Λαχταρώ να σ` αγαπώ τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια.Γεννήθηκε στις 3/2/1971.
-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή 
Μια γυναίκα μονολογεί, αποκαλύπτοντας τις πιο ενδόμυχες σκέψεις της, για να εκφράσει τον "ακάθεκτο, τον ακατάλυτο, τον ακατάσβετο, τον μεταρσιωτικό, τον ψυχαναλυτικό, τον άνευ όρων, τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή" έρωτά της... και τότε, δημιουργείται μία έκρηξη συναισθημάτων...
ΗSarah Kane, με το θεατρικό έργο, "Λαχταρώ", φαίνεται πως ξέρει πολύ καλά πώς να εξυμνεί τη λύτρωση του έρωτα. Το 1998 είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στο Λονδίνο. Δεν αποτελεί τυχαία το πιο γνωστό της έργο... Ο μονόλογός του -άκρως ανατριχιαστικός-έρχεται σε αντίθεση με το σκοτεινό, βίαιο ύφος του υπόλοιπου κειμένου. Μιλά με μια αφοπλιστική ειλικρίνειά για την αφοσίωση, τη λατρεία, την αντίφαση μεταξύ του πραγματικού μας εαυτού και του εαυτού που αντανακλάται μέσα από το σύντροφό μας. Με καθαρές σκέψεις για το πώς αισθάνεται όταν είναι ερωτευμένη... Η επιλογή της λέξης "λαχταρώ", δεν είναι τυχαία. Έχει τη δύναμη της έντονης, γεμάτη ενθουσιασμό επιθυμίας, για τον "δίχως τέλος και δίχως αρχή, έρωτά" της...
Τα έργα της γενικά, αποτελούν ένα συνονθύλευμα υπέρμετρης τρυφερότητας αλλά και σκληρότητας. Με αυτόν τον τρόπο εξέφραζε την πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου με το αντιφατικό του πρόσωπο.
Η Sarah Kane υπέφερε από βαριά κατάθλιψη, και ύστερα από ανεπιτυχείς νοσηλείες σε ειδικές κλινικές, έδωσε τραγικό τέλος στη ζωή της: κρεμάστηκε με τα κορδόνια της στην τουαλέτα μιας κλινικής.
"Η Σάρα Κέην πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά."
Χάρολντ Πίντερ, 5.2.2001
(Γραμμένο ειδικά για την παράσταση του "Καθαροί, πια" από τη "Νέα Σκηνή")
Ακολουθεί απόσπασμα από το "Λαχταρώ"...
"Λαχταρώ …..να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου και να κάθομαι στίς σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου και να κάθομαι στίς σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ και να τρελαίνομαι όταν αργείς και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερή και να΄μαι δυστυχισμένη όταν έχω άδικο και να ΄μαι ευτυχισμένη όταν με συγχωρείς και να χαζεύω τίς φωτογραφίες σου και να παρακαλάω να σε ήξερα μια ζωή και να ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου και να τρομάζω όταν θυμώνεις και το ΄να σου μάτι κοκκινίζει και τ ΄αλλο σου μάτι γαλάζιο και τα μαλλιά σου στ΄αριστερά και το προσωπό σου ανατολίτικο και να σου λέω πώς είσαι θεσπέσιος και να σ άγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς και να σε θέλω όταν σε μυρίζω και να σε πληγώνω όταν σ” αγγίζω και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις την κουβέρτα και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου την παίρνεις και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς και να μήν καταλαβαίνω γιατί λές πώς σε απορρίπτω αφού δε σε απορρίπτω και να αναρωτιέμαι…πώς σού πέρασε ποτέ από το νού ότι εγώ θα μπορούσα να σε απορρίψω και να αναρωτιέμαι ποιός είσαι αλλα να σε δέχομαι έτσι κι αλλιώς…
Και να σ΄ αγαπώ τόσο βαθιά που να μη μπορώ να το βάλω σε λόγια και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι πού θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα και να μην σ άφήνω να σηκωθείς απ΄το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις και να κλαίω σαν μωρό παιδί όταν φεύγεις στο τέλος… και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα και να θέλω ότι θέλεις και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου… Και να ξεχνάω ποια είμαι. Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί και κάπως με κάποιο τρόπο, να σου εκφράζω έστω και λίγο τον ακάθεκτο τον ακατάλυτο τον ακατάσβεστο τον μεταρσιωτικό τον ψυχαναλυτικό τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, ερωτά μου για σένα."
Πηγή: https://www.klik.gr
