Κατά βάθος το ξέρουμε, το αναγνωρίζουμε τις σπάνιες εκείνες μέρες που δεν έχουμε απολύτως τίποτα να κάνουμε. Που απλά ξαπλώνουμε στα βότσαλα και τα χαϊδεύουμε με τα δάχτυλά μας ή που στεκόμαστε πίσω από το παγωμένο τζάμι, πίνοντας ένα ζεστό τσάι και κοιτάζοντας τα φωτάκια στο απέναντι μπαλκόνι. Το νιώθουμε, τότε, πραγματικά, πως το πραγματικό μυστικό της ευτυχίας, βρίσκεται στο γνήσιο ενδιαφέρον που δείχνουμε στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας.
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν...
* Το κείμενο αναδημοδιεύτηκε στο Tvxs.gr, στη στήλη «Παιδεία», από το infokids.gr. Το συγκεκριμένο ποίημα στο εν λόγω δημοσίευμα, αλλά και σε πλήθος άλλων δημοσιευμάτων, είχε αποδοθεί στον Οδυσσέα Ελύτη, ωστόσο σύμφωνα με έρευνα από τα ellinika hoaxes αυτό αμφισβητείται, καθώς δεν έχει βρεθεί σε κάποια ποιητική του συλλογή. Αντίθετα το κείμενο φέρεται να δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό διαδίκτυο από τον blogger «βιολιστής στη στέγη» με τίτλο «Παράθυρα χωρίς θέα» (το οποίο μπορείτε να διαβάστε ολόκληρο εδώ: gatameeniazwes.blogspot)
Πηγή: https://tvxs.gr
