Και τώρα οι δυο μας...με εσένα σύμμαχο νιώθω μια πρωτόγνωρη ασφάλεια και ηρεμία σε μια τόσο αβέβαιη εποχή. Νιώθω πως μαζί μπορούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το φόβο, να σταθούμε απέναντι του με περιέργεια, να αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμά του, να αξιοποιήσουμε αλλά και να εξελίξουμε τα υπάρχοντα μας εφόδια. Ίσως αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να βιαστούμε αλλά να σεβαστούμε το ρυθμό μας...
Και τώρα οι δυο μας...Μετά από την ένταση των πρώτων ημερών λόγω της πρωτόγνωρης τροπής που πήρε η καθημερινότητά μας, της ανάγκης συνεχούς επικοινωνίας με συγγενείς και φίλους για τα τεκταινόμενα και του πλήθους στόχων που ένιωσα πως πρέπει να θέσω, ο ρυθμός της ζωής μας άλλαξε...Ο χρόνος απέκτησε άλλη διάσταση, σαν να αυξήθηκαν οι ώρες της ημέρας και η ταχύτητα την οποία είχα συνηθίσει σταδιακά να μειώθηκε.
Κάποιος θα περίμενε ότι οι χαλαρότεροι ρυθμοί θα με ικανοποιούσαν- άλλωστε πάντα δεν γκρινιάζουμε πως τρέχουμε και δεν φτάνουμε;- κι όμως δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι αυτή η αλλαγή μου προκάλεσε ταραχή και ανησυχία...Σαν να έχω συνηθίσω το τρέξιμο, την έντονη καθημερινή προσπάθεια, το ατελείωτο κυνήγι στόχων και την ανάγκη για αύξηση της λίστας των “κατορθωμάτων” μου.
Επομένως, αυτό το διάλειμμα από τους έντονους παλμούς ενώ αρχικά μου φάνηκε ξεκούραστο, σύντομα με έβαλε σε προβληματισμό για το πώς θα γεμίσω τις ώρες, με γέμισε με ενοχές - πόση ξεκούραση χρειαζόμαστε άλλωστε;- και με ώθησε στο να πράξω. Ευτυχώς, το διαδίκτυο μου προσέφερε απλόχερα ιδέες για το πώς να περάσω το χρόνο μου δημιουργικά και παραγωγικά.
Μετά από λίγο καιρό, όμως, άρχισα να αναρωτιέμαι αν συνεχώς πρέπει να πράττω για να έχει ο χρόνος μου αξία. Αν σταθώ και γνωρίσω εμένα, αν αφιερώσω χρόνο στις σκέψεις μου και στα συναισθήματά μου, έχει άραγε αυτό αξία;
Και τώρα οι δυο μας...Είναι φορές που απολαμβάνω την παρέα σου, χαίρομαι κάθε στιγμή μαζί σου, νιώθω περηφάνια για όσα έχεις καταφέρει, σου εκμυστηρεύομαι τα μελλοντικά μου όνειρα και βρίσκω πολύ χρήσιμη και δημιουργική αυτή τη μοναξιά. Είναι άλλες φορές που- κι εδώ η αβεβαιότητας της εποχής μπορεί να συμβάλλει- χρειάζεται να αντιμετωπίσω τους πιο σκοτεινούς μου φόβους, να πενθήσω για τις απώλειες του παρελθόντος. να κοιτάξω κατάματα τις ανασφάλειές μου, να αναμετρηθώ με τις έως τώρα επιλογές μου...
Πρέπει να κάτσω με τις απαιτητικές σκέψεις, τα δυσάρεστα συναισθήματα, τη δυσφορική αίσθηση στο σώμα. Κι ενώ μέχρι τώρα έτρεχα να ξεφύγω, αυτή τη στιγμή έχω ξεμείνει από μέρη που θα μπορούσα να πάω και από πράγματα που θα μπορούσα να κάνω για να αποσπάσω την προσοχή μου. Όσο, όμως, αισθάνομαι ασφαλής, αντέχω όλο και περισσότερο να μένω με αυτή την αίσθηση και να παρατηρώ πιο προσεκτικά τον εαυτό μου.
Με τον καιρό αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η παύση από τη συνεχή δράση- όσο οξύμωρο και αν ακούγεται- μπορεί να είναι ιδιαίτερα παραγωγική. Η διαφορετική σχέση με το χρόνο με βοηθάει να βλέπω πιο καθαρά, να εστιάζω σε αυτά που έχουν σημασία, να βάζω προτεραιότητα τον ίδιο μου τον εαυτό. Μου επιτρέπω να ακούω τις βαθύτερες επιθυμίες μου με σεβασμό, να φροντίζω τις ανάγκες μου χωρίς τύψεις και να συνδέομαι με τον εαυτό μου πιο στενά.
Επομένως, έχω τη δυνατότητα να αξιολογήσω τον εαυτό μου και τις σχέσεις μου, να επαναπροσδιορίσω τις επιλογές και τους στόχους μου, να διαμορφώσω μια διαφορετική ιδανική εικόνα του εαυτού μου, να τολμήσω πιο ριζικές αλλαγές...
Και τώρα οι δυο μας...με εσένα σύμμαχο νιώθω μια πρωτόγνωρη ασφάλεια και ηρεμία σε μια τόσο αβέβαιη εποχή. Νιώθω πως μαζί μπορούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το φόβο, να σταθούμε απέναντι του με περιέργεια, να αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμά του, να αξιοποιήσουμε αλλά και να εξελίξουμε τα υπάρχοντα μας εφόδια. Ίσως αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να βιαστούμε αλλά να σεβαστούμε το ρυθμό μας...
Μαζί πιστεύω θα τα καταφέρουμε...τι λες;
Πηγή:https://www.psychologynow.gr
