Κρις Βάσελ, Άτιτλο, 2003, MoMA.
Είχα την τύχη να γνωρίσω δυο καταπληκτικούς ανθρώπους, τον Παύλο Μπακογιάννη και τον Μιχάλη Περατικό. Με τον αξέχαστο Παύλο είχα την τιμή να συναντηθώ όλες κι όλες δυο φορές με πρωτοβουλία του κοινού μας φίλου Δήμου Μαυρομάτη. Με τον Μιχάλη Περατικό συναντήθηκα πολλές φορές μετά τη δολοφονία του γιου του, Κωστή. Γνώρισα σχεδόν όλους τους συγγενείς των θυμάτων του Κουφοντίνα και των άνανδρων συνεργών του στους «Ως Εδώ». Όσο οι δολοφόνοι ήταν άγνωστοι, πάντα είχα μια απορία: πώς είναι δυνατόν «αριστερό» χέρι να δολοφόνησε έναν θρύλο του αντιδικτατορικού αγώνα; Ώσπου έσκασε στα μούτρα του Ξηρού η βόμβα το 2002 και γνωρίσαμε αυτή τη λούμπεν μικρονοϊκή συμμορία δολοφόνων και ληστών. Παρακολούθησα λοιπόν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις αποκαλύψεις, τη δίκη, αλλά και το κίνημα συμπαράστασης από μια Αριστερά του σχοινιού και του παλουκιού.
Πρόπερσι αγωνίστηκα για να μη γίνει η Δ. Κοκοτίνη εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, που εξέδωσε σε χρόνο dt την κατάπτυστη απόφαση 1001/2019 ΑΠ, θέση με την οποία την είχε επιβραβεύσει η φιλοκουφοντινική κυβέρνηση Τσίπρα, διότι και τότε κινδύνευε πάλι σοβαρά η ζωή του «αγωνιστή» από μια συντονισμένη δήθεν απεργία πείνας. Απόφαση-όνειδος του ΑΠ την οποία οι έντιμοι εφέτες του Βόλου, ορθώς, πέταξαν στα σκουπίδια σαν παλιόχαρτο.
Τότε ο Κουφοντίνας είχε δηλώσει: «Το θέμα δεν αφορά πια μια ατομική άδεια, αλλά την επίθεση στο δικαίωμα του λόγου και της έκφρασης,…». Θεωρώ ότι σήμερα, έστω τόσο αργά, η Ελληνική Δημοκρατία οφείλει να μην υποκύψει σε κανέναν εκβιασμό, κανενός δολοφόνου και καμιάς συμμορίας και των κλακαδόρων τους, να κάνει τα πάντα για να κόψει επιτέλους το αιματοβαμμένο «κόκκινο νήμα» του Κουφοντίνα και των συμμοριών του.
Τώρα, στη δεύτερη φάση κλιμάκωσης του εκβιασμού, από τις 18 Φεβρουαρίου 2021 ο Προκρούστης (Δημητράς) έγινε Διακινητής παραληρημάτων διαφόρων αριστεριστών ακτιβιστών της Επιμελητείας του Κουφοντινισμού με τα οποία δεν θα ασχοληθώ. Ελπίζω μόνο, μετά τις ψευδείς καταμηνύσεις για «ισλαμοφοβία», «ομοερωτοφοβία», «τρανσφοβία» «τσιγγανοφοβία» κ.λπ., να μην βρίσκεται σε εξέλιξη νέο Πρόγραμμα ψευδών καταμηνύσεων του Προκρούστη για «Κουφοντινοφοβία».
Δεν θα μείνω όμως κολλημένος στις αρχές μου· θα κάνω μια ακόμη εξαίρεση (όπως έκανα με τη Μάρω Δούκα και τον Β. Βασιλικό) και θα ασχοληθώ με την «οριακή» μορφή τού κατά δήλωσή του φιλελεύθερου (στην πραγματικότητα πρόκειται για πιθηκισμό του Φιλελευθερισμού) Αριστείδη Χατζή, ο οποίος πρωτοστατεί μετά της συζύγου του (για να φαίνονται πολλοί οι «φιλελεύθεροι») στον υπέρ του Κουφοντίνα αγώνα. Διότι δεν πρόκειται για έναν ακόμη κατά τον Λένιν «χρήσιμο ηλίθιο», αλλά γιατί συνειδητά έχει τοποθετηθεί στην αιχμή του δόρατος του Κουφοντινισμού προσπαθώντας να επηρεάσει αφελείς κεντροδεξιούς και φιλελεύθερους. Είναι το πιο δυνατό και ύπουλο από τα προπαγανδιστικά μπαζούκας στην υπηρεσία του «κινήματος», μαζί με εκείνο του δήθεν αγωνιστή κατά του ρατσισμού.
