Κι, όμως, εκεί που δεν το περιμένουμε μπορεί να καταρρεύσουμε. Τι κάνουμε λοιπόν;
Τίποτα ιδιαίτερα ασυνήθιστο δεν συνέβη την ημέρα που κατέρρευσα εντελώς. Εκτός από το ότι εισερχόμουν στον μήνα νούμερο επτά της τρομαχτικής παγκόσμιας πανδημίας.
Ήταν Οκτώβριος. Ως συντάκτρια θεμάτων ευεξίας, κάλυψα τον COVID-19 και παρακολουθούσα κάθε ενημέρωση καθημερινά. Όταν δεν δεχόμουν καταιγισμό ιστοριών σχετικά με τη μετάδοση και πώς να προστατευθούμε, παρακολουθούσα σχολαστικά τις εξελίξεις των εμβολίων και τα ποσοστά θανάτου.
Εκτός της εργασίας, σκεφτόμουν επίσης αυτά τα γεγονότα και πώς εφαρμόστηκαν σε κάθε πτυχή της ζωής μου. Έγινα η αξιόπιστη πηγή των αγαπημένων μου σχετικά με ζητήματα που άπτονται του κορονοϊού, που σημαίνει ότι ερωτήσεις σχετικά με αυτό κυριάρχησαν στις περισσότερες από τις συζητήσεις μας. Είχα εφιάλτες ότι βρισκόμουν σε δημόσιο χώρο χωρίς μάσκα και ότι ξυπνούσα με πονοκεφάλους που με δυσκόλευαν να δω καθαρά.
Συνέχισα να λέω στον εαυτό μου ότι ήμουν τυχερή και ότι οι φόβοι μου ήταν υπερβολικοί, παρόλο που το σώμα μου μου έλεγε διαφορετικά. Κανείς δεν ήξερα ότι πέθανε. Δεν δούλευα σε εντατική όπως μερικοί από τους στενούς μου φίλους. Τι δικαίωμα είχα να καταρρεύσω;
«Αυτό που αντιμετωπίζετε είναι τραύμα», είπε η θεραπεύτριά μου κατά την διάρκεια της συνεδρίας μας εκείνη την ημέρα, σημειώνοντας ότι είχα τραυματιστεί σε κάποιο βαθμό για περισσότερες από 200 ημέρες κατ ’ευθείαν - και ήταν πιθανό να συνεχιστεί. Αυτή είχε δίκιο; Εξακολουθώ να το δουλεύω καθώς το γράφω, και πιθανότατα θα είναι (εδώ) για τους επόμενους μήνες.
Τόσοι πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουμε αλλαγές στην ψυχική μας υγεία τον τελευταίο χρόνο. Οι άνθρωποι που έχουν ζήσει με θέματα ψυχικής υγείας όλη τους την ζωή διαπιστώνουν ότι αλλάζουν με τρόπους που δεν περίμεναν. Άλλοι που δεν ένιωθαν ότι συναισθηματική τους ευεξία βρίσκεται σε κίνδυνο αναζητούν θεραπεία, ίσως για πρώτη φορά. Οι επαγγελματίες σε θέματα ψυχικής υγείας προσπαθούν να ανταποκριθούν στη ζήτηση που έχουν για (να μεταδώσουν) την εμπειρία τους.
Ο ψυχικός φόρος αυτής της κρίσης υγείας δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Εκδηλώνεται επίσης με διαφορετικούς τρόπους. Ενώ μπορεί να εγώ αντιμετωπίζω τραύμα, κάποιος άλλος περιπλανιέται σε άλλα σκληρά ζητήματα - ίσως ακόμη και περισσότερα από ένα.
