Ποτέ μου δε μου άρεσαν οι λευκοί τοίχοι. Ήθελα χρώμα. Ήθελα πίνακες. Ήθελα φωτεινά παράθυρα με χαρούμενες κουρτίνες. Δεν μπορούσα το κενό. Δεν μπορούσα το βαρετό.
Ήθελα πάντα να υπάρχει κάτι πάνω. Αλλά συνήθως ήμουνα εγώ αυτό! Με το παραμικρό με έστηνα στον τοίχο. Για λάθη μικρά, για λάθη μεγάλα. Που αν το καλοσκεφτείς, από αυτά μαθαίνουμε. Όχι επειδή το λέει το κλισέ. Επειδή το λέει από μόνη της η ζωή με χίλια παραδείγματα, καθημερινά. Αλλά μας τιμωρούμε ενίοτε, ακόμη και για πράγματα που δεν είναι καν λάθη! Που εμείς από μόνοι μας τα βαφτίζουμε έτσι. Γιατί είμαστε πάρα πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας. Ίσως και γιατί είμαστε τελειομανείς.
Μα το τέλειο δεν υπάρχει! Κι αν επιθυμούμε πράγματι να το δημιουργήσουμε, τότε ο μόνος τρόπος είναι να αρχίσουμε να χαμογελάμε πού και πού στον εαυτό μας. Και σιγά σιγά και στην ίδια τη ζωή. Τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να εμφανιστούν όμορφα χρώματα γύρω μας, αληθινοί πίνακες ζωγραφικής και να μπει λίγο φως στην ψυχή μας, ανοίγοντας διάπλατα τις κουρτίνες της. Το τέλειο σκηνικό!
Είναι καλή η συνέπεια και είναι καλή και η επιτυχία. Δεν αντιλέγω. Αντιθέτως, μάχομαι καθημερινά και για τα δύο, με όλες μου τις δυνάμεις. Όμως αν παραλείψουμε, χωρίς σκοπιμότητα, κάτι ή αν αποτύχουμε, παρά την προσπάθειά μας σε κάτι, καλό θα είναι να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας ακριβώς για αυτήν την προσπάθεια! Γιατί, να νικήσεις και να πανηγυρίσεις για αυτό, είναι το εύκολο. Να μην τα καταφέρεις όμως, να «πέσεις» και να βρεις το κουράγιο να ξανασηκωθείς, αυτό αξίζει το μεγαλύτερο «μπράβο»!
Από μικρό παιδί έβαζα τον πήχη πολύ ψηλά. Δε θυμάμαι αν μου το έμαθε κάποιος. Ίσως απλώς να μου άρεσε να κοιτάζω ψηλά. Διότι εκεί υπήρχαν πολλά εκ των αγαπημένων μου θεαμάτων. Ο ουρανός, το φεγγάρι, τα αστέρια… Ψηλά να τον βάζεις πάντα τον πήχη! Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Έτσι θα καταφέρεις να φτάσεις σε μέρη που ποτέ δε φανταζόσουν. Που όποτε σε ρωτάνε «Τι έχεις κάνει στη ζωή σου;», να νομίζεις ότι μιλάς για κάποιον φανταστικό ήρωα παραμυθιού. Ξέρεις όμως πώς τα κατάφερες όλα αυτά; Τόλμησες! Μηδενικά λάθη, σημαίνουν και μηδενικές κινήσεις. Κι εσύ θες να κινείσαι συνέχεια, όπως και η γη, ώστε να καταφέρνεις όλα αυτά για τα οποία (πρέπει να) σε θαυμάζεις.
Λένε ότι το πιο δύσκολο δεν είναι να περπατήσει κάποιος πάνω στο νερό ή στο κενό. Το πιο δύσκολο από όλα είναι να περπατάει πάνω σε αυτή τη γη! Πρέπει να είσαι πολύ σκληρός για να επιβιώσεις. Πρέπει καμιά φορά να απαρνιέσαι ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Τα πιστεύω σου. Και ναι, πράγματι, ίσως μόνο τότε να είναι η φορά που τα καταφέρνεις όλα και δεν έχεις κάνει θεωρητικά κανένα λάθος. Και είσαι σωστός και αποδεκτός και άψογος. Όμως, στο τέλος της ημέρας, έρχεται η ώρα που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Όταν πλένεις τα δόντια σου, έχεις φορέσει τις πιτζάμες σου κι έχεις βγάλει το make up σου, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Και τότε αποφεύγεις να σε κοιτάξεις στα μάτια. Διότι ακόμα και αν τα έχεις κάνει όλα «τέλεια», δεν έχει καμία αξία! Γιατί δεν είσαι ο εαυτός σου. Κι ο αληθινός εαυτός σου, συνεπάγεται πού και πού και κάποια λάθη. Είναι φυσιολογικό, είναι ανθρώπινο, είναι αληθινό. Είναι αυτό που θα σε οδηγήσει εν τέλει στην επιτυχία, διότι θα σε έχεις διδάξει. Μην ξεχνάς άλλωστε τι έλεγε ο ίδιος ο Τόμας Έντισον πριν τη μεγάλη εφεύρεση: «Δεν απέτυχα. Βρήκα απλώς 10.000 τρόπους που δε δουλεύουν».
Γκρέμισε τον τοίχο και φτιάξε ένα μπαλκόνι! Για να μπορείς να βγαίνεις έξω και να κοιτάς ψηλά, όπως σου αρέσει. Και σήκωσε λευκή σημαία σε εσένα. Κάνε… ανακωχή με τον εαυτό σου. Βρες τα μαζί του και μετέφερε το μήνυμα «ειρήνης» και στον υπόλοιπο κόσμο, φωνάζοντας: «Να σε αγαπάς και να κάνεις λάθη»…
Μαρία Ιατρίδη
Πηγή: https://www.ewoman.gr
