Στα σταυροδρόμια φέγγει ο Αύγουστος
Έργο του ζωγράφου Ρουσσέτου Παναγιωτάκη
Ένα σύννεφο είχαν αδράξει τα χέρια
κι ένα βλέφαρο φως
ήταν καινούργιος ο ουρανός, χτες,
πάνω από τα εύθραυστα της ψυχής
σήμερα πάλιωσε, με τη συνήθεια
το ίδιο και η προσευχή
πολυκαιρισμένα λόγια
κρυμμένα σε ραφές
και στο μαύρο σου πουκάμισο.
Αύριο, θα σου μιλήσω για το φεγγάρι
αυτό το δικό μου,
όταν ο χρόνος
θα ’χει το χρώμα των ματιών σου,
ώρα που μοιράζει ο ορίζοντας ξενιτιές
μυρίζουν τα γιασεμιά της θύμησης
κάτω από την ανυπομονησία των άστρων.
Η νοσταλγία ξυπνά
έξω και μέσα μου, λέξεις τρυφερές
να σε αγναντεύω μοναξιά
να σε ακούω
αγάπη, μέσα από κογχύλι θαλασσινό
στα κεντημένα φύλλα της μυρτιάς
και σε καλοκαιριών φωνές.
Στα σταυροδρόμια φέγγει ο Αύγουστος.
Tώρα ξέρεις
γιατί οι καιροί πρέπει να χωρέσουν στον χρόνο
όταν σε περικυκλώνει από παντού
τούτη η πανσέληνος
και τα θολωτά παράθυρα γεμίζουν χελιδόνια,
στον Αχέροντα βάρκα άσπρη
και βαρκάρης ο έρωτας.
Γλίστρησε η άμμος μέσ’ απ’ τα δάχτυλα
λίγα βότσαλα κράτησα για ενθύμιο
περιμένοντας μια βροχή,
να μου διηγηθεί απ’ την αρχή το παραμύθι.
Τυφλή η καρδιά
τυφλή και η μοίρα
πάνω απ’ την έρημο θα σηκώσει,
Αύριο, τα πέπλα και τα μυστικά η αυγή
πριν μεγαλώσει κι άλλο η απόσταση
από χείλη, σε χείλη
κι από φιλί, σε φιλί.
Σε θέλει η ανάγκη
περισσότερο απ’ το πάθος
κλαις, σημάδια της αφής στο πρόσωπο
που μόνο εσύ γνωρίζεις να διαβάζεις
μπροστά σε καθρέφτες της λήθης,
μα εκεί, ποτέ
δεν θ’ ανατείλει το φεγγάρι.
Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο
Αύριο, θα σου μιλήσω
για το δικό μου Αυγουστιάτικο φεγγάρι…
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 18 Αυγούστου 2016
* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη. Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.
