Άρωμα από ποπ-κορν, αίθουσες που θυμίζουν θέατρο, διάλειμμα ανάμεσα στην ταινία, μια αίσθηση φροντίδας και αγάπης για τον κινηματογράφο χωρίς την ψυχρή εμπορευματοποίηση είναι οι εικόνες και οι αισθήσεις που δημιουργεί ένα παλιό σινεμά, το αυθεντικό σινεμά. Τα πρώτα σινεμά θα μπορούσαν, ίσως, να θεωρηθούν οι πλατείες και τα καφενεία μέσα σε ένα παρεΐστικο κλίμα παλιάς γειτονιάς. Είναι γύρω στο 1910 που τουλάχιστον στην Αθήνα γίνεται επιχειρηματική προσπάθεια για τη δημιουργία κινηματογράφου από τον μικρασιάτη Ε. Μαυροδημάκη. Ήταν το «Παλλάς» που κατόπιν γκρεμίστηκε και κτίστηκε στο ίδιο οικόπεδο το μέγαρον Εφεσίου. Μπορεί το πρώτο εκείνο σινεμά να γκρεμίστηκε όπως και πολλοί μετέπειτα κινηματογράφοι, πολλοί από αυτούς που ακολούθησαν όμως άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία της Αθήνας.
Κοτοπούλη/Κρόνος
Στην Πλατεία Ομονοίας από το 1930 βρισκόταν ο χειμερινός κινηματογράφος Κρόνος. Αρχικά λειτουργούσε ως το θέατρο Κοτοπούλη. Είναι την περίοδο 1930 με 1931 που το θέατρο Κοτοπούλη ενοικιάζεται στον επιχειρηματία Γ. Κοσμίδη, ο οποίος είχε ήδη το «Πανόραμα». Ο χώρος ενοικιάστηκε αρχικά για δέκα χρόνια και μετατράπηκε σχεδόν άμεσα σε ομιλώντα κινηματογράφο κάνοντας τα θεατρικά χρόνια του χώρου μια γλυκιά ανάμνηση, δίνοντας του παράλληλα τη δέουσα ιστορική βαρύτητα. Από τα θεατρικά χρόνια του Κοτοπούλη/Κρόνου το κτίσμα του 1912 εντυπωσίαζε με την κεντροευρωπαϊκή του πρόσοψη. Το 1936 ο χώρος αλλάζει ριζικά με τη σκηνή να γκρεμίζεται, τα καθίσματα να αυξάνονται και όλη την διακόσμηση να εκμοντερνίζεται δίνοντας το ύφος ενός σύγχρονου σινεμά.
Αθηνά
Ο «αριστοκρατικός» κινηματογράφος της Πατησίων όπως χαρακτηριζόταν με τις εκλεκτές ξένες ταινίες και τις ελάχιστες ελληνικές βρισκόταν στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας. Αρχικά λειτουργούσε ως θερινός, όμως, το 1960 μετατράπηκε σε χειμερινό. Ιδιαίτερα προσεγμένος με τον εξώστη και τη μεγάλη πλατεία του πρόσφερε ποιότητα και άνεση. Δυστυχώς το άστρο του έσβησε σύντομα μαζί με το μεγαλείο της εποχής του καλού παλιού κινηματογράφου.
Έσπερος
Πριν γίνει ο Έσπερος, ο ίδιος χώρος ήταν γνωστός ως Σπλέντιτ, ή αλλιώς ο άξιος αντίπαλος του Αττικόν καθώς συναγωνίζονταν σε κλασικότητα και δέος για τις μεγαλόπρεπες αίθουσες τους. Ως Σπλέντιτ λειτούργησε τις περιόδους 1916-1917 και 1938-1939 υπό την ιδιοκτησία των Αφών Βακογιάννη. Η περίοδο άνθισης του κινηματογράφου Έσπερου ως καθαυτός Έσπερος, με τον τότε ιδιοκτήτη Ζερβό, ήταν από το 1940 έως το 1966. Καθώς ο καιρός περνούσε και η τεχνολογία μαζί με το μοντέρνο κατασπάραζε τις ομορφιές του παλιού καλού κινηματογράφου, το κλασικό ύφος του κινηματογράφου ξεθώριαζε. Τα λευκά βελούδινα καθίσματα στην πλατεία, ο εξώστης με τα πλευρικά θεωρία όπως και ολόκληρος ο Έσπερος χάθηκαν για πάντα το 1969 αποτελώντας ένα από τα πρώτα σινεμά που έσβησαν από το χάρτη.