Εδώ είναι μερικά από τα πιο κοινά προβλήματα ψυχικής υγείας που βλέπουν οι θεραπευτές λόγω της πανδημίας:
Κατάθλιψη
Η κατάθλιψη ήταν πάντα ένα συνηθισμένο ζήτημα ψυχικής υγείας, αλλά «αυτό που είναι διαφορετικό είναι η ένταση και ο αριθμός των ανθρώπων που παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα», δηλώνει η Αλφι Μπρέλαντ Νόμπλε, ψυχολόγος που εδρεύει στην Ουάσινγκτον και ιδρύτρια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού ψυχικής υγείας AAKOMA.
«Αυξάνεται από την απομόνωση, τη μοναξιά, την έλλειψη δραστηριοτήτων που συνήθως συμβάλλουν ώστε οι άνθρωποι να λειτουργούν καλά», είπε. «Μόλις μας έπληξε η απομόνωση - μετά πιθανώς τους πρώτους τρεις ή τέσσερις μήνες, όταν αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι αυτό δεν πρόκειται να φύγει σύντομα - τότε ήταν που οι πύλες του φράγματος άρχισαν να ανοίγουν».
Άγχος
Όλοι αισθανόμαστε άγχος σε κάποιο βαθμό σε φυσιολογικές συνθήκες, αλλά η πανδημία το έχει επιδεινώσει πέρα από τον έλεγχο πολλών ανθρώπων. Κάποιοι μπορεί να είναι υπερβολικοί σε σχέση με το σώμα τους, παρακολουθώντας κάθε σύμπτωμα αναρωτώμενοι αν έχουν COVID-19. Πολλοί μπορεί να ανησυχούν για την οικονομική τους κατάσταση. Άλλοι μπορεί να αγωνίζονται με όλη την αβεβαιότητα που έχει δημιουργήσει η πανδημία. Οι περιστάσεις του περασμένου έτους μας ώθησαν σε μια αυξημένη κατάσταση χρόνιου στρες, δήλωσε η Τζέσικα Γκολντ, επίκουρη καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σεντ Λούις. «Σε κάτι σαν πανδημία, όπου βασικά βρισκόμαστε σε σταθερή κατάσταση αβεβαιότητας, παρακολουθούμε πάντα το περιβάλλον μας για απειλές και επίσης τρέχουμε πάντα μακριά από αυτές», λέει επίσης.
Θλίψη
Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχουν πεθάνει από το COVID-19, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους σε πένθος. Αυτό από μόνο του είναι καταστροφικό. Θρηνούμε επίσης την απώλεια βεβαιότητας και δομής, δηλώνει η Σίβα Ρατζάε, ψυχοθεραπεύτρια και διευθύντρια του του Κέντρου Άγχους και OCD (Ιδεοψυχαναγκαστικών διαταραχών).
«Ενώ η ίδια η πανδημία μπορεί να τελειώσει, είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική επίπτωση του τι σημαίνει αυτό το περασμένο έτος για την ψυχική μας υγεία και (του) τι σημαίνει (για) να προχωρήσουμε μπροστά. Η απώλεια θέσεων εργασίας επηρεάζει την ψυχική μας υγεία με σημαντικούς τρόπους, όπως και η πολιτική και πολιτιστική αστάθεια », αναφέρει η ίδια. «Η αντιμετώπιση της θλίψης και της απώλειας, είτε πρόκειται για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου από COVID-19, είτε για την απώλεια των προσδοκιών μας για το τι μπορεί να ήταν η ζωή μας εάν δεν είχε συμβεί η πανδημία, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και να υποβληθεί σε επεξεργασία».
Τραύμα και πρώιμα σημάδια διαταραχής μετατραυματικού στρες
Το τραύμα έρχεται σε πολλές μορφές - δεν χρειάζεται να παρακολουθούμε σωματικά ένα φρικτό συμβάν για να αισθανθούμε τις επιπτώσεις του στην ψυχική μας υγεία. Η παρακολούθηση της αύξησης των κρουσμάτων, η απώλεια της δουλειάς μας, ή η έκθεση στον ιό και πολλά άλλα μπορούν να συμβάλουν στο τραύμα.
