Εργοβιογραφικό σημείωμα του Giuseppe Napolitano
[φωτογραφία του Giuseppe Napolitano από τον T. Paolone]
Ο Giuseppe Napolitano γεννήθηκε στο Minturno (Λατίνα της Ιταλίας) στις 12 Φεβρουαρίου του 1949. Ζει στη Φόρμια .
Αποφοίτησε στη Λογοτεχνία, και δίδαξε επί 33 χρόνια στα γυμνάσια. Παντρεμένος με την ποιήτρια Irene Vallone, έχουν μια κόρη, την Gabriella, που δραστηριοποιείται επίσης στον καλλιτεχνικό χώρο.
Το 2006 ίδρυσε τη δική του ιστοσελίδα: “τον χώρο του ποιητή” (“ La stanza del poeta”), όπου παρουσιάστηκαν 111 μικρά βιβλία (τα οποία συγκέντρωσαν κείμενα από πολυάριθμους συντάκτες από τη λεκάνη της Μεσογείου, εκτός φυσικά από τα δικά του).
Μια δεύτερη σειρά από 30 δημοσιεύσεις, στη σειρά "η αίθουσα του ποιητή" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Eva. Προς το παρόν συνεργάζεται με τις εκδόσεις Volturnia.
Ανάδοχος και διοργανωτής πολυάριθμων πολιτιστικών πρωτοβουλιών, συμμετέχει τακτικά σε διεθνή φεστιβάλ και συνέδρια, στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική.
Έχει μεταφραστεί και δημοσιευτεί σε τριάντα μία γλώσσες.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
ΤΟΥ ΤΖΙΟΥΖΕΠΠΕ ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΟ
Χαρακτηρίζεσαι από έναν λυρισμό που είναι συχνά ζωηρός και ζωντανός, αλλά που επιτυγχάνει καλύτερα αποτελέσματα όταν γίνεται πιο στεγνός και περιορισμένος, εμπνευσμένος από συναισθηματικότητα, σχεδόν επιγραμματικός, όπως συμβαίνει σε πιο πρόσφατα κείμενα.
Giorgio Barberi Squarotti (Πανεπιστήμιο του Τορίνο)
Έχω τελειώσει την Ανθολογία, την ανθολογία σου: θαυμάσια! Αφοσιώθηκα στη μελέτη μου για δύο ημέρες διαβάζοντας τους στίχους σας. Μπράβο! Ένα εξαιρετικό βιβλίο: πυκνό και καλλιεργημένο. Ποίηση ονειρεμένη και συνειδητή. Είμαι πολύ χαρούμενη που έχετε αναβαθμίσει τον τρόπο γραφής σας, πράγμα που φαίνεται στην ποίησή σας και το είχα επισημάνει αλλά τώρα με έχει αφήσει κυριολεκτικά άφωνη. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε αυτό το βιβλίο, το οποίο διαβάζω πραγματικά με τη χαρούμενη διάθεση σας ανακαλύψω.
Gabriella Sobrino
Με έναν σχεδόν ενορχηστρωτισμό της Montalinese, ο οποίος καταδεικνύει αμέσως μερικές ποιητικές θέσεις, καθώς και ένα ακριβές θεματικό και διαρθρωτικό σχέδιο, η Νεάπολη μας προσκαλεί, αντιπαραθέτοντας τη φαντασία μια οικονομική λογιστική πρόταση, να αντιμετωπίσει την ανάγνωση αυτού του τόπου λέξεις) με ένα σταθερό μυαλό στο μυαλό μιας ουσιαστικής αναφοράς, ιδιαίτερα σημαντικής σε περιόδους μεγάλης σύγχυσης, που καθορίζουν ως κρίση ταυτότητας ποίησης που τελικά εγκρίθηκε σε αποτελέσματα που δείχνουν προνομιακή υποκειμενική έρευνα.
