Αναδημοσίευση από το προσωπικό facebook του Κυριάκου Δοσαρά
Κράτα μου σφιχτά το χέρι
πόσο χοντρόπετσος γίνηκε ο κόσμος.
Κοίτα τα πουλιά που τρομαγμένα πετούν να κρυφτούν
Κράτα μου σφιχτά το χέρι
μια λεπτή κλωστή η ευτυχία
που πως ν' αντέξει πές μου, της μοναξιάς
τ ' ασήκωτο κουφάρι. Ερπετό η μοναξιά.
Θέλει δύο για να κρατηθεί και να βαστάξει τούτη η ευτυχία
απ ' τα παγωμένα χνώτα των ανέμων.
Κράτα μου σφιχτά το χέρι
να δρασκελίσουμε μαζί τ ' αόρατο γεφύρι
που ενώνει τη φθορά με την αιωνιότητα
και την τραχύτητα των απόκοσμων βουνών
με τα βαθυκόκκινα σαρκώδη χείλη
της πλανεύτρας θάλασσας.
Κράτα μου σφιχτά το χέρι
να χαμογελάσουμε με σθένος
ατρόμητοι και θαρραλέοι
μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα
των τυράννων της αγάπης.
Να αναληφθούμε ορθοί, καθώς τελέψαμε το χρέος μας
να μοιραστούμε από κοινού το φαρμάκι των καιρών.
Το πιό γλυκό φαρμάκι που ήπιαμε ποτές.
Να στέκονται με δέος οι προσκυνητές του έρωτα
ασκεπείς μπροστά στο δικό μας μνήμα
καταθέτοντας με σεβασμό κι αξιοπρέπεια
το περισσό τους δάκρυ
επάνω στο μαβί τριαντάφυλλο που θ ' αναστηθεί
στη νωπή ρίζα του μαρμάρινου Σταυρού μας.
~Κυριάκος Δοσαράς