«Δεν μιλάμε αρκετά για το πώς αυτή η πανδημία ήταν βασικά ένα μεγάλο τραυματικό γεγονός, με πολλά μικρά τραύματα μέσα σε αυτό. ... Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν εξαιτίας αυτού τώρα», λέει η Τζέσικα Γκολντ.
Και, φυσικά, όσοι εργάζονται στις πρώτες γραμμές ή έχουν προσωπική εμπειρία με τον COVID-19 αντιμετωπίζουν το τραύμα σε μεγάλο βαθμό.
«Βλέπω τους εργαζόμενους στην υγειονομική περίθαλψη να παλεύουν με αυτό που βλέπουν στην δουλειά τους καθημερινά - τόσο πολύ θάνατο, τόσο πόνο και αδυναμία να βοηθήσουν», συμπληρώνει η ίδια. «Άλλοι που βλέπω παλεύουν (με το γεγονός ότι) είδαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να πεθαίνουν από COVID-19 μέσω ενός iPad επειδή δεν μπόρεσαν να τους επισκεφθούν».
Πανικός και αγοραφοβία
Μας έχουν πει καθημερινά πόσο επικίνδυνο είναι να είμαστε κοντά σε άλλους ανθρώπους και μας παροτρύνουν έντονα να απομονωθούμε από τους άλλους.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό συνέβαλε σε πραγματική απέχθεια να βρισκόμαστε πολυσύχναστα μέρη. Η Ρατζάε λέει ότι βλέπει περισσότερες περιπτώσεις αγοραφοβίας - που είναι ο φόβος και η αποφυγή δημόσιων και πολυσύχναστων τοποθεσιών - στην κλινική της λόγω της πανδημίας. «Συνήθη περιστατικά όπως το να πηγαίνεις στο μανάβικο ή να βλέπεις έναν φίλο στο πάρκο έχουν γίνει ερωτήματα ζωής ή θανάτου, ηθικά πεδία μάχης όπου πρέπει να κάνουμε επιλογές που φαίνεται να έχουν πολύ πραγματικές συνέπειες», είπε. «Περάσαμε τον τελευταίο χρόνο διδάσκοντας στον εγκέφαλό μας ότι ο κόσμος και οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι ασφαλείς».
Κατάχρηση ουσιών
«Η χρήση ουσιών έχει αυξηθεί επειδή οι άνθρωποι συχνά στρέφονται σε γρήγορες, ευχάριστες δεξιότητες αντιμετώπισης για να αντιμετωπίσουν το φάσμα των συναισθημάτων και με την εργασία από το σπίτι η πρόσβαση στην κουζίνα είναι εύκολη», αναφέρει η Γκολντ.
Μια πρόσφατη έκθεση της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι αύξησαν την χρήση ουσιών τον τελευταίο χρόνο ως τρόπο αντιμετώπισης του στρες της πανδημίας. Οι υπερδοσολογίες έχουν επίσης αυξηθεί.
Διατροφικές διαταραχές
Η ίδια ευχαρίστηση που προέρχεται από τη χρήση ουσιών μπορεί επίσης να συμβάλει σε συμπεριφορές υπερβολικής διατροφής, δηλώνει ακόμα η Γκολντ. «Από την άλλη πλευρά, ο περιορισμός της πρόσληψης τροφής έχει επίσης αυξηθεί επειδή όταν ο κόσμος μοιάζει να είναι εκτός ελέγχου, μερικές φορές οι άνθρωποι στρέφονται σε μηχανισμούς αντιμετώπισης για να ανακτήσουν τον έλεγχό (τους) και αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορούμε να ελέγξουμε: (την) τροφή και τι βάζουμε στο σώμα μας».
