ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΥΣΙΟΥΤΑΣΖούμε σε μια εποχή που όλα χάνονται κάτω από την υποκρισία, τις αντιφάσεις, την ίντριγκα και το πολιτικό αδιέξοδο.
Κάθε μέρα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, το θέατρο του παραλόγου.
Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι αλλάζουν ρόλους με την άνεση σπουδαίων ηθοποιών σε μία κακόγουστη φάρσα.
Ζούμε στην εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει πια το ειδικό τους βάρος και η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται ανάλογα με τον εκφωνητή της.
Οι κυβερνώντες υποκρίνονται πως ακούν, οι αντιπολιτευόμενοι υποκρίνονται πως διαφωνούν και όλοι μαζί υποκρίνονται πως υπηρετούν τον λαό. Η εναλλαγή ρόλων γίνεται με ακρίβεια θεατρικής σκηνής, με την κοροϊδία να μεταφράζεται σε στρατηγική και η χυδαιότητα σε υπεράσπιση αρχών.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το τέρας.
Από την υποκρισία της εξουσίας, την απουσία λογοδοσίας, την τοξικότητα της αντιπολίτευσης και κυρίως από την δική μας πίστη σε κάποια πρόσωπα.
«Η εμπιστοσύνη του αφελούς είναι το εργαλείο του ψεύτη» έλεγε ο Στίβεν Κίνγκ.
Βάλαμε και εμείς το χεράκι μας στην δημιουργία του, μας έγινε τόσο οικείο, που όχι μόνο δεν μας τρομάζει πια, αλλά αρχίζουμε να το υπηρετούμε.
Η συνύπαρξη του: «από τη μία….. και από την άλλη…..» έχει καταντήσει μόνιμο σκηνικό. Είμαστε εγκλωβισμένοι στο ενδιάμεσο, καθηλωμένοι στην σύγχυση και στα ισοδύναμα, αν και η καθημερινότητα μας φωνάζει πως πάμε κατά διαόλου.
Σε αυτές τις αντιφάσεις αντικατοπτρίζεται όλη η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα του σήμερα.
Από τη μία η ακρίβεια και από την άλλη, τα market pass.
Από τη μία οι αριθμοί που ευημερούν και από την άλλη, οι άδειες τσέπες των ανθρώπων.
Από τη μία οι καλές αξιολογήσεις και από την άλλη, οι εργαζόμενοι στα κάγκελα.
Από τη μία ο λαός στις πλατείες και από την άλλη, τα κλειστά αυτιά της εξουσίας.
Από τη μία η προσπάθεια να κλείσει όσο πιο γρήγορα η τραγωδία των Τεμπών και από την άλλη, η προσπάθεια της αντιπολίτευσης να την «ξεχειλώσει» μέχρι τις εκλογές του 2027.
Από την μία η κακοί χειρισμοί της κυβέρνησης όπου κάθε λάθος της το διόρθωνε με ένα ακόμα μεγαλύτερο και από την άλλη η εργαλειοποίηση από την αντιπολίτευση της τραγωδίας που χωρίς αυτή δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.
Από την μία ο κυνισμός της εξουσίας και από την άλλη, η τοξικότητα της αντιπολίτευσης.
Από την μία οι η κριτική για το επιτελικό κράτος και από την άλλη, χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση.
Από τη μία η πλημμελής υπουργική άσκηση εξουσίας και από την άλλη, οι υπουργοί που δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη.
Από τη μία οι ανεξάρτητες αρχές και από την άλλη, η επιθυμία εξάρτησή τους.
Από την μία η διάκριση των εξουσιών και από την άλλη, η προσπάθεια χειραγώγησής τους.
Από τη μία η Ελευθερία του Τύπου και από την άλλη, οι λίστες με τις επιχορηγήσεις.
Από τη μία η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και από την άλλη, η αμφιβολία για την δίκαιη κρίση της.
Από τη μία οι υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις και από την άλλη, η ανακύκλωση των ίδιων πραγμάτων.
Από τη μία η διαφάνεια και από την άλλη, οι σκοτεινές γωνιές διακυβέρνησης.
Από τη μία οι υποσχέσεις για κάθαρση και από την άλλη, η λάσπη στον ανεμιστήρα.
Από τη μία οι θεσμοί και από την άλλη, η απαξίωσή τους όταν τα πορίσματά τους είναι αντίθετα με τα δικά μας «θέλω».
Σε αυτή την διαρκή εναλλαγή του: «από την μία… και από την άλλη» δεν υπάρχει χώρος για ελπίδα.
Το μόνο που υπάρχει είναι, η ανακύκλωση της ίδιας παρακμής.
Και εμείς, μετέωροι, ανάμεσα σε υποσχέσεις και απογοητεύσεις, ανάμεσα σε ψευδαισθήσεις και πραγματικότητες κατά το δοκούν.
Ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν χωρίς όραμα και σε εκείνους που αντιπολιτεύονται χωρίς πρόταση.
Κάπως έτσι πορευόμαστε τα τελευταία χρόνια, στο περίπου και στο ενδιάμεσο.
Με τους κυβερνώντες και τους αντιπολιτευόμενους, να ανταγωνίζονται στο ποιος θα πει το μεγαλύτερο ψέμα με το πιο πειστικό ύφος.
Που μετατρέπουν την πραγματικότητα σε σενάριο προπαγάνδας και τον πολίτη σε στατιστικό λάθος.
Ικανότατοι στην διαστρέβλωση της αλήθειας, ανίκανοι να υπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον.
Είναι συνένοχοι.
Όχι γιατί μοιάζουν. Αλλά επειδή χρειάζονται ο ένας τον άλλο για να υπάρξουν.
Χτίζουν το αφήγημά τους στην τοξικότητα που συσπειρώνει τις μάζες για να τις χειρίζονται πιο εύκολα.
Δεν αγωνιούν για τη χώρα, ποσώς τους ενδιαφέρει αυτό.
Για την δική τους επιβίωση αγωνιούν.
Και όσο εμείς πέφτουμε στην παγίδα τους, εκείνοι φροντίζουν αυτό το κακό, να γίνεται κάθε μέρα όλο και μεγαλύτερο.
Γι’ αυτό, κάθε φορά που σε απογοητεύει κάποιος, ρίχνε μια σφαλιάρα στον εαυτό σου.
Δική σου επιλογή ήταν.
Το σίγουρο όμως είναι ένα.
To να θεωρείς την ΝΔ ικανή να σε βγάλει από την κρίση, ή το να περιμένεις από το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ του Σ. Φάμελλου και από την Ζωή Κωνσταντοπούλου να σε σώσουν από την καταστροφή, είναι σαν να απογοητεύεσαι από τον κακό χειρουργό και να πηγαίνεις στον χασάπη.
Πηγή: https://www.attikovima.gr/profile/apo-tin-mia-kai-apo-tin-alli/
