Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Δύσκολη, απρόβλεπτη, απρόσιτη, σνομπ. ανυπότακτη!
“Και λίγα λες”, τους λέω. Αυτά κι άλλα πολλά.
Μόνο που δεν μπήκαν στον δρόμο μου να μάθουν πώς τα απέκτησα. Με τι πόνο ψυχής άλλαξα. Με τι πόνο έμαθα να διαγράφω και να συνεχίζω. Με ποια δάκρυα αρνήθηκα. Αρνήθηκα την ίδια την ζωή μου για να συνεχίσω, ναι την έδιωξα από δίπλα μου για να μην θυμάμαι.
Να μην θυμάμαι ό,τι με πόνεσε, ό,τι με αρνήθηκε, ό,τι με χάραξε. Αφέθηκα και με πάτησαν, αφέθηκα και με ρήμαξαν. Για όλους αυτούς λοιπόν είμαι τώρα απρόσιτη, είμαι δύσκολη. Γιατί υπήρξα το πιο προσιτό πλάσμα, το πιο γλυκό πλάσμα κάποτε.
Για κάποιους χαλί να με πατήσουν. Τα τείχη μου κλειστά πλέον. Εμπιστεύτηκα ανθρώπους μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Τώρα δεν εμπιστεύομαι κανέναν μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Γιατί σε όλα έβαλα ψυχή κι αυτήν μου την κουρελιάσανε.
Φυλάω τα νώτα μου πλέον. Αλλά γι’ αυτούς που αγαπώ και μ’ αγαπάνε γίνομαι εγώ ασπίδα. Δίνω και την ζωή μου.
Γιατί η ψυχή μας γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Γιατί η ψυχή μας αναγνωρίζει την αγάπη. Γιατί η ζωή θέλει ψυχή και η ψυχή θέλει ζωή. Γιατί εν κατακλείδι ό,τι πονάει την ψυχή σου, πονάει και την ζωή σου!
Πηγή:https://loveletters.gr
