και κύλισε το δάκρυ μου στο χώμα,
σε είδα στον καθρέφτη σ’ έναν τοίχο
στην πόλη που δε γέρασε ακόμα…”
Γιώργος Δ. Μπίμης
Ειμαρμένη
Να ήσουν εσύ τάχα που αρνήθηκες την πάναγνη προσφορά της αγάπης;
Η φλόγα της αγωνίας μου σκορπιέται στο ερημικό διάστημα κι οι ιριδισμοί των παραμυθένιων στιγμών που βίωσα δίπλα σου πυρπολούν τα ηλιοτρόπια μιας χίμαιρας.
Μιας ονειροπόλησης που τώρα ξεμακραίνει εξακολουθητικά σε έναν άλλο αλαργινό ορίζοντα.
Όμως, τούτη την αντίξοη ώρα του ξεριζωμού και της αλλοδημίας, είναι πια καιρός να το παραδεχτείς: Στην παραδαρμένη ανάμνηση εκείνης της ηττημένης και της ζημιωμένης ουτοπίας, φαίνεται ξεκάθαρα πως η αμέριμνη ψυχή σου ξόδεψε απρόσκοπτα ότι θεμελιακό και κομβικό δεδομένο συνθέτει την πρόσκαιρη ζήση μας: τον πολύτιμο χρόνο και τον ευμετάβλητο ρυθμό του, το τέμπο και τη ρίμα, την παράφορη λάβρα της ανθρώπινης καρδιάς που αποζητά διακαώς να κοινωνήσει στην πραγματική αλήθεια της ζωής. Που πασχίζει εναγώνια για την εδραίωση του καθολικού δικαίου, που μοχθεί ακάματα για να διασφαλίσει την αξιοπιστία και την ειλικρίνεια στην αδέκαστη και στην πανάρετη πλάση.
Κι είναι γεγονός, πως όταν οι συγκυρίες δεν προσφέρονται για να αναδείξουν το εξαίσιο χάρισμα της ψυχής και τα ανεκτίμητα επιτεύγματά της, έτσι ώστε να δυνηθεί το θνητό δημιούργημα της γης να γευτεί την πιο βαθιά υλική και ηθική απόλαυση του βίου του, τότε, κατ’ επιταγή μιας ετεροκίνητης μοίρας, εξαντλείται και εξουθενώνεται συναισθηματικά το ανάφλογο αίμα του φτερωτού θεού/έρωτα, του ύψιστου εκφραστή της άμωμης ανιδιοτέλειας, της άκρατης ευγένειας και της ανυστερόβουλης ανθρωποσύνης…
Κάθε φορά όμως που η οπτασία σου μεταμορφώνεται σε αβάσταχτη μοναξιά, με τα απαρηγόρητα δάκρυα της καρδιάς μου χαράζω πάνω στο φρυγμένο και στο αποστασιοποιημένο χώμα το αναπεπταμένο έμβλημα της αξεδίψαστης ελευθερίας σου…
Κι ύστερα πάλι, στην κλίση και στην αναπόληση των αλλοτινών θρυλικών στιγμών, το όνειρο ηχολογεί ξανά συλλαβίζοντας στην αχλή της νύχτας το ενδότερο νοσταλγικό τραγούδι της αείφυλλης και της μυρωδάτης ύλης, με τα μυριάδες ανθισμένα αγριολούλουδα και με την αλπική χλωρίδα πέρα, στα θαμπά βουνά του σκιερού ορίζοντα.
Την επωδό ενός νοητικού παραδείσου που εναρμονίζεται με τις μεθυστικές ευωδιές του μελισσόχορτου και της λεβάντας. Που αντιστοιχίζεται και συνυφαίνεται με το βαθύ άρωμα του ανθισμένου θυμαριού. Που συνάπτει ερωτική σχέση με την αγνότητα του πάλλευκου γιασεμιού και με την πληθωρική μοσχοβολιά του δυόσμου και του δενδρολίβανου…
Για να έχει πρόσβαση το όραμα στη γόνιμη γη, για να ευημερήσει από την αρχή μέσα σε τούτη την εικονική πραγματικότητα το ξεχωριστό συναίσθημα.
