεία του πολιτισμού μας, να δεσπόζει η φωτογραφία της Μελίνας; Δυόμισι χιλιάδες χρόνια Ιστορίας τα σαρώνει το μπρίο της Μελίνας. Στην είσοδο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου σε υποδέχεται η προτομή της. Θυμίζει λίγο τον Μπετόβεν, αλλά είναι η «δικιά μας». Και τώρα, στην άλλη άκρη του πεζόδρομου, στο παρκάκι απέναντι από το Ηρώδειο, αποκαλύφθηκε το άγαλμα της Κάλλας. Για λόγους αυτοπροστασίας απέφυγα να δω την παράσταση της κυρίας Αμπράμοβιτς προ καιρού. Όμως το άγαλμα το είδα. Είναι τα καλά και τα κακά του έργου τέχνης που εκτίθεται σε δημόσιο χώρο. Σε περιμένει, θες δεν θες.
Δεν είμαι κριτικός, ούτε ιστορικός της τέχνης για να κρίνω την καλλιτεχνική του αξία. Μου αρέσει όμως η πεζοπορία στο κέντρο. Και όπως είπα, με ενδιαφέρουν τα σημεία αναφοράς που διατηρούν τη μνήμη. Η γλύπτρια που εκπόνησε το έργο μάλλον ξέρει καλύτερα από μένα πως ο τίτλος του δεν είναι «Η μπρούντζινη τραγουδίστρια» Είναι το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας. 'Αρα θα έπρεπε ο θεατής να αναγνωρίζει τη μορφή της Μαρίας Κάλλας. Αυτό, βέβαια, θα περιόριζε την έμπνευση του καλλιτέχνη, όμως τι να κάνουμε, η μνημειακή γλυπτική έχει τα όριά της. Κακό πράγμα τα όρια για τη σύγχρονη τέχνη, θα μου πείτε. Το αποτέλεσμα είναι μάλλον υβριδικό. Σαν να ξεκίνησε να απεικονίσει την Κάλλας και κάποια στιγμή νευρίασε και αποφάσισε να τη φέρει στα μέτρα της. Πώς το είπε η Αμπράμοβιτς; «Δεν θεωρώ ότι επισκιάζω την Κάλλας». Μόνο που το σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να την επισκιάσει, φτάνει.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
