- του Τρύφωνα Ούρδα*
Τρύφων Ούρδας
Μενεξέδες και ζουμπούλια και θαλασσινά πουλιά..! Κάπου εδώ μέσα σε αυτούς τους στίχους σε λάτρεψα μικρό μου αγγελουδάκι και μου πήρες την καρδιά. Γιατί εσύ, βλασταράκι μόλις δυόμισι χρόνων, μόνο εδώ θα μπορούσες να είσαι. Στην πηγή που αναβλύζουν χείμαρρος τα συναισθήματα μου για σένα και δεν έχουν τελειωμό.
Χορεύεις μαζί μου και εγώ νομίζω ότι πετάς. Μαζί σου, στον αέρινο δικό σου κόσμο, νομίζω ότι πετάω και εγώ. Αμέτρητη η χαρά σου. Την αισθάνομαι. Γι’ αυτό με εσένα χαίρομαι και αγάλλομαι και εγώ με όλες τις αισθήσεις μου. Χαρά, βέβαια, όχι μόνο δική μου αλλά και όλων μας που σε βλέπουμε έτσι. Ένα μικρό πουλάκι, που βγαίνει από τη φωλίτσα των γονιών του και ζητάει να δοκιμάσει τα φτεράκια του και στον δικό μας τον κόσμο. Σε αυτόν που αργότερα θα γίνει και δικός του.
Και δώστου χορεύεις μέσα στην αγκαλιά μου. Χορεύεις και δε σταματάς. Σηκώνεις τα μικρά χεράκια σου λες και θέλεις να χορέψεις όσο πιο πολύ ψηλά μπορείς στον ουρανό. Για να σε δούνε και όλοι. Τα ματάκια σου, δυο πολύτιμες χάντρες ανεκτίμητης αξίας. Τη μια λαμποκοπούν στον ήλιο και την άλλη στα αστέρια, ενώ τα ρόδινα χειλάκια σου ξεπερνούν στο χαμόγελο τη ζωγραφισμένη στα κάδρα Μεγάλη μας Κυρία, την Παναγιά, στη φάτνη όταν γέννησε τον Γιο της και Θεό μας. Θαυμαστές σου στο όνειρο και η αυγή με τη μέρα. Σου μοιράζουν και σου δωρίζουν απλόχερα χρώματα, δροσιά και προπάντων φως από τις αχτίνες του ήλιου που ετοιμάσθηκε και ήδη ξεκίνησε για το καθημερινό ολοήμερο ταξίδι.
Πέρασε ο πρώτος στίχος και εσύ επιμένεις να συνεχίσεις τον χορό στην αγκαλιά μου. Σφίγγεις περισσότερο τα χεράκια στον λαιμό μου και τα ποδαράκια σου τινάζονται στον ρυθμό και την μελωδία. Δε γίνεται. Πρέπει να συνεχίσω και εγώ το πολίτικο αυτό βαλς με εσένα τον αμύθητο ζωντανό θησαυρό γαντζωμένο στο σώμα μου. Σφίγγω και εγώ τότε περισσότερο τη μεσούλα σου επάνω μου και καταλαβαίνω την καρδούλα σου να χτυπάει γρηγορότερα. Πόσο μικρό φαντάζομαι να είναι το οργανάκι αυτό σε σένα; Αλλά και πόσο πραγματικά μεγάλο για μένα αυτή τη στιγμή! Κάνει τα μάτια μου να τρέχουν δάκρυα. Τέτοιες ώρες δεν μπορούν να κρυφτούν οι άνθρωποι από τη συγκίνηση. Κοντά μου, μέσα στο δωμάτιο, ίσως ακόμα και τα άψυχα να μην μπορούν να μείνουν ασυγκίνητα σε αυτό το ξέφρενο στη γοητεία και τη μαγεία ανεπανάληπτο ταξίδι που μου χαρίζεις εσύ και η μοίρα μου.
Αλλά και η ανασούλα σου! Και αυτή πώς μπορεί να περάσει απαρατήρητη από το σώμα μου; Αχνή, απαλή, βελούδινη βγαίνει από το στήθος σου και ευωδιάζει. Τη νιώθω πάνω στον ώμο μου, στον λαιμό και σε όλο το δέρμα μου. Όμως περισσότερο την αισθάνομαι στην ψυχή μου. Είναι ο ζέφυρος που φυσάει στο καυτό καλοκαίρι μου και με αναγεννά σαν τον φοίνικα. Που μου δίνει αισιοδοξία, κουράγιο, ελπίδα στην ύπαρξη. Γιατί εσύ όλα αυτά είσαι στο βλέμμα μου. Ένας καταγάλανος ουρανός που θέλω να τον βλέπω όταν ξυπνάω το πρωί και μια κοινωνία κρυστάλλινη, καθαρή, που επιθυμώ να ζω στα σπλάχνα της και να αναπνέω χωρίς να πνίγομαι.
Και μετά… Μετά το τραγούδι τέλειωσε. Μαζί και ο χορός σου στην αγκαλιά μου. Σταμάτησες να με αγκαλιάζεις, αλλά εγώ ακόμα δε σταματώ να τυλίγω το σωματάκι σου στο στήθος μου. Όπως κάνει η μάννα όταν ξεχειλίζει η αγάπη της για το μοναδικό στην οικουμένη πανέμορφο μωράκι της Σε κρατάω επάνω μου για να δω όσο γίνεται πιο κοντά το προσωπάκι σου. Το βλέπω. Μεγάλη η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση που πήρες από το άσμα και τον χορό. Γι’ αυτό μου γελάς χαδιάρικα. Και από τον τρόπο που και σύ με κοιτάς φαίνεται ότι καίγεσαι και θέλεις να χορέψουμε για άλλη μια φορά μαζί στα σύννεφα της ευτυχίας.
Μικρούλικο παιδάκι, λατρεμένο κοριτσάκι, απίθανη στο σκέρτσο και ομορφιά εγγονούλα στα χέρια του παππού σου!
2 -8- 2024
Τρύφων Ούρδας
* Ο Τρύφων Ούρδας γεννήθηκε στη Δωροθέα Αλμωπίας του Νομού Πέλλας. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας και Πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Συνταξιούχος σήμερα ασχολείται με συγγραφικό έργο. Έχει εκδώσει βιβλία με πεζογραφήματα και ποιήματα.