Σαν να λέμε ότι αν ο ποιητής δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τις βεβαιότητές του, δεν μπορούν να βρεθούν ούτε έξω από αυτόν, σε έναν κόσμο που βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με την ανακάλυψη της «μπλόφα» της ισχυρής σκέψης. Το πεπρωμένο του ανθρώπου φαίνεται να είναι ζωή στην "άπνοια". Έκπληκτος σε ένα ναυάγιο κυμάτων όλων των ειδών, ο ποιητής που είναι μέσα του μπορεί να διαβαστεί (και δεν είναι πάντα ειρηνικός!) Με το σωσίβιο των φώτων που όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον κόσμο ή την ιστορία. ¬ να το στηρίξουμε στις καθησυχαστικές μορφές επειδή η ικανότητα στο παιχνίδι της σημασίας δημιουργεί προσωρινές εμφανίσεις των αποτελεσμάτων.
Οι λέξεις, επομένως, πρέπει να καταναλώνονται σε αφθονία, σχεδόν σθεναρά μέχρι τη δυσπεψία, έτσι ώστε όσοι μπορούν να επιτρέψουν "φρούτα και ζωή" μπορούν να συλληφθούν, να γίνουν "αίμα" και να παράγουν "εικόνα". Επειδή εν τω μεταξύ η ιστορία ακολουθούσε ίσως και άλλα μονοπάτια και μάλιστα ο ποιητής, με τις αμαρτωλές του αμαρτίες πεισματικά, το ναυάγιο αυτό μπόρεσε να μαρτυρήσει μόνο τα υπολείμματα των λοξοτριβών που έζησαν.
Luigi Reina (Πανεπιστήμιο του Salerno)
Αυτό που προκύπτει είναι μια φιγούρα ποιητή, πρωτότυπη και μεσογειακή παθιασμένη, που προβάλλεται προς τις συνολικές περιπέτειες της εξαγοράς ποίησης μέσα από μια διαδικασία εμπλοκής των μικροβίων και ζωτικών τρόμων και της ανανέωσης και κάθαρσης της ζωής μέσα από την καθημερινή αντιπαράθεση με την εμπνευσμένη λέξη. Ένα ποίημα για την ακτινοβολία και την υπομονή ως πηγή γνώσης, και με την πάροδο του χρόνου, επαληθεύει ότι η υπομονή και η εμπειρία παίζουν σπουδαίο ρόλο στην ποιητική γραφή.
Ugo Piscopo
Δεν υπάρχει κανένα ανθολογικό κείμενο που δεν είναι, σε κάποιο βαθμό, κυκλικό. Ειδικότερα, μπορεί να είναι κυκλικό μόνο ένα κείμενο όπως αυτό για το οποίο μιλάμε (Στην ακτή του χρόνου), που σημαίνει από τον τίτλο μια αναφορά στον χρόνο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πώς να αφήσουμε τη λέξη να πάει, και αυτό σημαίνει μια επιβράδυνση στο frenetic αγώνα (και εδώ είναι η υπομονή, εδώ είναι ο αργός χρόνος της ποίησης)? σημαίνει μια επιβράδυνση, μια έξοδο από το χρόνο που συνήθως ζούμε και σημαίνει επίσης να γνωρίζουμε πώς να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στη δική μας διάσταση χωρίς να πιστεύουμε (και τώρα η ποίηση δεν μπορεί να το κρατήσει) ότι η λέξη, η λέξη που μιλάει στην ποίηση, έχει την ευκαιρία να πιστοποιεί για πάντα .
Με αυτό τον τρόπο, η ποίηση γίνεται μια πρόκληση ενάντια στον χρόνο, μια πρόκληση που μας επιτρέπει να επιστρέψουμε την αίσθηση, να βρούμε όλα τα στοιχεία στο σωστό μέρος, όλες τις μορφές αναφοράς μας στη σωστή θέση, αλλά με την επίγνωση ότι αυτό η πρόκληση είναι αδιάκοπη, που από καιρό σε καιρό πρέπει να επαναφέρουμε την πρόκληση της λέξης, ακούγοντας από καιρό σε καιρό αυτή τη λέξη που ανασυνθέτει το αποσπασματικό και κατακερματισμένο γρίφο της ύπαρξής μας.