Ο εν λόγω Πίθηκος του Φιλελευθερισμού λοιπόν, επειδή είναι πολύ φιλελεύθερος, εμφανίστηκε κουφοντινικότερος του αμετανόητου Κουφοντίνα, ζητώντας κάτι που ούτε ο ίδιος ο «Φαρμακοχέρης» δεν ζητάει: την άμεση και εκβιαστική απελευθέρωσή του: «Επιτέλους αυτό το κράτος άφησε ελεύθερο έναν πολύ μεγαλύτερο εγκληματία από τον Κουφοντίνα, τον Στυλιανό Παττακό και μαζί με αυτόν ένα σωρό άλλους εγκληματίες της περιόδου 1967-1974. Και καλά έκανε». Αποσιωπώντας ότι οι άλλοι πρωτεργάτες της δικτατορίας,οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν μετανοημένοι ούτε επικαλέστηκαν ανήκεστη βλάβη της υγείας τους, πέθαναν αμετανόητοι μεν στη φυλακή δε. Μας κουνάει μάλιστα απειλητικά το δάχτυλο: «Και κάποια στιγμή πάρτε το απόφαση, το Κράτος Δικαίου δεν εκδικείται». Ο Αναίσχυντος! Ισχυρίζεται δηλαδή ότι δήθεν η Ελληνική Δημοκρατία εκδικείται τον Κουφοντίνα, όπως γράφουν οι όμοιοί του στον ΣΥΡΙΖΑ και τον δημοσιογραφικό του απόπατο Documento, ότι ο serial killer είναι «ο βασικός πολιτικός αντίπαλος του (εκδικητικού) Κυριάκου Μητσοτάκη».
Επικαλείται δε, ο ουτιδανός, με επιπέδου μελό αναγνώσματος κομμωτηρίου μάλιστα, τις πιο ευγενείς έννοιες (της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, του ανθρωπισμού), αλλά ακόμη και τον Κοραή (!), για τους άθλιους σκοπούς του.
Ο Πίθηκος του Φιλελευθερισμού είναι πολύ ευαίσθητος και πολύ ανθρωπιστής, και η συνείδησή του τόσο ελαστική και ευέλικτη όσο και η ουρά ενός κανονικού πιθήκου, όταν πρόκειται να συνδράμει την προπαγάνδα στην υπηρεσία του μεγαλύτερου serial killer που γνώρισε η Ελλάδα. Γράφει: «…τώρα η δική του η ζωή είναι στα χέρια μας. Θα πρέπει να μείνουμε κολλημένοι στις “αρχές μας” ακόμα κι αν αυτές οδηγήσουν στο θάνατο; … Ε, όχι λοιπόν, οι δικές μου αρχές δεν είναι αρχές θανάτου, είναι αρχές ελευθερίας. Οι αρχές της ελευθερίας γίνονται απόλυτες μόνο όταν προστατεύουν δικαιώματα και άτομα. Αντέχουν όμως εξαιρέσεις όταν αυτές οι εξαιρέσεις αντιμετωπίζουν διαφορετικές περιπτώσεις με διαφορετικό τρόπο, όταν εκφράζουν ανθρωπισμό και το πνεύμα της δικαιοσύνης (όχι το στεγνό γράμμα). Γιατί όπως έλεγε ο Κοραής “λατρεύω την ελευθερία, αλλά θα ήθελα να τη βρίσκω πάντοτε θρονιασμένη ανάμεσα στη δικαιοσύνη και τον ανθρωπισμό” … Είναι μια οριακή περίπτωση και από τις οριακές περιπτώσεις καλό είναι να μην προκύπτουν κανόνες γιατί αυτές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ad hoc. … σ’ αυτές τις περιστάσεις έχουμε όλες και όλοι ηθική και πολιτική υποχρέωση να τοποθετηθούμε.».
Ο αναίσχυντος Πίθηκος του Φιλελευθερισμού σάλταρε ακόμη και στον σβέρκο του Κοραή για χάρη του Κουφοντίνα! Ζητά να γίνουν κάποιες εξαιρέσεις για τον Κουφοντίνα, γιατί είναι οριακή περίπτωση. Λες και δεν αποτελούσε ήδη εξαίρεση. Λες και δεν έγινε στημένη δίκη στον Άρειο Πάγο και δεν εκδόθηκε ήδη υπέρ αυτού απόφαση-όνειδος εντός 15ημέρου για την προηγούμενη στημένη απεργία πείνας το 2019. (Βλ. περισσότερα στο «135 “στραβές” στη βάρδια της Ξένης Δημητρίου. Ο “κύριος Κουφοντίνας”, η “κυρία Ξένη” και ο “κύριος Τσίπρας”», διαθέσιμο στο https://bit.ly/2NG8WgG).
Ο Κουφοντίνας δηλαδή εκβιάζει για τις «αρχές» του, αλλά η φιλελεύθερη στάση είναι να ξεχνάμε εμείς τις αρχές μας, τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του κράτους δικαίου μπροστά στον εκβιασμό: η Δημοκρατία της Εξαίρεσης – της μόνης εξαίρεσης: για τον Κουφοντίνα. Η φιλελεύθερη στάση, σύμφωνα με την χυδαία προπαγάνδα του, είναι να υποκύψει η Δημοκρατία στον εκβιασμό του serial killer.
Όλα αυτά όμως που ισχυρίζεται σαν πέμπτη φάλαγγα για να τα υψώσει ως λάβαρο η Επιμελητεία, γιατί δεν πρέπει να ισχύουν για τον Γιωτόπουλο που δεν δολοφόνησε κανέναν με τα χέρια του (και του οποίου όλες οι άδειες εξόδου απορρίφθηκαν), γιατί δεν ισχύουν για όλα τα άλλα μέλη της 17Ν, γιατί δεν ισχύουν για όλους τους άλλους ποινικούς ισοβίτες, γιατί δεν ισχύουν για τους καταδικασμένους χιτλερικούς της Χρυσής Αυγής; Ο Πίθηκος του Φιλελευθερισμού είναι εκλεκτικός: τα χέρια του Γιωτόπουλου δεν στάζουν αίμα. Οι περισσότεροι έγκλειστοι Χρυσαυγίτες δεν δολοφόνησαν ανθρώπους. Ήρωας είναι ο Κουφοντίνας με τις αποδεδειγμένα 11 δολοφονίες και το κρυμμένο «ιστορικό» 45άρι. Εκεί οφείλει να δείξει, κατ’ εξαίρεσιν, ευαισθησία το Κράτος Δικαίου του Χατζή, λες και η Ελληνική Δημοκρατία είναι ακόμη όμηρος στα χέρια των λήσταρχων του 19ου αιώνα ή όμηρος του… κράτους δικαίου της Ξένης Δημητρίου και του Πέππα, ώστε να υποκύψει στον εκβιασμό και να παραβιάσει τις αρχές του. Ο περί ου ο λόγος Πίθηκος του Φιλελευθερισμού «ενδιαφέρεται για κάθε ξεχωριστό πρόσωπο, ως φορέα ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Άλλωστε «οι φιλελεύθεροι βρίσκονται στον κόσμο, για να προστατεύουν τα θύματα αλλά ακόμα και τους θύτες, όταν τα δικαιώματά τους παραβιάζονται ή απειλείται, όπως εδώ, ακόμα και η ζωή τους». Ποιος απειλεί τη ζωή του Κουφοντίνα; Δεν έκανε μια ελεύθερη/«φιλελεύθερη» επιλογή για απεργία πείνας, με πλήρη επίγνωση του κινδύνου που αυτή φέρει, και που οφείλουμε να σεβαστούμε; Όμως, ο δήθεν φιλελεύθερος Χατζής επιμένει στο ψέμα: η ζωή του Κουφοντίνα απειλείται από το Κράτος Δικαίου!
Περιμένω από το ΚΕΦίΜ να σεβαστεί τη μνήμη του Μάρκου Δραγούμη[1] και να μην του επιτρέψει να ξαναπατήσει τα πόδια του εκεί ούτε να του επιτρέψει να το χρησιμοποιεί ως καρτ βιζίτ για να παριστάνει τον ιστορικό του ’21: το γελοίο είναι ότι ενημέρωσε πέρυσι τους followers πως θα διακόψει για λίγο καιρό τις ακατάσχετες ληρηματικές αναρτήσεις του στο Facebook για να γράψει (στα 54 του) –αφιλοκερδώς–, χωρίς μάλιστα να είναι ιστορικός την …φιλελεύθερη ιστορία του ’21, μια ιστορία μαϊμού. Με αυτή την άνεση λοιπόν, ο Χατζής μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μωρόσοφος στην επιτροπή της εκπροσώπου της «ΛΜΑΤ»[2] Γιάννας Αγγελοπούλου και επικεφαλής της προπαγάνδας των αλληλέγγυων στον Κουφοντίνα. Επειδή τάχα είναι φιλελεύθερος και, ως γνωστόν, η φιλελεύθερη ιδιότητα είναι πολύ ευρύχωρη.
ΥΓ. Απ’ όσο θυμάμαι, ο Πίθηκος του Φιλελευθερισμού δεν ασχολήθηκε με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κανενός άλλου ποινικού κρατούμενου ή υπόδικου (πλην της «Ηριάννας»), παρ’ όλο που επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το διάστημα 2016-2018 είχαμε 135 θανάτους στις ελληνικές φυλακές, ούτε ασχολήθηκε με χθαμαλά ζητήματα όπως είναι ο βιασμός της ελευθερίας του λόγου.
[1] Μάλλον χρειάζεται να πληροφορήσουμε τον Πίθηκο του Φιλελευθερισμού ότι ο σπουδαίος αυτός στοχαστής του ελληνικού φιλελευθερισμού υπήρξε συνεργάτης της Athens Review of Books όπου και δημοσιεύθηκαν τα τελευταία κείμενά του, τη μνήμη του οποίου τιμήσαμε στο τεύχος 21 (Σεπτ. 2011), ενώ στο τεύχος 22 (Οκτ. 2011) δημοσιεύσαμε το τελευταίο κείμενό του με τίτλο «Ο Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα».
[2] ΛΜΑΤ = λούμπεν μεγαλο-αστική τάξη, στην ορολογία της «17 Νοέμβρη», βλ. προκήρυξη στη δολοφονία του 79χρονου προέδρου της Χαλυβουργικής Δημήτρη Αγγελόπουλου.
Πηγή: https://athensreviewofbooks.com/
