Καθώς πλησιάζουμε το φόβο, μειώνεται η απόσταση μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Παύει να είναι κάτι το εξιδανικευμένο, παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις, εξανθρωπίζεται.
Όταν αντιλαμβανόμαστε πραγματικά τις δυνατότητες μας καταλήγουμε να προσωποποιούμε το φόβο κάνοντας διάλογο μαζί του. ‘Ετσι, φτάνουμε τελικά να μην τον βλέπουμε μόνο σαν απειλή αλλά ως ένα γνήσιο συνομιλητή ο οποίος εκείνη την ώρα μας δίνει πληροφορίες χρήσιμες για τον εαυτό μας.
Πότε όμως ο φόβος τελικά μας ελευθερώνει, περνάει στην αντίπερα όχθη και γίνεται θάρρος;
Θάρρος είναι να διεκδικούμε. Διεκδικούμε όταν ταλαντευόμαστε ανάμεσα στην επιθετικότητα και την παθητικότητα. Αν η διεκδίκηση γίνει υποχωρητικότητα, τότε καταλήγουμε στην παθητικότητα η οποία με την σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε καταπίεση και σε παραπάνω ένταση.
Ποια είναι λοιπόν η χρυσή τομή ανάμεσα σ αυτές τις δυο καταστάσεις;
Το θάρρος κρύβει μέσα του αυτοσεβασμό, ευθύνη, αγωνία και δέσμευση. Όλα τα αντιφατικά αυτά στοιχεία χρωματίζουν την έννοια, της δίνουν νόημα ύπαρξης και έτσι μετριάζουν το φόβο της πιθανής αποτυχίας.
Η αποτυχία τελικά δεν έχει και τόση σημασία. Έχουμε αποδεσμευτεί από αυτή την αγωνία. Παύουμε πλέον να γοητευόμαστε από τη γνώριμη αίσθηση της αναβλητικότητας και της υποχωρητικότητας. Κάτι άλλο ξαφνικά μας αφυπνίζει. Ένα άγνωστο αλλά συναρπαστικό συναίσθημα το οποίο εκφράζεται χωρίς να διασπάται σε ανεξάρτητες μικρές συνιστώσες. Αντίθετα, λειτουργεί πλέον αυτόνομα.
Γίνεται ολότητα. Και σαν ολότητα μας προικίζει με γνώση , ψυχραιμία και αυτοσεβασμό για να μπορούμε να κοιτάξουμε τον απέναντι μας ως ίσο.
Για να καταφέρουμε όμως να το κάνουμε αυτό πρέπει να είμαστε και εμείς οι ίδιοι ολόκληροι. Να υπερασπιζόμαστε την κοντινότητα και όχι την αποξένωση. Γιατί η αποξένωση βαδίζει παρέα με την ασυνέπεια. Την ασυνέπεια των επιλογών, των σκέψεων, των συναισθημάτων μας, των ιδεών μας. Αυτή η ασυνέπεια οδηγεί σ ‘ένα γαϊτανάκι συγκρούσεων μεταξύ των διαφορετικών μας πλευρών. Αντί αυτές να ενώνονται για να καταλήξουν κάπου, διαχέονται ανεξέλεγκτα προς κατευθύνσεις στις οποίες φοβόμαστε να πάμε.
Η ένωση αυτή είναι που όμως λειτουργεί ως αντίδοτο στην αποξένωση. Χωρίς αυτή την προστατευτική ασπίδα υπάρχει ο κίνδυνος να καταλήξουμε να είμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που στην ουσία μας είμαστε.
Έτσι ξεγελιόμαστε εύκολα από το προφανές, χάνουμε τον έλεγχο των πράξεων μας, γινόμαστε μοιρολάτρες και διώχνουμε την ατομική μας ευθύνη μακριά.
Αυτό έχει συνέπειες και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ο κατακερματισμός αυτός, η διάσπαση μας σε πολλά ξεχωριστά κομμάτια, μας αφαιρεί τη δυνατότητα να μπούμε ολόκληροι να γνωρίσουμε το καινούριο ή να ξαναγνωρίσουμε το παλιό με νέους όρους.
Κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με το μη γνώριμο, αφουγκραζόμαστε με άλλο τρόπο πως αντιδράει ο εαυτός μας στη νέα αυτή κατάσταση.
Αυτή η διαδικασία μας κάνει ενεργητικούς και μας συνδέει όλο και περισσότερο τόσο με τις πολλαπλές πλευρές του εαυτού μας όσο και με τους άλλους.
‘Οντας ενεργητικοί παύουμε να είμαστε έρμαια της καθημερινότητας μας.
Επιλέγουμε να τη ζούμε.
Από την Εβελίνα Παπακωνσταντίνου, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Πηγή: https://www.tromaktiko.gr/
