POPAGANDA
Α Ι Σ Θ Η Μ Α Α Π ΕΙ Ρ Ο Υ
του Τζάκομο Λεοπάρντι
Πάντα αγαπούσα τον έρημο αυτό λόφο
Κι αυτόν τον φράχτη που κλείνει
Μα όταν κάθομαι και ατενίζω πέρα
Το αχανές, την υπερφυσική
Σιωπή και τη βαθύτατη γαλήνη
Ο νους μου πλάθει οράματα¨ και η καρδιά μου
Αναριγά. Κι όπως ακούω τον άνεμο
Ανάμεσα στα δέντρα να φυσάει, εγώ
Εκείνη την ατέλειωτη σιωπή με τούτη τη φωνή
Την παραβάλλω: και μου ’ρχονται στο νου το προαιώνιο,
Οι εποχές που πέρασαν και τούτη εδώ
Που τώρα είναι ζωντανή κι ο ήχος που αυτή βγάζει. Τότε
Μέσα στο απέραντο η σκέψη μου βουλιάζει:
Να ναυαγεί σε τέτοιο πέλαγο η ψυχή αναγαλλιάζει.
Από τη συλλογή Canti, μετάφραση: Φλάβιος Ζανόν και Κλαίρη Μιτσοτάκη (πρώτη δημοσίευση)
Πηγή: https://popaganda.gr/