Σύνθετα ζητήματα ψυχικής υγείας
Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν διάφορους βαθμούς πολλαπλών προβλημάτων ψυχικής υγείας. Σε τελική ανάλυση, όλοι έχουμε εκτεθεί σε απώλεια, άγχος, αβεβαιότητα, απομόνωση και πολλά άλλα
«Η πανδημία προκαλεί πολλά προβλήματα ψυχικής υγείας, επειδή είναι μια θάλασσα γεγονότων που προκαλούν άγχος», αναφέρει τέλος η Γκολντ. «Συχνά λέμε ότι ένας στρεσογόνος παράγοντας συνήθως δεν προκαλεί σε κάποιον κατάθλιψη, αλλά θα μπορούσε να είναι το πράγμα που - μαζί με το υπόλοιπο οικογενειακό ιστορικό μας, το παρελθόν ιστορικό και τα σωματικά συμπτώματα - μας ωθεί πάνω από τα φυσιολογικά όρια, σε κατάθλιψη ή σε άγχος εκείνη τη στιγμή. Αυτή η πανδημία είναι σαν μια εστία που όλο αυτό βράζει».
Τι πρέπει να θυμόμαστε εάν η ψυχική μας υγεία πάσχει λόγω της πανδημίας
«Θα έλεγα σε οποιονδήποτε υποφέρει αυτή τη στιγμή ότι θέλω να ξέρετε – ακόμα κι αν δεν μπορούμε να είμαστε σωματικά μαζί – σας βλέπω, σας ακούω και σας εκτιμώ», λέει η Μπρέλαντ Νόμπλε,. «Νιώθω ότι οι άνθρωποι πρέπει να ακούσουν αυτό το μήνυμα, πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνοι».
Η ίδια συνιστά να βρούμε ένα που εμπιστευόμαστε στη ζωή μας για να ανοίξουμε την καρδιά μας. Αυτό θα μπορούσε να είναι θεραπευτής, αλλά δεν πρέπει απαραίτητα να είναι. Απλώς (να είναι) κάποιος στον οποίο μπορούμε να στηριχθούμε και τον εμπιστευόμαστε, είτε είναι φίλος, μέλος της οικογένειας, συνάδελφος είτε κάποιος από μια διαδικτυακή ομάδα υποστήριξης.
Και μιλώντας για το Διαδίκτυο, (συμπληρώνει) «ας βεβαιωθούμε ότι αυτό που διαβάζουμε και καταναλώνουμε και παρακολουθούμε είναι καλό για την ψυχική μας υγεία... Ας φιλτράρουμε τα νέα (που ακούμε). Φυσικά θέλουμε να ενημερωθούμε, αλλά υπάρχει ένας τρόπος να το κάνουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να καταλάβουμε πότε πρέπει να παρακολουθήσουμε μια ιστορία που ξετυλίγεται ζωντανά ή πότε πρέπει να την διαβάσουμε αργότερα».
Τέλος, (καλό είναι να) γνωρίζουμε ότι αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε μια εντελώς ανώμαλη κατάσταση. Και ενώ δεν υπάρχει κατάλληλο για όλα θεραπευτικό πρόγραμμα, υπάρχουν διαθέσιμοι επαγγελματικοί πόροι και ειδικοί για να μας βοηθήσουν να βρούμε αυτό που μας ταιριάζει καλύτερα. Εάν η πάλη με ζητήματα ψυχικής υγείας επηρεάζει δραστικά την καθημερινή μας ζωή, ας ζητήσουμε βοήθεια. Αξίζει τόσο, μα τόσο, πολύ τον κόπο.
Ξέρω ότι το τραύμα που υπέστην δεν πρόκειται να εξατμιστεί μαγικά το δευτερόλεπτο που θα επιστρέψουμε στο φυσιολογικό (αν το κάνουμε ποτέ). Μια μέρα θα πετάξουμε τις μάσκες προσώπου μας, αλλά αυτό που υπομείναμε θα παραμείνει. Ωστόσο, με την σωστή βοήθεια και στρατηγικές αντιμετώπισης, δεν θα είναι πάντα τόσο βαρύ.
Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr
