Μητροπολίτης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας, Κωνσταντίνος, ΑρθρογράφοςΜητροπολίτης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας, Κωνσταντίνος - Διδάκτορας Κοινωνιολογίας
Μια οικογένεια ήταν κι αυτή σαν όλες τις άλλες που ζούν σε μεγάλες απρόσωπες πόλεις. Μεγαλουπόλεις που δείχνουν εντυπωσιακές από απόσταση αλλά όσο εστιάζεις ανακαλύπτεις πόνο και δυσκολίες.
Κάθε σπίτι κρύβει μυστικά. Κανένα νόμισμα δεν έχει μία όψη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η μητέρα “έφυγε” από τη ζωή νωρίς και ο πατέρας αναγκάστηκε να μεγαλώσει τα παιδιά μόνος του. Πολύτεκνη οικογένεια. Τα στόματα πολλά. Δύσκολα όλα. Η ζωή του φέρθηκε σκληρά εκείνος όμως δεν βαρυγκώμησε ποτέ και δεν παραπονέθηκε. Δεν κοίταξε ποτέ τον ουρανό για να ρωτήσει: ”Γιατί Θεέ μου σε μένα;” Δεν τον είδαν ποτέ να κλαίει και να είναι λυπημένος. Δούλεψε σκληρά για να τα βγάλει πέρα. Προσπαθούσε να είναι εκεί όταν τα παιδιά του τον είχαν ανάγκη. Βράχος ακλόνητος. Πάντα με χαμόγελο. Έκανε ότι μπορούσε να τα αναθρέψει και να τους προσφέρει όσα εκείνα ποθούσαν. Έγινε και πατέρας και μάνα. Στο κάθε παιδί προσπαθούσε ανάλογα με τα ταλέντα και τα χαρίσματα του να το καθοδηγήσει ώστε να αναπτύξει όλες τις δυνατότητες του.
Τα παιδιά γρήγορα ανοίξαν τα φτερά τους. Άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τους. Κάποια έφτιαξαν τις δικές τους οικογένειες νωρίς, κάποια άλλα αποφάσισαν πρώτα να κοιτάξουν τις σπουδές και την καριέρα. Ο πατέρας τα καμάρωνε. Προσπαθούσε να είναι ο “φύλακας Άγγελος ” τους από απόσταση πια αφού τα παιδιά δεν έμεναν στο ίδιο σπίτι.
Ποτέ δεν τους ζήτησε κάτι. Μόνο να τηρούν μια υπόσχεση. Τη “μυστική συμφωνία” της οικογένειας. Κάθε χρόνο στα γενέθλια του να μαζεύονται όλοι στο πατρικό για να τρώνε. Έστω, μια μέρα το χρόνο να μπορούν να βρίσκονται όλοι μαζί να χαίρονται και να μοιράζονται τα νέα τους.
Έτσι και γινόταν. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα παιδιά ήξεραν πως το πατρικό τους θα είναι φωτισμένο γιορτινά, με το οικογενειακό τραπέζι στολισμένο, μυρωδιές από τα αγαπημένα τους φαγητά που με φροντίδα ο πατέρας ετοίμαζε. Από την προηγούμενη ξεκινούσε το μαγείρεμα για να προλάβει να ετοιμάσει για κάθε παιδί τη λιχουδιά που εκείνο προτιμούσε.
Για αρκετά χρόνια η οικογενειακή αυτή παράδοση ήταν ιερή. Ημέρα γιορτής και χαράς. Τραγούδια, φωνές, πειράγματα και ο πατέρας καθισμένος στην πολυθρόνα του τα καμάρωνε και ευχαριστούσε το Θεό που του χάρισε αυτές τις στιγμές ευτυχίας. Η καθημερινή ρουτίνα και οι έγνοιες όμως, μας αλλάζουν. Ο χρόνος τρέχει χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ο “πατέρας” έγινε παππούς και τα “παιδιά” ενήλικα πια μετατράπηκαν και εκείνα σε γονείς για τα δικά τους παιδιά. Η οικογενειακή παράδοση άρχισε να ξεθωριάζει.
Ο πατέρας πιστός πάντα στην υπόσχεση του. Τα παιδιά πάλι, όχι. Κάθε χρόνο όλο και πιο λίγοι ήταν στο οικογενειακό τραπέζι. Δικαιολογίες πολλές. Ο μεγάλος γιος ζει με την οικογένεια του σε άλλη πόλη. Απλά τηλεφωνούσε. Η κόρη περνούσε για λίγο να ευχηθεί και να πάρει φαγητό στο τάπερ επειδή δεν προλάβαινε να μαγειρέψει. Ήταν βιαστική. Τα παιδιά της έπαιζαν μπάσκετ και έπρεπε να τα μαζέψει για να κοιμηθούν νωρίς. Η άλλη κόρη δεν πήγαινε με την δικαιολογία. “- Τον γιορτάζουμε σπίτι μας. Αν θέλει ας έρθει σε εμάς… Που να τρέχουμε εμείς;”. Ο μικρότερος είχε κανονίσει κάπου να πάει. Όταν τα αδέλφια του του θύμισαν τα γενέθλια του πατέρα εκείνος απάντησε -“ Καλά ακόμα γιορτάζει ο γέρος σε αυτή την ηλικία;”.