Εδώ, σ’ αυτή την υπερβολικά φαινομενική παράσταση του νου.
Στους ανθοστολισμένους λειμώνες της που χειραφετούνται τα παθιασμένα άσματα, οι ύμνοι, οι παρακλήσεις και τα εγκώμια. Εδώ, σε τούτο το γενεσιουργό χώμα. Ή πάλι, σε εκείνο το απαιτητικό σημείο της ζώσας διαδρομής όπου οι ευχαριστήριες δεήσεις συνενώνονται και ζευγαρώνουν με τα μεθυστικούς ήχους του κρουσταλλένιου νερού που τρέχει σαν ανέμελο παιδί στον κατήφορο, αντάμα με τα πρόσχαρα τιτιβίσματα των χελιδονιών, με τα μυριάδες των δειλινών χρωμάτων, με τα οργανωμένα σχήματα και με τις ηδονικές νύχτιες μοσχοβολιές.
Πάνω από τούτη τη διαχρονική γοητεία των αισθητών πραγμάτων, κάτω από τούτη τη μαγεία του αντί/μεταφυσικού φωτός, στο ανατρεπτικό όριο του έμφυτου πάθους και της έξαρσης, ως φυσική/λογική και ιστορική συνέπεια και συνέχεια, εδραιώνεται και θεσμοθετείται το απελεύθερο παιχνίδισμα του ηγεμόνα νου.
Για να ξεκινήσουν τα γυμνάσματα και οι θεαματικές ακροβασίες στον ευσεβή ναό του υπέρ/άγιου πνεύματος που θα με παρακινήσουν για το ερέθισμα, για τη διέγερση, για τη φρόνηση και για την όσια πίστη. Που θα εξωθήσουν ως τα άκρα τη συναισθηματική μου έξαρση. Για να γιγαντωθεί η εσωτερική δυναμική μου ενέργεια. Για να δεθεί ένας κόμπος στο λαιμό την εξαίσια ώρα που θα πλημμυρίσει με το πάθος της τους αποστασιοποιημένους ορίζοντες η πολλά υποσχόμενη αφέντισσα καρδιά.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μοναδικά λόγια που ψιθύρισαν αυθόρμητα τα ευερέθιστα χείλη σου την κρίσιμη ώρα που διακατέχονταν από το μαγικό οίστρο των αφυπνισμένων αισθήσεων και των διεγερμένων συναισθημάτων.
Δεν μπορώ να διαγράψω από τη μνήμη μου εκείνη την αντίδραση, την απηλογία και την ανταπάντηση που εσένα σε αναζωογόνησε και σε εξάγνισε σε μια ονειρογέννητη στιγμή και, που εμένα με πλούτισε υπέρμετρα και για πάντα, κάτω από το αμάλαγο φως μιας απαστράπτουσας Σελήνης.
Δεν μπορώ να λησμονήσω το γαλαθηνό μουρμούρισμα της φωταγωγημένης θάλασσας, που απελευθέρωσε (κείνη την αλλοτινή και την αξημέρωτη νύχτα) τόσα όνειρα, τόσα φιλιά, τόσους όρκους, τόσες ελπίδες, τόσες μάταιες υποσχέσεις!
Άκλαυτο και αδάκρυτο ριζικό των ακριμάτιστων και των αθώων! Μοίρα δομημένη από τον απηνή άνθρωπο, που μοναδική του στόχευση έχει να στερήσει τη συναισθηματική ελευθερία και την ανεξαρτησία του φαινομενικά ανίσχυρου συνανθρώπου του.
Για να κατακρατήσει η ανοικτίρμων και η κενόδοξη ψυχή μια πρόσκαιρη, εγωιστική μα και τόσο επιβλαβή ταυτόχρονα εξουσία.
