Πώς είναι δυνατόν να φοβάται κάποιος την αγάπη, να φοβάται να αγαπήσει και να αγαπηθεί και αν συμβαίνει τι είναι αυτό που προκαλεί το φόβο της αγάπης;
Όλοι βιώνουμε το «Eγώ» μέσα από τα μάτια των γονιών μας που και αυτοί με τη σειρά τους το βίωσαν ίσως ελλειμματικά από τους δικούς τους γονείς.
Με λίγα λόγια αυτή η στρεβλή εικόνα του «Eγώ» κληροδοτείται στις επόμενες γενιές, και ταυτιζόμαστε με μια ψυχική δομή ελλιπή μαθαίνοντας να σχετιζόμαστε μέσα από συμπεριφορές προβληματικές και μπερδεμένες συναισθηματικά.
Έτσι τις περισσότερες φορές νιώθουμε αναποφασιστικότητα, έντονες εσωτερικές συγκρούσεις, ψυχικό πόνο χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που κατακλύζουν το άτομο συναισθήματα ματαίωσης και απουσίας νοήματος από τη ζωή τους.
Το αποτέλεσμα είναι το άτομο που ταυτίζεται με μία ελλειμματική ψυχική δομή του «Eγώ» να αδυνατεί τόσο να δεχτεί την αγάπη όσο και να την προσφέρει.
Η στρεβλή εικόνα της αγάπης που λάβαμε ως βρέφη και μικρά παιδιά από τους γονείς μας ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το φόβο της αγάπης, τόσο να αγαπήσουμε όσο και να αγαπηθούμε.
Μία αγάπη με όρους με περιορισμούς με προϋποθέσεις ακόμα και με ψυχική ή σωματική βία, πώς λοιπόν ένα τέτοιο άτομο μπορεί να πιστέψει ότι αξίζει να αγαπηθεί και να αγαπήσει;
Το πολύ πολύ να αγαπήσει και αυτό μέσα από το πρίσμα μιας «υπό όρους» αγάπης σαν και αυτή που έλαβε...
Η βαθύτερη μας ανάγκη όμως είναι να αγαπηθούμε άνευ όρων, χωρίς προϋποθέσεις και «αλλά» με μια αγάπη που να δίνει και να μη ζητά ώστε να μη φτάνουμε στο σημείο να φοβόμαστε την αγάπη, αντίθετα να πιστέψουμε ότι την αξίζουμε, αξίζουμε να αγαπηθούμε γι’ αυτό που είμαστε ή γι’ αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε.
Άννα Ντίζου
Σύμβουλος Ψυχ. Υγείας - Μουσικοθεραπεύτρια
Πηγή: https://www.o-klooun.com
