Λευκή σημαία πάντα η ποίηση, στη φαγωμάρα των ανθρώπων.
Τυχερός ο Μάνος. Για ένα γράμμα γλύτωσε τη μοναξιά.
Ψάξτε καλά ανάμεσα στους στίχους μου. Κάπου εκεί θα κρύβομαι.
Ένας γλάρος στο φουστάνι της θάλασσας, να κεντά περίτεχνα με το ράμφος του δαντέλες, κατά κεί που σαλιαρίζει το κύμα.
Ακόμη δεν βρήκα μια μούσα για έμπνευση, παρότι γέμισα αγγελίες τις εφημερίδες. Ενδιαφέρεται κάποια;
Αν κάτι με τρομάζει φοβερά, είναι μην και σηκώσει μπαϊράκι η πένα μου, στα ατελείωτα ξενύχτια μου για να γράψω.
Ο έρωτας είναι το άλλοθι του θανάτου, λίγο πριν την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου για δίς ισόβια κάθειρξη.
Για να γράψεις ένα ποίημα, πρέπει να ματώσει το δάκρυ σου, και να δακρύσει το αίμα σου.
Μεσημέρι κάποιας Κυριακής του Ιούνη. Οσμή κυπαρισσιού στη σκιά της θάλασσας.
~Κυριάκος Δοσαράς