Για να αναστείλει ο ανίδεος πληβείος την άφευκτη ιστορική αλλαγή που αφορά την ισότητα και τη δικαιοσύνη στις αγαθές και στις ανιδιοτελείς σχέσεις των θνητών ανθρώπων.
Κι είναι μια μάταιη προσπάθεια χειραγώγησης των αναβαπτισμένων χρόνων που έρχονται για να θρέψουν και για να επιστεγάσουν τις καινούριες ελπίδες, τα καινούρια οράματα και τις καινούριες προσδοκίες των αδήλωτων όντων της δημιουργίας…
Όμως, εκείνοι που εισέπραξαν κι οι άλλοι που θα εισπράξουν στο άμεσο μέλλον την όποια μορφή απόρριψης, είναι υπερβέβαιο πως κάποια χρονική στιγμή θα συναπαντήσουν στο διάβα τους μια ζωογόνα δέσμη φωτός για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι την εξωπραγματική αλήθεια τούτων των τόσο επίπονων και των τόσων επώδυνων γεγονότων που βιώνουμε. Για να διαμορφώσουν εντέλει μια κρίση οριστική, ανέκκλητη και αδιαπραγμάτευτη.
Κι ύστερα, πάνω σ’ ετούτη την νέα αξιολόγηση, στη συνεκτίμηση και στην πρωτόγνωρη επιλογή, θα σφυρηλατηθεί από κοινού η αυτεπίγνωση και η αυτοσυνειδησία με την αυτοτέλεια και με τα κοινά της χαρακτηριστικά, για να αντιδράσουν οργανωμένα και μεθοδικά όλα τα εξιλαστήρια θύματα της αδικίας και, για να αντεπιτεθούν με τη σφοδρότητα που αρμόζει.
Κι είναι απόλυτα επιβεβλημένο: σ’ αυτή την αδυσώπητη διαπάλη των αισθήσεων, των συναισθημάτων και της άμετρης λαχτάρας, να συγκρουστούν μέχρι θανάτου οι δίκαιοι με τους σφαγιαστές των δικαίων κι οι σώφρονες με τους ασύνετους, προκειμένου να απαλλαγούν οριστικά και αμετάκλητα οι διανθρώπινες συνειδήσεις από το ολέθριο υποσκίασμα της εγκάθετης ‘’ειμαρμένης’’ που δε διστάζει να σκορπίσει στο κατόπι της την εξόντωση, τον αφανισμό και την ερείπωση!
Αυταπάτη
Τα πρόσωπα αλλάζουνε τις νύχτες,
στο άκριτο σκοτάδι που βαθαίνει
κι εκεί που προσπερνάνε οι ξενύχτες
στης πόλης τα στενά κάποιος πεθαίνει…
Παράφορα σε είχα αγαπήσει,
σε χρόνια σκοτεινά κι αποσταμένα
κι αρχαίες νυκτωδίες είχα ζήσει,
μα όλα αυτά φαντάζουνε πια ξένα.
Η μνήμη μια αλήθεια που ματώνει
κι εκεί που χαμηλώνουνε τα φώτα,
εσύ στην προσμονή σου πάντα μόνη
κι εγώ μες στ’ αδιέξοδο σαν πρώτα.
Σε βρήκα κάποια νύχτα σ’ ένα στίχο
και κύλισε το δάκρυ μου στο χώμα,
σε είδα στον καθρέφτη σ’ έναν τοίχο
στην πόλη που δε γέρασε ακόμα.
Τα πρόσωπα που ψάχνουνε μια μοίρα
στα ίδια γεγονότα πάντα τρέχουν.
Τα γράμματα που μου ‘γραψες τα πήρα
μ’ απάντηση ξεκάθαρη δεν έχουν…
Εικόνα: Έργο (λεπτομέρεια) του χαράκτη Τάσσου
Πηγή: http://www.katiousa.gr/
