- Αναδημοσίευση από το προσωπικό του Facebook
Τραχύς ο κόσμος
κι ο άνθρωπος πιότερο σκληρός κι απ' τη πέτρα.
Κι εμείς μονάχοι ανάμεσα σε τόσους άλλους
καθώς η παλάμη μας θωπεύει το έσχατο
ενώ τα χείλη μας ξερά και άνυδρα από αιωνιότητα
ασπάζονται με λαγνεία τη σαπίλα των καιρών.
Αυτό θέωση
και εκκωφαντική λατρεία του εγώ μας,
πασπάλισμα του σάπιου μας σαρκίου
με αρώματα απομιμήσεις τρίτης διαλογής.
Κι όμως.
Υπάρχει αρκετός ουρανός να ξεδιψάσουμε
κι ας μην στάλαξε ελπίδα και τούτο το καλοκαίρι.
Μη μας αποπαίρνεις Μητέρα.
Και σχώρα μας την επιπολαιότητα να μην μεγαλώσουμε ποτέ.
Είναι μακρύ το φουστάνι σου θαρρώ
να πιαστεί κι η αφεντιά μας.
Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε.
Εκτός από μας
που δεν τελέψαμε τη βόλτα μας ακόμη
στα ερεβώδη σοκάκια της ματαιοδοξίας μας.
κδ