Γράφει ο Χρήστος Παντελέου
Παραμένω αθεράπευτα ρομαντικός αλλά και συνάμα ευγνώμων προς την Υπηρεσία που με βοήθησε να κάνω αλλά και να μεγαλώσω την Οικογένειά μου. Μιλώ φυσικά για το Ταχυδρομείο. Μια Υπηρεσία που όταν την επισκέπτομαι τουλάχιστον μια φορά τον μήνα με ¨πιάνει¨ κυριολεκτικά η καρδιά μου. Λέω μια φορά γιατί για λόγους ιδεολογικούς και κοινού νου εξακολουθώ να παίρνω τη σύνταξή μου από το Ταχυδρομείο. Αμφιβάλλω αν υπάρχουν ακόμα συνάδελφοι που το προτιμούν όπως εγώ.
Έζησα χρυσές εποχές που οι παρεχόμενες υπηρεσίες ήταν κόσμημα για την μικρή Ελλάδα. Θυμάμαι Γάλλους να απορούν πως η αλληλογραφία τους φθάνει στην Γαλλία εντός δυο ημερών και να μην το πιστεύουν. Ενώ από εκεί προς την Ελλάδα είχε μεγάλη καθυστέρηση.
Οι συντάξεις σε δυο ημέρες είχαν πάει και στο πιο απόμακρο σπίτι. Στους ανήμπορους, στους ανάπηρους, στα μοναστήρια, παντού. Τα δέματα το ίδιο.
Το Ταμιευτήριο από τις 7.30 εξυπηρετούσε το κοινό.
Σπάνια να έβλεπες ουρά. Οι θυρίδες όλες με υπαλλήλους και εξυπηρετούσαν κάθε συναλλαγή. Είχαμε Κυριακάτικη υπηρεσία προκειμένου σαν τουριστικός τόπος να εξυπηρετούμε και συνάλλαγμα.
Ένιωθες και έβλεπες πως στόχος της Υπηρεσίας ήταν ο Άνθρωπος. Δεν τον ήθελε να στήνεται στην ουρά προκειμένου να στείλει μια κάρτα, να πάρει ένα δέμα αλλά και να κάνει μιαν ανάληψη.
Έζησα ταυτόχρονα και την αποδόμηση του στόχου [Άνθρωπος] της Υπηρεσίας. Άρχισε αργά αλλά σταθερά να απαξιώνει τον Άνθρωπο-πελάτη και να τον σπρώχνει έντεχνα στα μεγάλα συμφέροντα, τις τράπεζες. Οι διοικητικές κεφαλές του πλέον πέρασαν σε αχυράνθρωπους που δεν είχαν ιδέα του αντικειμένου αλλά εμφανείς στόχους. Την απαξίωση. Έκοψαν τις σάρκες της Υπηρεσίας σαν τα ιμάτια του Ιησού και τα έδωσαν αντί πινακίου φακής στους δικούς τους.
Με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο είχε πρόσβαση και ο τελευταίος πολίτης στο πιο απομακρυσμένο χωριό και σημείο της χώρας μέσω του ταχυδρόμου.
Σήμερα λοιπόν που σας λέω με πιάνει η καρδιά μου όταν περνώ την πόρτα του. Βλέπω σύγχρονους σκλάβους να προσπαθούν να μπουν στην διαδικασία της εξυπηρέτησης χωρίς εκπαίδευση, χωρίς εμπειρία και γνώση. Λειτουργούν φυσικά έτσι γιατί δεν ξέρουν αν πάνω στον μήνα θα τους έρθει μήνυμα στο κινητό αν θα συνεχίσουν να εργάζονται. Είναι ο σύγχρονος τρόπος δουλεμπορίας. Με ένα μήνυμα θα ξέρεις πλέον αν θα εργαστείς αύριο, αν θα έχεις εσύ και η οικογένειά σου να φάει τον επόμενο μήνα.
Κρατική μέριμνα; Απούσα. Δεν θέλει πλέον ανθρώπους φυσιολογικούς. Σκυμμένους, στυμμένους, κακομοίρηδες και υπάκουους τους θέλει.
Οι περισσότεροι πελάτες δε να μη ζητούν ταχυδρομικές αλλά τραπεζικές συναλλαγές.
Το χειρότερο;
Οι σύγχρονοι Νταβέληδες έκλεισαν, έφυγαν. Έτσι μοιραία τις περισσότερες τραπεζικές συναλλαγές για ανθρώπους που δεν τα πάνε καλά με την τεχνολογία, που δυστυχώς είναι πολλοί, τις κάνουν οι υπάλληλοι του Ταχυδρομείου. Πουλήσαμε-χαρίσαμε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο σε τράπεζα για να κάνουμε εμείς πλέον πάλι τις συναλλαγές αφού μας κούνησαν μαντήλι και αποχώρησαν από τον τόπο μας. Από αφεντικά ξανά γίναμε υπηρέτες.
Λένε πως και μετά από μια καταστροφή ευκαιρίες υπάρχουν. Πόσο αναγκαία; κραυγάζει θα έλεγα, μια επανεκκίνηση Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με οποιαδήποτε άλλη ονομασία να μαζέψει τον απεγνωσμένο κοσμάκη που βλέπει να τον περιπαίζουν όλοι και κύρια το κράτος που βουλιάζει μέσα στην αναλγησία και ανυποληψία. Ξέχασε την αποστολή και το χρέος του προς τον λαό σαν κράτος.
Γιατί η καλύτερη τράπεζα είναι το χειρότερο Ταχυδρομείο με όποιες έντεχνες αδυναμίες του προβάλουν!
Παραμένει όσο κι αν το επιδιώκουν να το απαξιώσουν το μόνο διαχρονικά αξιόπιστο!!!