Υπό αυτή την έννοια, πιστεύω ότι η ποίηση του Giuseppe Napolitano είναι ένα μείγμα της εγκατάλειψης του λόγου, αφήνοντας τον εαυτό του να μιλήσει με τη λέξη, αλλά και αυτή την συνειδητοποίηση του ορίου που εκδηλώνεται επίσης σε εκείνες τις πινελιές της ειρωνείας που βρίσκουμε συχνά στο κείμενό του, για παράδειγμα στο "Intermezzi" στην πεζογραφία. Αυτή η ειρωνεία μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι οποιαδήποτε απόπειρα μας είναι μια προσωρινή κατάκτηση, αλλά είναι επίσης μια κατάκτηση ότι η λέξη μας διαβεβαιώνει, είναι ένα επίτευγμα που πρέπει να ασχοληθούμε κάθε φορά.
Εδώ, η ποίηση γίνεται με αυτόν τον τρόπο μια πρόκληση ενάντια στον χρόνο, μια πρόκληση που μας επιτρέπει να επιστρέψουμε μια αίσθηση, να βρούμε όλα τα στοιχεία στο σωστό μέρος, όλα τα στοιχεία αναφοράς μας στη σωστή θέση, αλλά στην συνειδητοποίηση της σημείωσης ότι αυτή η πρόκληση είναι αδιάκοπη, ότι από καιρό σε καιρό πρέπει να ξαναρχίσουμε.
Βιογραφικό: Μόνικα Σαβουλέσκου-Βουδούρη
Η Μόνικα Σαβουλέσκου-Βουδούρη γεννήθηκε στη Ρουμανία.
Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου, του οποίου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ.
Από το 1982 ζει στην Ολλανδία και την Ελλάδα.
Εργάστηκε ως κοινωνιολόγος σε διάφορα ευρωπαϊκά κέντρα ερευνών με εξειδίκευση στη μεταναστευτική ψυχολογία.
Πεζογράφος, ποιήτρια, δοκιμιογράφος, αλλά και μεταφράστρια από την ολλανδική γλώσσα.
Πολλά από τα έργα της, για τα οποία βραβεύτηκε τόσο στην Ολλανδία όσο και στη Ρουμανία, μεταφράστηκαν στα ολλανδικά, γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά και άλλες γλώσσες. Από το 2004 είναι πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου «Σύγχρονα Βαλκάνια», που εδρεύει στην Αθήνα. Από τα έργα της ξεχωρίζουν:
“ διασχίσεις τη γέφυρα Σοβέτο” (μυθιστόρημα, 2015),
“Σας γράφω από την Αθήνα στα χρόνια της κρίσης” (άρθρα, 2013),
“Η Ρουμανία έξω από τη Ρουμανία: Κι από αυτό έχουμε!” (άρθρα, 2012),
” Ένας βασιλιάς Ληρ “ (δοκίμιο, 2012),
“Ο Δρόμος – τόπος διάβασης και διασκέδασης” (δοκίμιο, 2008),
Διασπορά: οι ρίζες μου (δοκίμιο,1992),
“Αντόν Πάβλοβιτs Τσέχωφ “ (μονογραφία, 1981).
Στα ελληνικά κυκλοφορoύν επίσης το μυθιστόρημά της “Πατέρα, είμαστε υπνοβάτες”
από τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλος και “Oι κόρες του Νίκα” από τις εκδόσεις “KAΛΕΝΤΗ”
ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΛΜΥΡΑΣ-ΜΙΧΑΛΗΣ Τ. ΠΕΡΡΑΣ
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΕΤΡΟΥ ΤΣΕΡΚΕΖΗ
O Πέτρος Τσερκέζης γεννήθηκε στην Πολύτσανη - Πωγωνίου, του νομού Αργυρόκαστρου στη νότια Αλβανία.
Ο συγγραφέας σπούδασε στο πανεπιστημιακό τμήμα της ιστορίας και φιλολογίας του πανεπιστημίου των Τιράνων. Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε νωρίς, από τα μαθητικά του χρόνια. Για μεγάλο χρονικό διάστημα εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση. Εργάστηκε επίσης ως συγγραφέας ρεπερτορίου στο επιθεωρησιακό θέατρο Αργυρόκαστρου, ενώ από το 1992 έως το 1994 διηύθυνε την ιδιωτική αλβανοελληνική εφημερίδα του Αργυρόκαστρου «Η Πόλη του Νότου» και από το 2002 ως το 2007 την εφημερίδα «Αφύπνιση», των Βορειοηπειρωτών της τέχνης και των γραμμάτων, μαζί με τον διάσημο δημοσιογράφο Αλέκο Χατζή. Μεταξύ των ετών 1972-1977 δίδαξε σύγχρονη λογοτεχνία ως εξωτερικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αργυρόκαστρου. Από το 1994 ζει οικογενειακώς στην Κύπρο.
ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
Ο Πέτρος Τσερκέζης έχει εκδώσει εφτά ποιητικές συλλογές στα αλβανικά για μεγάλους και μικρούς και συλλογές ποιημάτων, διηγημάτων και μυθιστόρημα στα ελληνικά στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Έχει συνεργαστεί με τον τύπο και στις τρεις χώρες. Έργα του έχουν βραβευτεί σε διάφορους διαγωνισμούς, ενώ λογοτεχνικά του κείμενα και ποιήματα έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες και ευρωπαϊκά έντυπα.
Μερικά από τα έργα του είναι:
2018: «Η μεγάλη έξοδος» μυθιστόρημα
2018: «Ανθολογία Βορειοηπειρωτικής ποίησης»
2017: «Τα δέντρα και ο θάνατος»,
πεζογραφήματα 2014: «Μικρογραφήματα», πεζά, e-book
2010: «Φλωροκαπνισμένο δακτυλίδι μιας παλιάς θλίψης», ποιήματα και πεζογραφήματα
2005: «Η Έκτρωση», μυθιστόρημα2005: «Πάνθεο για θυσιασμένες αγάπες», πεζοτράγουδα
1999: «Στην όχθη του σκοτωμένου χρόνου», διηγήματα1998: «Κραυγή λατρείας και απόγνωσης για τους σταυρωμένους», ποιήματα και πεζογραφήματα
1998: «Οι Ληστές του Ήλιου», ποιήματα και πεζογραφήματα 1996: «Ναυαγοί στη Μοναξιά και Λεβεντοηπειρώτικα», ποιήματα
1994: «Ho consumato tutti i colori» (Ξόδεψα όλα τα χρώματα), ποιήματα, Ιταλία Ακόμα, μετέφρασε ποιητές του νεότερου Ελληνισμού στα αλβανικά στην «Ανθολογία Ελληνικής Ποίησης», (Αλβανία),
1986Ελύτης, Ρίτσος, Γάτσος – «Τρεις κορυφές στον Όλυμπο της Ελληνικής ποίησης»
2010: Μαργαρίτα Φρονιμάδη – Ματάτση, «Κυοφορώντας την Ελπίδα», ποιήματα (δίγλωσση έκδοση)
2016: Ρούλα Τριανταφύλλου, «Τα ανέγγιχτα του χρόνου», ποιήματα (δίγλωσση έκδοση)
2018: Μεταμορφώσεις πόλεων», Μιχάλης Πιερής, ποιήματα
Από τα αλβανικά στα Ελληνικά
2017: Θανάς Γιάννη, «Η σιωπή», ποιήματα
2017: Δημήτρης Νίτσας, «Όταν οι καρδιές στάζουν πόνο» ποιήματα
Μετάφρασε: Ι. Κανταρέ, Ντ. Αγκόλη, Φ. Αράπη, Ν. Λάκο, Μ. Ζέκιο και πολλούς άλλους από την παγκόσμια ποίηση, στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Ανθολόγησε Βορειοηπειρώτες ποιητές στην «Ανθολογία Βορειοηπειρωτικής Ποίησης, Εξόριστη Ποίηση», 1996
ΜΠΑΡΔΥΛ ΜΑΛΙΚΙ