Ο πατέρας δεν παραπονέθηκε ποτέ για τις “απουσίες” των παιδιών του. Ούτε τις χρονιές εκείνες που κανένα από τα παιδιά του δεν τον επισκέφθηκε και τον άφηναν ολομόναχο. Το σπίτι ήταν κάθε χρόνο φωτεινό, το τραπέζι γεμάτο και εκείνος καθισμένος στην πολυθρόνα του. Κοιτούσε την εξώπορτα και τους περίμενε. Πάντα με χαμόγελο. Άλλωστε δεν είχε μάθει ποτέ να παραπονιέται ή να κρατάει κακία.
Η παραπάνω ιστορία είναι αληθινή. Είχα γνωρίσει τον πατέρα και μου τα είχε διηγηθεί. Συχνά μου έρχεται στο μυαλό. Κυρίως τέτοιες μέρες. Γιορτινές. Γεμάτες φως και χαρά. Που όμως μπορεί να κρύβουν μεγάλη μοναξιά. Και βουβό πόνο. Και νοσταλγία. Αλήθεια, ποιος θέλει να είναι μόνος; Να νιώθει ότι τον ξέχασαν; Αξίζει τις μέρες αυτές να παραμερίσουμε τις έγνοιες και τη ρουτίνα μας. Να αφήσουμε τις δικαιολογίες και να προσφέρουμε αγάπη σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Είτε είναι γονείς, είτε φίλοι, γνωστοί είτε είναι άγνωστοι. Ναι, ακόμα και σε αγνώστους.
Μικρά βήματα ξεκινούν τα μεγάλα ταξίδια. Ένα μικρό δώρο είναι ικανό να μας αλλάξει. Να μας συγκινήσει. Να μας μεταμορφώσει. Δεν χρειάζεται να είναι ακριβό. Χρειάζεται να είναι ουσιαστικό. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ποιοτικός χρόνος με έναν άνθρωπο είναι πιο σημαντικά από τα υλικά αγαθά που μπορούμε να προσφέρουμε σε κάποιον. Στις μέρες μας, μας λείπουν πολλά, περισσότερο όμως μας λείπει η αγάπη και η ανθρώπινη παρουσία.
Μέρες γιορτής αυτές που ζούμε και δεν είναι μόνο το μυαλό μας που ζητάει πολλά. Θέλει και η ψυχή μας.
Κάθε χρόνο ευχόμαστε απλόχερα αγάπη, ειρήνη, υγεία. Μεταξύ μας, τυπικά τα λέμε. Δεν τα εννοούμε. Την επόμενη κιόλας στιγμή θα κατακρίνουμε τον διπλανό μας, θα κάνουμε “πόλεμο” για ασήμαντη αιτία και θα κακολογίσουμε αδικαιολόγητα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι απλά γιατί είχαμε μια κακή ημέρα.
Σε μια μεγαλούπολη ζω, τη Σιγκαπούρη που δεν έχει χριστιανική παράδοση αλλά όλοι οι κεντρικοί της δρόμοι είναι στολισμένοι. Μικροπωλητές πουλούν τα καλούδια τους. Κάθε λογής. Για κάθε ηλικία. Οι βιτρίνες φορούν τα γιορτινά τους. Μουσικές ακούγονται παντού. Ορισμένα εμπορικά κέντρα “ρίχνουν” ψεύτικο χιόνι. Στην τροπική πάντα ζεστή Σιγκαπούρη έχουν ανάγκη να νιώσουν την ψευδαίσθηση του χειμώνα. Όλοι τρέχουν να προλάβουν τα ψώνια. Από το τέλος του καλοκαιριού ετοιμάζονται οι λίστες με τα δώρα που πρέπει να αγοραστούν. Στα εστιατόρια χρειάζεται να παρακαλέσεις για να βρεις τραπέζι. Γεμάτα για τα χριστουγεννιάτικα πάρτυ και ρεβεγιόν. Να το επαναλάβω. Σε μια χώρα που δεν είναι χριστιανική. Απλά πιστεύουν ότι Χριστούγεννα είναι ανταλλαγή ευχών, δώρων και αφορμή να φορέσεις τα καλά σου και να πας στο ρεβεγιόν. Όλα ένα λαμπερό περιτύλιγμα. Γιορτινές μέρες που προκαλούν περισσότερο άγχος και λιγότερη χαρά.
Και καλά στην ”μη χριστιανική” Σιγκαπούρη. Στις παραδοσιακές ”χριστιανικές” μας χώρες όμως, δεν είναι παράδοξο να συμβαίνει το ίδιο;
Φώτα, λάμψη, γιορτές για τα Χριστούγεννα χωρίς να “γεννάμε” Εκείνον; Για την γέννηση Του δεν γίνονται όλα αυτά; Απλά Τον χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία; Αν ζητάμε αφορμές για πανηγύρια έχουμε πολλές μέσα στο έτος.
Γιατί να χάσουμε την ευκαιρία; Τα Χριστούγεννα είναι η σημαντικότερη στιγμή για να αναγέννηση μας. Την συνάντηση μας με τον “Πατέρα” μας. Που μας περιμένει πάντα εκεί. Στα γενέθλια Του. Με την “πόρτα” ανοικτή και το “σπίτι” ολόφωτο. Γιορτινό και γεμάτο για να ευφραίνονται οι ψυχές μας. Με μια αγκαλιά διάχυτη αγάπη.
Είμαστε λοιπόν, έτοιμοι για γιορτάσουμε αληθινά λουσμένοι από το φως του αστεριού της Βηθλεέμ ή θα κρυφτούμε πάλι πίσω από τις δικαιολογίες μας και να ”τυφλωνόμαστε” στις ψεύτικες λάμψεις;
Χρόνια Πολλά σε όλους.
Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr/