Γαρδένια
Επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης λίγο πιο πάνω από το Ναό του Αγίου Ιωάννη βρισκόταν κάποτε το σινεμά Γαρδένια. Χτισμένο το 1949 αρχικά το σινεμά Γαρδένια λειτούργησε ως θερινό σινεμά στην περιοχή της Δάφνης. Το 1960, όμως, μετατρέπεται σε μικτό κινηματογράφο, μορφή στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος λειτουργίας του το 1990. Μπορεί να μην διέθετε την κομψότητα και τα μεγαλεία των κλασσικών και προαναφερθέντων κινηματογράφων, όμως, το κοινό του ήταν πιστό σε ταινίες ευρύτερης κατανάλωσης της εποχής. Τώρα πια εκεί που βρισκόταν η Γαρδένια υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ, μοναδικό ίχνος του παλιού σινεμά, μια στάση από έξω από αυτό με το όνομα Γαρδένια.
Αλκυονίδα – “Αλκυονίς”
Στην πλατεία Βικτορίας στην Ιουλιανού 42 στα Πατήσια λειτουργούσε κάποτε το χειμερινό σινεμά Αλκυονίς. Αν και αρχικά επικεντρωνόταν σε ταινίες εμπορικού χαρακτήρα το Αλκυονίς άφησε την υπογραφή του στις κινηματογραφικές αναμνήσεις των Αθηναίων ως «στέγη» ρωσικού κινηματογράφου. Καθώς περνούσε ο καιρός και οι γενιές άλλαζαν γούστα, οι δόξες του σινεμά Αλκυονίς πέρασαν στο κινηματογραφικό χρονοντούλαπο, ενώ ο χώρος μετατράπηκε σε θέατρο.
Αλκαζάρ (Σταθμός Λαρίσης)
Η επιτομή του κινηματογράφου μιας γνήσιας, λαϊκής συνοικίας της παλιάς Αθήνας δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το θρυλικό θερινό σινεμά Αλκαζάρ. Το σινεμά επί των Δεληγιάννη 48 & Ψηλορείτη υπό την ιδιοκτησία Φίνου αποτέλεσε κάστρο -όπως σημαίνει και το όνομα του στα αραβικά- για τον ελληνικό κινηματογράφο. Ο Φίνος διέθετε αρκετές κινηματογραφικές αίθουσες σε Αθήνα και επαρχία με το Αλκαζάρ να αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο δημοφιλή. Έτσι όχι άδικα το Αλκαζάρ είχε χαρακτηριστεί ως το σπουδαιότερο θερινό σινεμά της Αθήνας. Οι 1800 θέσεις του γέμιζαν σε κάθε προβολή, ενώ στο πανί του προβάλλονταν ταινίες που αγάπησαν και αγαπούν γενιές και γενιές. Δυστυχώς πια δεν αποτελεί παρά μια ανάμνηση δυνατή όμως.
Τόσο τα ταπεινά όσο και τα πιο ένδοξα σινεμά των παλιών δεκαετιών της Αθήνας αποτελούν θησαυρούς ιστορίας και προσωπικών ιστοριών. Πόσα μέτρα ταινίας, πόσα ραντεβού και πόσα χειροκροτήματα να έχουν δοθεί σε αυτά. Δυστυχώς λίγα είναι τα εναπομείναντα παλιά κλασικά σινεμά, που η νέα γενιά ίσως να μη γνωρίσει ποτέ. Κρίμα, διότι η εμπειρία του γνήσιου σινεμά δε συγκρίνεται με καμία εμπορευματοποιημένη σύγχρονη αίθουσα. Χρέος μας είναι να τα διαφυλάξουμε. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα πάτε σινεμά σκεφτείτε, αν θέλετε να είστε θεατής ή καταναλωτής και θα βρείτε την απάντηση.
maxmag.gr
Πηγή:https://apotis4stis5.com/
