Η καθεμία μας θέλει να νομίζει ότι ζει «ελεύθερη».
Η ελευθερία είναι μια συνθέτη και παρεξηγημένη λέξη. Προκύπτει από τις λέξεις, «ελεύθω» και «έρω», δηλαδή «πηγαίνω εκεί που αγαπώ»!
Εδώ, έχω την εντύπωση ότι ταιριάζει και η έκφραση «οποίος βιάζεται σκοντάφτει».
Γιατί με τη φόρα που παίρνουμε να πάμε εκεί που αγαπάμε, δεν καταλαβαίνουμε ότι μπαίνουμε σε ένα «κλουβί» και κλείνουμε δυνατά την πόρτα του.
Τι σημασία έχει αν το κλουβί σου είναι χρυσό, ή αν είναι σαν αυτά, τα κοινά, που μέσα τους φυλακίζουν ζώα; Όλα κάνουν την ίδια δουλειά, σε κρατούν φυλακισμένο.
Η μοναδική διαφορά βρίσκεται στο περιβάλλον που είναι φτιαγμένο το δικό σου κλουβί. Στην αρχή, βέβαια, δεν το βλέπουμε καν. Αλλά με την πάροδο του χρόνου αντιλαμβανόμαστε οι περισσότερες, όχι όλες, ό,τι κάτι δεν πάει καλά.
Τώρα, αν το κλουβί σου είναι το χρυσό, αυτό μεταφράζεται σε μεζονέτα πολυτελείας, με πισίνα και τζακούζι στην τάδε καλή περιοχή, και με σύντροφο ένα άτομο της υποτιθέμενης καλής κοινωνίας. Διακοσμημένο με πανάκριβα, γυαλιστερά έπιπλα και αντικείμενα, τυφλώνεσαι τόσο από την λάμψη της χλιδής, που σε περικλείει και ζεις την ελευθερία σου…
Με μοναδικό μέλημα της ζωής σου, το πότε θα κάνεις το καλύτερο φιλανθρωπικό γκαλά για να επιδείξεις την επώνυμη τουαλέτα που μόλις αγόρασες.
Περνάνε, λοιπόν, τα χρόνια χωρίς να καταλάβεις οτι το περιτύλιγμα της ακριβής και δήθεν ζωής σου έχει χάσει τη λάμψη του. Το αντιλαμβάνεσαι μόνο όταν σβήσουν τα λαμπιόνια και κλείσεις την πόρτα, εσύ… Τότε κάνεις τον απολογισμό σου και ανακαλύπτεις οτι, τόσα χρόνια, σε περιέβαλαν μόνο γνωστοί και κανένας πραγματικός φίλος.
Αν το κλουβί σου είναι το απλό, που είναι λίγο σκουριασμένο και στραπατσαρισμένο, σημαίνει οτι βρίσκεται σε μια συνηθισμένη, μικροαστική περιοχή, έχει λιτή διακόσμηση και περιέχει μόνο τα απαραίτητα αντικείμενα. Εκεί, τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Σε αυτό το κλουβί, για να κρατηθείς, χρειάζεται να επιδείξεις ένα πράγμα. Δύναμη! Δύναμη για να αντέξεις τις σκοτούρες και τα οικονομικά προβλήματα. Δύναμη για να επιζήσεις. Εκεί, περιμένεις να σου ανοίξουν την πόρτα και να σε φυλέψουν και να σε αγκαλιάσουν, γιατί το δείχνεις ότι το έχεις ανάγκη.
Μια μέση κατάσταση… Υπάρχει, παρακαλώ;
Ναι, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει. Θέλω να έχω την επιλογή! Θέλω το κλουβί μου να έχει μια ευέλικτη πόρτα, η οποία επιλεκτικά θα ανοίγει για να μου επιτρέπει να βγαίνω και να επισκέπτομαι τα κλουβιά άλλων ανθρώπων που έχουν τα ίδια δεδομένα με εμένα. Για να δώσω και να πάρω, απόψεις και συναισθήματα.
Να είναι φταγμένο με αγάπη, ταπεινό, ζεστό, πρόσχαρο, γεμάτο με τα γέλια και τις φωνές των παιδιών. Πλημμυρισμένο με μυρωδιές από τα φαγητά και τα γλυκά που θα φτιάχνω με φροντίδα για τους δικούς μου. Ανοιχτό για ανθρώπους αληθινούς, ανθρώπους που θα τους βλέπω όμορφους με τα μάτια της ψυχής μου.
Είμαι σίγουρη ότι οι σκοτούρες και τα προβλήματα δε θα λείπουν.
Αλλά αυτή είναι η νοστιμιά της ζωής… Να τα αναγνωρίζεις, να τα αντιμετωπίζεις και να τα επιλύεις. Επίσης, εγώ θέλω τα λαμπιόνια μου ανοιχτά πάντα, να με φωτίζουν και να φωτίζουν και τους γύρω μου.
Μπορούμε να πετύχουμε γιατί οι γυναίκες όλα τα μπορούν.
Αρκεί να θέλουν.
Γιατί τα κλουβιά δεν φυλακίζουν το πνεύμα.
Γιατί υπάρχουν γυναίκες που την ελευθερία τους την πληρώνουν με την ζωή τους.
Γιατί υπάρχουν κι αυτές που ποτέ δεν θα ελευθερωθούν.
Γιατί υπάρχουν κι αυτές που ακόμα και σήμερα δεν την έχουν την επιλογή.
Οι γυναίκες.
Οι αληθινές.
Οι καθημερινές.
Οι αγωνίστριες.
Αυτές που δεν περιμένουν ανταμοιβή για την αγάπη που προσφέρουν.
Ένα φιλί στο μάγουλο, αρκεί.
Πηγή: https://www.ewoman.gr
